Cold-blooded

Chapter 27: Fear of Losing

"What happened between you and Zack?" Tanong ni Keila ng gabing iyon. Nawawala ako sa mood kapag naririnig ko ang pangalan ni Zack. Nalulungkot ako. Nanghihina ako.

"Kei, pwede bang sa susunod nalang? Wala ako sa mood eh." Tumango lang si Keila. I'm really feel awful. Hindi ko alam kung bakit. Naguguluhan ako kung bakit.

"Are you alright?" Nag-aalalang tanong ni Gem. Ngumiti lang ako, isang pilit na ngiti.

"Maybe, halika na. Baka mahuli tayo." Niyaya ko si Gem papunta sa klase namin. Malapit na ring magtime.

"Yngrid, maghihintay kami kung kelan mo handang sabihin or at least, kay Pierre man lang." Dahil doon ay niyakap ko ang dalawa kong kaibigan. I really need a hug.

Pinauwi ako ng professor ko sa huli naming subject. Naramdamang hindi maganda ang pakiramdam ko. Okay lang din sa akin. Isa lang din naman iyon.

Kasalukuyan akong naglalakad ngayon pauwi ng bahay. Oo, umuwi ako ng ng mag-isa. Gusto kong mapag-isa, gusto kong makapag-isip. Papalapit pa lang ako sa bahay ng may makita akong bulto ng tao sa may pinto. Ang nakapagtataka, bukas ang pinto at parang may hinihintay.

Naaninag ko na ito and it was the love of my life. Tumakbo ako dito at agad na yumakap.

"Tama lang pala na inindian ko si Ma'am Flora. My girlfriend needs my comfort." I badly need a hug. I need comfort and Kirstein alone is enough.

"Are you alright?" Tanong nito sa akin. Am I alright?

"Nope, I feel awful. I'm lonely." Tapat na sabi ko dito. Pero hindi nawala sa isipan ko kung bakit siya nakapasok.

"Paano ka nakapasok?" Biglang tanong ko dito.

"I always love to play picklocks." Tumawa ako ng mahina, pwede na ring makapasa bilang magnanakaw. He really can lift the level of my happiness.

"Pasok muna tayo. Malamig na." Sumunod naman ako. Its really cold outside. Ginawin pa naman ako.

Pasalampak akong naupo sa couch kung kulay alon. Out of the blue, I'm feeling blue.

"What happened?" Tinatanong niya ako kung anong nangyari? Sasabihin ko ba?

"Zack, he talked to me last time, he told me he loves me." Biglang nabitawan ni Kirstein ang kamay ko. Suddenly, I feel incomplete. Sandali lang pero namiss ko ang init na nanggaling sa kamay niya.

"Nalulungkot ka dahil don? Mahal mo pa?" Biglang dumilim ang mukha nito. Is he jealous? Galit kaya ito?

"Kirstein Pierre naman, alam mong ikaw ang mahal ko. Oo, nalulungkot ako. Nalulungkot ako kasi mararamdaman niya ang nararamdaman ko dati. Minahal ko siya, dati iyon." Nagawa ko iyong sabihin kahit na umiiyak ako. Hindi na kinaya ng puso ko. Ang bigat-bigat na, ayokong nalulungkot. Ayaw na ayaw kung kinakain ng lungkot.

"Natatakot ako Miss, paano kung bumalik ang nararamdaman mo para sa kanya? Paano naman ako? Hindi ko kaya yun." Ramdam ko ang takot niya. Takot na mawala ko. Yinakap ko siya patalikod. Tinalikuran ako eh. Dapat siya ang nagcocomfort sa akin. Pero bakit parang bumaliktad.

Humarap siya sa akin at pinahid ang mga luha ko. Bipolar ang lalakeng 'to.

"Huwag kang umiyak, parang tinatadtad ang puso ko." Pero patuloy pa rin akong humihikbi at patuloy pa rin niyang pinapahid ang mga luha ko.

"Wala ka bang tiwala sa nararamdaman ko sayo? Hinding-hindi kita iiwan Pierre. Kahit papipilin pa ako kung habambuhay na supply ng Nips o ikaw. Ikaw at ikaw lang ang pipiliin ko." Nagulat ako sa ginawa niya, he kissed both of my cheeks. Drying every tear I shed. And lastly, my temple. One the gestures I love about him, him kissing me at my forehead.

"Kumain ka na? Nagluto ako." That explain kung bakit nasa bahay ko siya.

"Hindi pa." Sabi ko sabay iling.

"Good. Para masigurado kung kumain ka before I leave." Hinila niya ako papuntang kusina. Habang kumakain kami ay panaka-naka ko siyanh tinitingnan.

Natatakot din akong mawala si Kirstein. Isipin ko pa lang, masakit na. Gawin ko pa kaya? I'm afraid to let go of the smile plastered in his face every time he looks at me. I'm afraid to let go of his hugs. I'm afraid to let go of his kisses. I'm afraid to lose Kirstein Pierre Lasaca.