All Of Me / NH

14 ~ Difference

Merhaba, ben geldim! Siz sınırı geçmediniz ama Didn't Happen'a yetiştirmek için geldim. AOM'nin hak ettiği voteyi almadığını tekrar tekrar düşünüyorum. Mesajlaşıyorlar diye ilgi çekmiyor olabilir ama hayatta hemen istediğimize ulaşamayız değil mi? Sabredin, zamanı gelecek. Bu hikaye gerçekten severek yazdığım bir hikaye, gerçi hepsi öyle. Ama düşüş yaşamaları sinirimi bozuyor. Ayrıca Pazartesi okul başlıyor bölümler haftada bir gelir sanırım.

Umarım beğenirsiniz, iyi okumalar!

Çantaya spreyleri yerleştirdikten sonra omzuma taktım ve gözyaşlarımı sildim. Aynaya bakıp yüzüme mutlu Deniz ifademi yerleştirmeye çalışırken kapıdan çıktım. Bok gibi hissediyordum, arkadaşlık konularında cidden hassastım ve Mira'nın intiharı beni derinden sarsmıştı.

"Anne! Ben gidiyorum yarım saate dönerim!"

Kapıyı açmışken odasından ses geldi.

"Nereye?"

"***** İlkokulu'nun oraya gideceğim."

Nedenini sormaması beni şaşırtsa da mutlu etmişti. Biliyor olmalıydı çünkü ne zaman berbat hissetsem o okula gideceğimi söylerdim. Orada ne yaptığımı bilmiyordu ama kötü bir şey olmadığından emindi. Ki zaten kötü ne yapılabilirdi ki? Siyah converselerimi ayağıma geçirdikten sonra bir hırka giydim. Evden çıkıp sokak boyunca yürümeye başladım. Biz normalde Hatay'da yaşıyorduk, ta ki iki sene önce Hacettepe Tıp'ı kazandığımın haberi gelene kadar. Beni tek bırakmak istememişlerdi ve benimle gelmişlerdi. Resim yeteneği olan biriydim ve graffiti yapmayı severdim. İlk buraya geldiğimde gezerken o eski okulun önünden geçiyordum. Okulun duvarları renksizdi, bizim eve de baya uzaktı. İçeri girmiştim ve müdüre duvarları renklendirebileceğimi söylemiştim. Öğrencilerin ruh sağlığını bozmadığım sürece istediğim an gelip duvarları boyamama izin vermişti. Okul evimize uzaktı ama yine de müzik dinleyerek oraya kadar yürümeyi ve bir şeyler çizmeyi seviyordum. Okulun önüne gittiğimde her zamankinden daha sakin gördüm orayı. Cumartesi olsa bile normalde öğrenci olurdu oysa ki. Kaşlarımı çattım ve okula baktım. Kapısı kapalıydı.

"Neye baktın kızım?"

Sesin sahibine döndüğümde orta yaşlarda bir teyze gördüm.

"Bu okul neden kapalı?"

İç çekti ve okula baktı.

"Geçen ay binanın sağlam olmaması nedeniyle bütün öğrenciler başka okullara verildi ve kapandı."

Üzüntüyle başımı salladım çünkü buradaki öğrencilerle eğlendiğimiz çok zaman vardı. Ben boyarken dikkatle izledikleri, bazen onların da boyadığı... Teyze gülümseyip giderken yine yalnızdım. Telefonumdan Katy Perry'nin slow şarkılarından oluşan listeyi açtıktan sonra kulaklıklarımı taktım. Bulduğum boş kısma doğru ilerlerken çantayı çıkardım. İçinden bütün boyaları çıkardım ve boş gözlerle duvara bakmaya başladım. Elime mavi boyayı alıp gelişi güzel sıktım.

Lisedeyken, Aras ile ortak birkaç arkadaşımız vardı. Bunlardan biri de Gonca'ydı ve onu gerçekten severdim. Her ne kadar onun yüzünden birkaç kere Aras'a rezil olsam da. Gonca ile aşırı yakın değildik, ona Aras'ı sevdiğimi dahi söylememiştim. Ama o kadar belli ediyordum ki Aras bile ben söylemeden anlamıştı. Bir gün Gonca okula gelmedi. Okulu eken bir kız olduğu için önce kimse endişelenmemişti. Gonca'nın diğer yarısı Buket, meraklanıp onu aradı. Sonrası ise kargaşaydı. Gonca'nın telefonunu açan annesi, Buket'in çığlıkları, diğerlerinin olayı anlama çalışmaları...

'Gonca intihar etti. Şuan yoğun bakımda.'

Şoka girmiştim, ilk defa bir yakınımın başına böyle bir şey gelmişti. Aras'ın gözlerinin kıpkırmızı olduğunu gördüğüm an acım artmıştı. Şükür ki Gonca ölmemişti. O günden beri ölümden fena korkuyordum. Çünkü bir yakınım ilk defa o gün ölümün kıyısından dönmüştü. Ama kendimin değil başkalarının ölümüydü korktuğum. Mira'nın yanında değildim, lösemi olduğunu öğrenmiştim. Bana söylememesi beni kırmıştı ama geçerli bir açıklaması vardı büyük ihtimal. Onu tutan kişiye şükürlerimi yolluyordum.