Without You

Chapter 38

  ZAYN'S POV

Η ώρα περνάει ενώ μιλάω με τον Λούι για τα πρόβληματα μου μέχρι που φεύγει. Μου είπε να σταθώ δίπλα στην Rachel αφού έκανα την μαλακία, και να είμαι σωστός πατέρας. Να μην χάσω επαφή με την Eva όμως ποτέ να μην καταλάβει η Rachel ότι επικοινωνούμε.

Πάντα με συμβουλεύει τόσο σωστά.
Αποφασίζω να τηλεφωνήσω στους γονείς μου γιατί έχω αρκετό καιρό να τους μιλήσω. Καλώ την μητέρα μου.
-"Αγόρι μου!"μου λέει μέσα από το τηλέφωνο με χαρούμενη φωνή.
-"Μαμά τι κάνετε;"
-"Θα σου τηλεφωνούσα, αύριο ερχόμαστε για Σαββατοκύριακο να σε δούμε."
-"Εμ ωραία."
-"Θες να μιλήσεις στον πατέρα σου;"
-"Αφού θα τον δω αύριο όχι. Θα τα πούμε."
-"Γεια σου γλυκιέ μου." λέει κλείνοντας το τηλέφωνο.
Εκείνοι πως θα νιώσουν οταν μάθουν ότι θα αποκτήσουν εγγόνι; Δεν θα τους το πω ακόμα.
Γαμώτο δεν θέλω να το πιστέψω, θέλω να είναι ένας εφιάλτης και να ξυπνήσω από στιγμή σε στιγμή. Όλα αυτά.

Στέλνω μήνυμα στην Rachel.
"Που είσαι;"
Μετά από λίγο λαμβάνω απάντηση.
"Σπίτι." το μήνυμα γράφει.
Κατευθείαν έρχεται κι'άλλο.
"Θα έρθεις;"
"Ναι έρχομαι." της λέω και βγαίνω από το σπίτι κλειδώνοντας την πόρτα ενώ μπαίνω στο αυτοκίνητο.

RACHEL'S POV

Κάθομαι στον καναπέ και περιμένω τον Zayn. Αυτή η ζωή δεν μου ταιριάζει. Καθόλου.
Όλη με ξέρουν ως την άγρια bar woman που την πέφτει σε όλους και ποτέ δεν κάνει σχέση, μόνο πηδιέται.
Και τώρα τι; Θα γίνω μητέρα;
Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν ξέρω τίποτα για τα μωρά και για το πως να τα φροντίζεις. Πρέπει να το αλλάζω, να το ταίζω, να το κοιμήζω. Δεν ξέρω τίποτα από όλα αυτά. Ούτε ο Zayn πιθανόν. Τι θα κάνω; Γονείς δεν έχω, φίλους δεν έχω. Η ζωή μου είναι διαλυμένη και κυριολεκτικά χαμένη και τώρα το συνειδητοποιώ. Δεν έχω γνωρίσει την πραγματική ζωή, την χαρά της ζωής. Όλα αυτά τα χρόνια ζω μέσα στο σκοτάδι όμως το φως αρχίζει να εμφανίζεται.

Η πόρτα χτυπάει και ανοίγω αντικρίζοντας τον Zayn. Φοράει μία απλή φόρμα και ένα καθημερινό μπλουζάκι όπως και εγώ άλλωστε.
Είναι το μόνο άτομο που με έχει δει έτσι. Χωρίς μακιγιάζ και με αυτά τα ρούχα. Τα μαλλιά μου είναι πιασμένα σε έναν απλό κότσο.
-"Χευ, πως είσαι;" με ρωτάει.
-"Νομίζω καλά." απαντάω απλά και ανασηκώνω ελαφρώς τους ώμους μου.
-"Σήμερα πήρες άδεια;"
-"Ναι αύριο όμως δουλεύω και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάνω." του λέω.
-"Μα είσαι έγκυος πρέπει να ζητήσεις από το αφεντικό σου να σου δώσει άδεια για όσο χρειαστεί."
-"Αποκλείεται θα με απολύσει." του λέω. Είναι πραγματικά πολύ αυστηρός.
-"Είναι τόσο αυστηρός;" με ρωτάει σαν να διάβασε την σκέψη μου.
-"Αρκετά." απαντώ και κουνάω το κεφάλι του.
-"Θέλεις να πιείς κάτι;" τον ρωτάω.
-"Όχι όχι." απαντάει απλά.
-"Στους γονείς σου πως θα το πεις;" με ρωτάει και τα πόδια μου αρχίζουν να τρέμουν. Παγώνω και θέλω τόσο πολύ να κλάψω.
Με κοιτάζει μπερδεμένος.
-"Rachel;"
-"Οι γονείς μου δεν.. Δεν έχω." λέω και τα μάτια μου καίνε ενώ τα πρώτα δάκρυα κυλούν. Δεν με έχει δει ποτέ να κλαίω, κανένας.

ZAYN'S POV

-"Στους γονείς σου πως θα το πεις;" την ρωτάω κοιτάζοντας την. Δεν κουνιέται και αρχίζει να τρέμει. Τι έπαθε πάλι;
-"Οι γονείς μου δεν.. Δεν έχω γονείς." λέει και τα μάτια της δακρύζουν. Όχι γαμώτο. Τι ήθελα και το είπα; Δεν θα ρωτήσω ξανά τίποτα γιατί πάντα λέω μαλακιες και όλους τους καταστρέφω. Πρώτη φορά την βλέπω έτσι, να κλαίει. Πίστευα ότι αυτή η γυναίκα δεν ένιωθε.
-"Συγνώμη δεν ήξερα. Λυπάμαι." της λέω και κάθομαι δίπλα της χαϊδεύοντας την πλάτη της ενώ ξεσπάει σε κλάμα. Είμαι μαλάκας, δεν πρέπει να κλαίει τώρα γαμώτο.
-"Σε παρακαλώ ηρέμησε Rachel. " της λέω και σιγά σιγά σταματάει.
-"Είμαι μόνη." λέει. Σίγουρα είναι η Rachel αυτή; Δεν την αναγνωρίζω. Στην θέση της σκληρής και ζωηρής γυναίκας έχει μπει μια ευάλωτη και ευαίσθητη γυναίκα που πρόκειται να γίνει μητέρα. Είναι τόσο περίεργο. Θα μπορούσε να γίνει ταινία όλο αυτό.
Γαμώτο τα έχω κάνει όλα σκατά. Αυτή που θέλω είναι η Eva, κανένας άλλος. Και είναι πολύ μακριά μου. Εγώ φταίω για όλα και το ηλίθιο μυαλό μου.