Doodzonde

Hoofdstuk 2

Nikki Marshal

Zuchtend strompel in de college zaal uit. Mijn laptop, in mijn tas, klapt met elke stap tegen mijn bovenbeen.
'Zie je over een weekje Nikki!' Gilt Dina als ze langs rent.
Ik lach flauw naar haar en steek vermoeid mijn hand op. Een weekje rust... Een weekje, nog steeds keihard leren, maar rust. Mijn eerste jaar op de universiteit bevalt me, maar is loei zwaar. Ik verlaat het grote oude gebouw en loop richting het parkeerterrein. In mijn leren handtas zoek ik mijn auto sleutels en niet veel later klinkt het hoge piepje van mijn auto over het terrein. Ik open de portier en gooi mijn tas en handtas op de bijrijdersstoel. Ik steek de sleutels in het contact en start de auto. Met een iets hogere snelheid dan toegestaan, rijd ik het universiteit terrein af. Meteen beland ik in een dikke file. De universiteit van Ramona City is de grootste van zijn omstreken. Alleen toegankelijk voor mensen met een vwo-diploma of hoger. Een jaar geleden haalde ik mijn diploma zonder al te veel moeite ervoor te doen. Drie maanden daarna, begon ik aan de universiteit... Waarom ik niet meteen ging? Lang verhaal... Ik probeer om de auto's heen te kijken en druk woedend op de toeter als ik geen eind zie komen aan de lange rij auto's. De universiteit ligt in de bossen rond Ramona City. Er gaat één weg heen en één weg terug. De weg eindigt, of begint, midden in het centrum. Rond spits uur is het dus alles behalve rustig. Alleen op vrijdag ben ik pas om zes uur klaar met school. Het is dan ook de langste en meest vermoeiende dag voor mij. De auto's voor mij beginnen met rijden en ik zet de auto in z'n één. Ik trek langzaam op, maar krijg niet eens de kans om door te schakelen, omdat ik meteen weer tot stilstand gedwongen word. Ik sla mijn handen vermoeid tegen het stuur en graai naar mijn handtas. Ik haal mijn telefoon eruit en start deze op. Mijn pincode voer ik in en dan begint mijn telefoon met het ophalen van berichten. Weer kan ik een stukje vooruit. Mijn iphone maakt meerdere hoge geluidjes en als ik weer tot stilstand ben gekomen, pak ik hem. Mijn moeder:
Hoi Nikki,
Zal ik vanavond nog eten langs brengen?
Groetjes Mama.
Ik zucht en antwoord kortaf dat dat niet hoeft. Ik woon in een studenten huis van Ramona City. Dat zijn er wel geteld maar vijftig... In ieder huis minstens vijf studenten. Eten genoeg... Drank genoeg...
Ethan:
Hey
Hoe was de uni? X
Ik glimlach naar mijn telefoon en antwoord:
Druk, zoals altijd! Hoe was werk? Wanneer zie ik je weer? Xx
Ik leg mijn telefoon weg en rijd weer een stukje naar voren. Uit het dashboard kastje haal ik een bakje met pepermuntjes en ik stop er twee in mijn mond. Ik zet de radio aan en al gauw blert de Diskjockey in mijn oor. Ik draai het volume naar een aangename toon en pak mijn telefoon weer. Facebook opent veel te langzaam door mijn slechte internet abonnement, dus sluit ik deze weer. Instagram probeer ik niet eens. Boven in mijn scherm verschijnt er ineens een berichtje van een onbekend nummer.
'Lieve Nikki,
Ik las een kopje in de krant over Megan...'
Ik hap naar adem en gooi mijn telefoon weer op de bijrijdersstoel. Ik neem mijn hoofd in mijn handen en knijp mijn ogen dicht. Ik wist dat ik iets vergeten was...
'Hoe stom kun je zijn?!' Snauw ik mezelf af.
Tranen wellen op in mijn ogen. Mijn eigen vriendin haar dag van overlijden... Vergeten. Ik kan wel raden van wie dat appje is... Angie of Melody. Ik knijp mijn ogen weer stevig dicht. Megan was mijn aller beste vriendin. Angie en Melody hoorde voor mij bij het totaal plaatje. We hadden het perfecte groepje.
Melody: zo'n meid dat niet op d'r mondje is gevallen.
Angie: Lief, vertelde ons hoe andere zich zouden voelen als we iets van plan waren...
Ik glimlach. De dingen die we van plan waren... Geweldig gestoord, zo zou ik het nu noemen. Maar vroeger bloed serieus.
Ik, Nikki Marshal, de slimme, verstandige en 'altijd' degene met de goede oplossingen. Ook niet op mijn mond gevallen, als ik dat van mezelf mag zeggen. Daarom hadden Melody en ik de meeste discussies van ons groepje.
En Megan... Zij was gewoon perfect. Hield alles in evenwicht. Kon je alles vertellen, was het meisje met het zuiverste hart, zoals mijn moeder me altijd vertelde. 'De voorbeeldige dochter' ook wel genoemd. Zegt genoeg over de persoon die mijn moeder is en de persoon die ik door haar geworden ben. Ik schrik wakker uit mijn gedachtes door een toeter. De voorste auto is minstens een meter of tien van me verwijderd en hij rijdt nog door. Ik zet de auto weer in z'n één en geef gas. Niet veel later schakel ik door en rijd ik het oranje stoplicht voorbij.

'Hii Melody,
Ik ben de komende week vrij. Hopelijk heb je ook contact opgenomen met Angie. Kies een dag en tijdstip uit. Café de Landura? Weet je nog van vroeger? Lijkt me een goede plek om af te spreken.
Wil je snel weer zien...
Mis je,
Nikki'

- Na