Doodzonde

Hoofdstuk 5

Nikki Marshal

Vier nieuwsgierige ogen kijken me aan. Op een heel slecht getimed moment, gaat mijn telefoon, in mijn jaszak, af. Zuchtend graai ik er naar en als ik hem heb, wil ik wegdrukken. Shit, Ethan...
'Meiden, moet deze even nemen.'
Ze knikken en ik sta op.
'Hey Lieverd.' Zeg ik, waarna Angie haar wenkbrauwen optrekt.
Ik loop naar de wc en luister hoe Ethan het gebruikelijke aan me vraagt.
"Hoe gaat het?" "Moet je nog leren?"
Dat soort vragen.
'Wat ben je aan het doen?' Vraagt hij na een korte stilte.
'Oh...' Ik slik en kijk naar mijn eigen spiegelbeeld. 'Ben aan het leren. En jij?'
'Ga zo naar mijn werk.' Zegt Ethan versuft. 'Maar jij moet leren, dus dan laat ik je wel leren.'
Ik zucht diep. De laatste tijd hebben we door mijn studie nog maar weinig tijd samen.
'Kom je vanavond langs?' vraag ik twijfelend.
'Ja, is goed.'
'Zie je vanavond.' Zeg ik zacht.
'Tot vanavond lief.'
En dan wordt de verbinding verbroken. Ik bekijk mezelf ik de spiegel en breng mijn haren weer in model. Ik beweeg mijn lippen over elkaar om de glanzende lipgloss weer te verdelen. Ethan is mijn vriendje geworden in de periode ná het verwerken van Megan haar dood. Daarom wil ik hem er niet bij betrekken. En misschien ook omdat ik hem laatst nog had afgezegd, maar nu wel met de meiden kan afspreken... Ik zucht en trek mijn shirt recht. Daarna loop ik terug naar de meiden en ga ik weer zitten.
'Dus... Lieverd?' Vraagt Angie.
Melody lacht hardop en ik sla glimlachend mijn blik neer.
'Nikki, het meisje 'dat geen jongens nodig heeft' heeft een vriendje?' Vraagt Angie nog eens.
Oh ja...
'Dat zei ik vroeger, toen waren jongens nog vies.' Zeg ik lachend. 'Maar goed...'
Melody en Angie kijken meteen weer serieus en ik vraag nog eens of ze zich de belofte herinneren. Ze schudden hun hoofd en ik wijs naar de lege plek van de tafel.
'Daar zat Megan...'

'Meiden? Hebben jullie dat bericht in de krant al gelezen?'
De meiden keken Megan aan vol verwachting.
'Er is weer een jong meisje vermoord in de buiten wijken van Ramona City.'
Nikki keek verbaasd op van haar warme chocolademelk. Angie sloeg haar ogen neer, maar Melody maakte alleen een spottend geluid.
'Hoe zouden die ouders en vriendinnen wel niet reageren? Die moordenaar is niet eens gepakt.' Zei Megan hoofd schuddend.
De drie meiden haalden hun schouders op en leken er voor de rest niet zoveel tijd aan te besteden.
'Ik beloof bij deze, dat als er ooit één van jullie wordt vermoord...' Begon Megan
De andere drie meiden keken geschokt op, maar lieten haar uit praten.
'Dan vermoord ik de moordenaar...'
Melody begon te lachen en pakte Megan haar hand.
'Ik doe mee.'
Nikki zetten haar kopje neer en pakte de andere hand van Megan zonder iets te zeggen. Ze stak haar hand uit naar Angie, die hem twijfelend aan pakte.
'Als één van ons ooit vermoord wordt, vermoorden wij de moordenaar.' Herhaalde Nikki zacht.
'Beloofd.' Zeggen de andere drie.
Angie lachte en haalde haar schouders op.
'Alsof dat ooit gaat gebeuren.'

'Dat was twee jaar geleden.' Zeg ik zacht.
'Nikki... Je bedoelt toch niet...' Zegt Angie zacht. 'Jullie waren zestien en ik vijftien...'
Ik kijk naar Angie en zie hoe zij haar ogen neerslaat.
'Als ik een naam had gehad, had die gozer allang onder de grond gelegen.'
Ik sla mijn ogen meteen neer en leg mijn handen op mijn schoot. Ik zie hoe Melody een krant op tafel trekt en begint met het voorlezen van het stukje.
'Nieuwe verdachten in de zaak van de overleden Megan Woods. De verdachte blijft ontkennen en het nodige bewijs is nog niet gevonden. Een huiszoekingsbevel komt dan ook niet ter spraken. De hint kwam van de vorige verdachte: Paula Jones. Zij werd vrij gesproken, doordat haar alibi werd bevestigd door haar man. Bij haar verlaten van de gevangenis, gaf zij een duidelijke hint die leidt naar de recente verdachte.'
Melody slaat de krant weer dicht en zucht: 'Helemaal niets dus. Alleen de politie heeft die informatie. Waarschijnlijk opgeslagen in documentjes op de computers, waar we dus met geen mogelijkheid bij kunnen.'
Ik zucht... Hier ga ik spijt van krijgen...
'Als je niet kan hacken.' Maak ik haar zin zuchtend af.
Melody kijkt me aan met grote ogen en grijnst.
'Meiden,' sist Angie. 'Jullie denken toch niet serieus dat wij de moordenaar kunnen...'
'Hou je mond.' Sis ik terug. 'Dat roep je niet zo maar in een café.'
Melody staat op en pakt haar jas.
'Morgen avond bij mij thuis. Ik app jullie mijn adres.'
En zonder iets te zeggen, loopt ze weg.
'Ja hoor... Ik betaal wel.' Zucht ik.
'Die is amper verandert.' Zegt Angie zacht.

'Nikki! Ethan voor de deur!'
Ik zucht en kom uit mijn bureau stoel. Ik trek mijn kleren recht en loop dan de kleine houten trap af. Het zwakke licht verlicht net James die met Ethan in de gang staat te praten. Ethan lacht als hij me ziet en spreidt zijn armen.
'Lang niet gezien.' Zegt hij als ik hem een knuffel geef.
Ik geef hem een kus en trek hem mee naar de kleine woonkamer. Mijn mede studenten zitten grotendeels in de woonkamer of de aangrenzende keuken.
James, een jongen die bij de kunst academie van Ramona City zit en schilderkunsten studeert.
Randy, een jongen die studeert voor economisch adviseur.
Layla, meisje dat de modewereld induikt en net klaar is met haar studie.
Cathrin, meisje dat bij mij op de universiteit zit, maar dat studeert voor Software creator.
En met mij er bij, kom je uit of vijf hard werkende studenten. Ze begroeten allemaal Ethan en ik vraag hem of hij wat wilt drinken. Hij schudt zijn hoofd en loopt achter me aan naar boven. Boven aangekomen, gooit hij zijn jas neer op het bed en laat zij zich ernaast vallen. Ik ga naast hem zitten en hij slaat zijn arm om me heen. Ik zucht diep en laat mijn hoofd tegen zijn borst zakken.
'Zware dag gehad?' Vraagt hij terwijl hij zijn hand door mijn haar haalt.
Ik haal mijn schouders op en ga weer overeind zitten. Op dat moment klinkt het WhatsApp geluidje van mijn telefoon. Ik pak hem uit mijn zak en zie op mijn toegangsscherm dat het in de groep met de meiden is.
Melody: Staenderlaan 67
Angie: Pff, dat is een aardig stukje trappen voor mij.
Ik open WhatsApp en begin met typen.
Nikki: Waar woon je Angie?
Angie: Meverts wijk 7
Ik voel dat Ethan zacht aan mijn arm trek en ik zeg lachend dat hij heel even moet wachten.
Nikki: Prima, ik woon op de Laverenweg 90. Ik haal je op!
Angie: Heb je een auto? :0
Ik lach hardop, maar krijg niet de kans op te reageren. Ethan drukt mijn scherm uit en gooit mijn telefoon naar de andere kant van het bed. Daarna trekt hij me tegen zich aan.

- Na