Doodzonde

Hoofdstuk 37

Melody de Larera

'Nee dit kunnen jullie echt niet maken!' Roep ik.
'Mel je kan en mag je bed niet uit.' Zegt Nikki nors.
'Aan "mogen" heb ik schijt en of ik iets kan bepaal ik nog altijd zelf!'
'Doe niet zo moeilijk. We komen meteen na Timo terug naar hier.'
'Nee. Ga weg. En na Timo ga je maar lekker naar huis.' Mijn stem kraakt naar mate de zin. 'Lekker warm in je eigen huis.' Zeg ik zachtjes.
Nikki staat op.
'Ik haal de zuster voor we gaan.'
Angie draait haar hoofd verbaasd naar Nikki.
'Bloeddruk.' Fluistert ze.
Ik rol met mijn ogen en draai me weg. Als Nikki uit de kamer is schraapt Angie haar keel.
'Wat zeiden je ouders eigenlijk?' Vraagt ze voorzichtig.
Ik draai me terug, trek een wenkbrauw op en kijk Angie aan.
Ik wijs naar de kaart op mijn kastje terwijl mijn ogen nog steeds strak naar Angie blijven kijken. Ze pakt hem en leest hem door.
'Oh.' Zegt ze.
Ik glimlach sarcastisch en gooi de kaart dan in de hoek van de kamer.
'Je bent niet zo slim geweest en ze kijken wanneer ze kunnen komen...'
Ik knik.
Natuurlijk heb ik meteen mijn moeder geappt dat ze lekker in Portugal kan blijven en dat ik het wel red. Ze heeft het gelezen maar niet gereageerd. Wel heb ik deze maand vijftig euro meer gekregen. Schuldgevoel gok ik.
'Waar denk je aan?' Vraagt Angie.
Ik zucht.
'Melody.' De dokter komt aangelopen.
'Ik controleer je nog even. Dan kunnen jouw vriendinnen met een rustig gevoel naar huis.'
Een dodende blik smijt ik naar Nikki, maar die weet hem ondertussen wel te ontwijken.
'Bloeddruk is inderdaad een beetje hoog.'
Heel raar.
'Hoe gaat het drinken?' Vraagt hij.
'Nah, vorige keer lag ik in een keer hier. Dus niet zo heel goed denk ik.'
'Je water.' Antwoord hij droog.
'Prima.' Gooi ik terug.
'Volgens de dames van de afdeling drink je weinig. Je nieren moeten aansterken. Water helpt.'
Ik schud mijn hoofd en draai mijn lichaam weg.
Hij zucht en staat op.
'Meiden. Het gaat zoals altijd.' Zegt hij lachend. Bloeddruk is alleen iets hoger maar haar nieren doen het nog steeds vrij slecht.' Angie knikt en pakt haar jas.
'Dankuwel.' Zegt Nikki.
'Doei Mel...' fluistert Angie.
'Ik zie je wel weer.' Roept Nikki vanuit de deuropening.
'Hoop je.' Fluister ik.
'Oh hey!'
Hey? Tegen wie zegt Angie hey? Het blijft een tijdje stil.
'Melody.' mijn blik schiet naar de deuropening.
'Levi.' Hij lacht en loopt naar me toe. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en gaat zitten op de stoel waar Nikki net nog zat.
'Hoe gaat het?'
'Hoge bloeddruk, achterlijke nieren.' Zijn ogen slaan neer.
'Met jou?' Knoop ik er aan.
'Gaat goed. Ben net bij je thuis geweest, heb een beetje schoongemaakt. En ben toen in slaap gevallen op jouw bed.' Ik glimlach.
'Dankjewel.' Zeg ik zachtjes.
'Ik kan je moeilijk thuis laten komen in je eigen kots en bloed meisje.' Ik zucht.
'Sorry.'
'Nee, nergens voor nodig. Het is in ieder geval weg.' Ik knik en probeer wat rechter op te zitten.
'Hoe zit het met naar huis gaan?' Vraagt hij uit het niets.
'Weet ik niet. Waarom?' Vraag ik nieuwsgierig.
'Oh. Gewoon.' De glimlach die op zijn gezicht verschijnt verraad al genoeg.
'Levi!'
Hij schudt zijn hoofd en loopt wat te kloten met zijn handen.
'Misschien...'
'Ja?'
'Mel laat me dan uitpraten!' Zegt hij lachend.
'Ja je doet er zo lang over.'
'Nou hallo!'
'Als een pleister!' Roep ik.
'Ik wil zo graag sushi eten. Maar alleen sushi eten is saai.'
'Oh dat is het?' Vraag ik lachend.
Hij knikt.
'Laat het bezorgen.'
'Ja..'
'Pardon?' Zegt een onbekende stem.
Mijn blik glijdt naar de vrouw in de deuropening.
'Je moet je rust pakken.'
Levi knikt en staat op. Hij drukt weer een kus op mijn voorhoofd en pakt mijn hand.
'Komt goed.'
Ik knik en ga liggen.
'Ik ga nog even je bloeddruk meten. En dan moet je echt proberen wat te gaan slapen. ' Ik knik en geef haar mijn arm.
'Oh. Dat is al weer gezakt.' Zegt ze na een tijdje. Ik glimlach en trek mijn arm terug. Ik ga op mijn zij liggen en probeer wat te slapen.

-De