Doodzonde

Hoofdstuk 21

Angie Dawson

Ik stap de auto uit en hou de sleutel in mijn nog steeds trillende hand. Ik wacht tot Melody en Nikki ook uitstappen en ik loop naar het huis.
Ik haal een paar keer rustig adem en kijk naar de sleutelbos. Er zitten 3 sleutels aan. Één daarvan is sowieso veel te klein voor dit slot. Ik probeer een sleutel en steek deze in het slot. Gelijk de goede. Ik kijk over mijn schouder naar Nikki en open de deur.
Ik stap naar binnen en kijk de gang rond. Het is heel koud in het huis en ik kruip iets verder in mijn jas. Melody slaat de deur achter zich dicht en kippenvel loopt over mijn rug. Ik open de deur naar de woonkamer en blijf in de deuropening staan.
'Wat....' Ontsnapt eruit mijn mond.
Gelijk hoor ik Melody die achter me komt staan en ook de kamer in kijkt.
'What the fack.' Fluistert ze.
Melody geeft me een duwtje zodat ik naar voren stap, dan loopt ze langs me de kamer in.
'Dit is gestoord.' Zegt ze als ze naar de tafel toe loopt. Ik hoor ook Nikki die de kamer in loopt en gelijk naar de laptops loopt die ook op de tafel staan. Ze klapt er een open en kijkt naar het scherm.
Melody rommelt wat in de papieren die verspreidt liggen over de tafel en kijkt mij dan aan.
'Angie...' Zegt ze.
'Ja...' Antwoord ik zacht.
Ik loop naar haar toe en kijk naar het stuk papier dat ze in haar handen houdt. Mijn adem stokt in mijn keel als ik naar de foto van mezelf kijk.
Mijn blik glijdt over de tafel waar meer foto's van mij liggen. Ook liggen er foto's bij die hij niet hoort te kennen, die ik niet op mijn nep Facebook account heb gezet. Ik zie ook kopietjes liggen van de berichtjes die ik op dat Facebook account had gezet. Mijn hele lichaam trilt en ik voel de wereld draaien.
'Angie.' Zegt Niki die nog steeds achter de laptop zit. Ik kijk haar aan.
'Kijk eens...' Zegt ze voorzichtig.
Ik ga achter haar staan en kijk mee op haar beeldscherm.
Het is een mail naar bram frankenhof.
Ik lees de mail door en bij elke nieuwe zin voel ik meer tranen opkomen.
'Hij wilde...' Zeg ik en de tranen lopen over mijn wangen. Ik snik en mijn hoofd bonkt.
'Wat wilde hij?' Vraagt Melody die nu ook achter Nikki komt staan en de mail leest.
'Hij wilde Angie een hoer maken?' Vraagt Melody gevoelloos.
Ik begin nog harder te huilen en verberg mijn gezicht in mijn handen.
Nikki schuift haar stoel naar achter en staat op. Ze knuffelt me en wrijft met haar hand over mijn rug.
'Rustig maar meissie, hij kan niks meer doen. Het is niet gebeurd.' Zegt ze lief.
'Meiden...' Zegt Melody die nu achter de laptop zit.
'Kunnen we even stoppen met janken en lees dit eens.'
Ik kijk door mijn tranen heen naar het beeldscherm. Het is nog een mail.
De mail is verstuurd naar 6 mensen maar deze mail gaat niet over mij het gaat over een meisje milou. 
'Dus angie was niet de enige, en dit doen ze met een groep.' Bevestigd Nikki.
Mijn hoofd bonkt te erg om de mail te lezen. Ik loop door de woonkamer terwijl mijn tranen blijven komen. Ik kijk naar de trap naar boven.
'Zullen we verder kijken...' Zeg ik.
Ondanks dat er een stem in mijn hoofd heel hard schreeuwt dat ik hier weg moet blijft de nieuwsgierigheid de overhand hebben. Melody en Nikki kijken me aan en daarna elkaar.
'Oké.' Zegt Melody en ze komt naast me staan.
'Ga jij maar eerst.' Zeg ik zacht.
Melody zucht en loopt de trap op. Ik ga na haar en na mij volgt Nikki.
'Dit is niet te geloven.' Hoor ik Melody zeggen als ze boven is. Ze loopt een kamer in en ploft daar op een stoel neer. Ik loop voorzichtig ook de kamer binnen. Mijn hart begint gelijk harder te bonken en ik blijf verstijft staan.
Nikki loopt langs me de kamer in.
'Één ding is zeker, hij was zeker niet in zijn eentje, en dit hebben ze vaker gedaan.
Ik kijk de grote kamer rond. Ze hebben waarschijnlijk een muur naar beneden gehaald en van 2 kamers 1 grote gemaakt. De kamer is donker en het enige wat de kamer verlicht zijn de lampjes aan het plafon. De ramen zijn dicht gemaakt met hout en de muren zijn zwart geschilderd met een donker grijze vloer.
In het midden van de kamer staat een enorm grote ronde tafel met voor ieder persoon 1 stoel en 1 laptop. Aan het hoofd van de tafel staat er een grotere computer en een krijt bord.
'Nikki...' Zeg ik zacht.
Nikki kijkt me vragend aan en ik wijs naar het bord. Ook Melody volgt mijn vinger.
De meiden staren allebei naar het bord en lezen de tekst die er met wit krijt slordig op is geschreven.
Het zijn namen van allemaal meiden. Met als laatste mijn naam. Tenminste mijn neppe naam... Evi.
Ik voel de wereld weer draaien en mijn hoofd bonkt. Ik kijk naar Melody en voel mijn hele lichaam trillen. Ik zoek steun aan de muur terwijl ik door mijn benen heen zak. De wereld veranderd in een zwarte vlek als mijn hoofd de grond raakt.

-Em