Doodzonde

Hoofdstuk 8

Nikki Marshall

'Als we daar onze nerd niet hebben.'
Melody staat met een grote grijns in de deur opening.
'Ach houd toch je mond.' Zeg ik terwijl ik naar binnen stap en haar een klap op haar schouder geef.
Ik gooi mijn jas over de kapstok en loop naar het bizar kleine eettafeltje.
'Waar is Angie?' Vraagt Melody terwijl ze mijn jas goed op hangt.
'Ze wilde niet mee rijden. Ze zal zo wel komen.' Zeg ik en ik rits mijn laptoptas open.
De andere tas zet ik op de stoel en rits ik ook open. Ik haal mijn laptop eruit en leg die op tafel. Uit mijn andere tas haal ik een speciale geheugen box, inclusief mijn progamma waarmee ik gemakkelijk systemen kan hacken.
'Jezus wat heb je allemaal bij je?' Hoor ik Melody zeggen.
'Laptop, draagbare A5 printer en een hoop nerd dingen waar ik je niet mee ga vervelen.'
Op dat moment klinkt door de intercom Angie haar stem en opent Melody de deur beneden. Als ik alles klaar heb gezet en mijn laptop bezig is met opstarten, wordt erop de deur geklopt. Ik loop naar de keuken en trek de koelkast open. Drank... Nogal veel drank.
'Ja joh, doe alsof je thuis bent.' Hoor ik Melody mopperen.
Ik draai me om en glimlach naar Angie, die zo te zien ook haar laptop ook mee heeft. Zij gaat er mee op de bank zitten. Ik zie aan de wallen onder haar ogen dat ze niet goed heeft geslapen. Ik pak een glas en schenk drie glazen mulitivruchten sap in, nadat ik de datum heb gecheckt. Stomme gewoonte... Ik geef aan de andere twee een glas en ga zitten achter mijn computer.
'Mag ik de wifi Melody?' Vraag ik terwijl ik al zoek naar haar netwerk.
'Als ik de code kan vinden...' Hoor ik haar zuchten.
Allemaal laatjes gaan open en ik hoor een hoop gezucht en gerommel van papier.
'Ik...'
'Laat maar, zit er al in.' Onderbreek ik haar lachend.
'Heb hem...' Zegt ze vermoeid.
Melody loopt naar Angie en geeft haar de code. Ik hoor hoe Angie de code in tikt en ik open het internet.
'Ik heb toch geen naam... Hoe kan ik dan...'
'Ben al bezig.' Onderbreek ik Angie dit keer, terwijl ik net mijn progamma open.
Niet veel later verschijnen de groene lettertjes en cijfertjes in beeld. Ik typ een code over, open een ander venster en plak hem daarin. Weer een reeds groene cijfers springen in beeld. Terug naar het vorige venster. Laatste regel veranderen. Mijn vingers vliegen over het toetsenbord. Zelfde regel invoeren in het andere venster en...
'Zit er in.' Zucht ik en neem een slok van mijn drinken.
'Hoe kom jou in godsnaam in het politiesysteem?'
Ik lach en schud mijn hoofd.
'Twee dingen. Één, we hebben het over de politie van Ramona City dat echt niets beveiligd óf überhaupt zijn werk goed doet. Punt twee, geheim.'
Melody lacht en neemt plaats naast Angie. Aan het felle licht dat weerkaatst op hun gezichten te zien, hebben ze of Instagram, of Facebook al geopend.
'Oke...' Zeg ik hard op.
De twijfeling in mijn stem is duidelijk te horen.
'We weten nog niet zeker of het hem is...'
Ik typ heel langzaam en voorzichtig Megan Woods in.
'Maar dan hebben we in ieder geval een naam....' Fluister ik bijna.
Haar dossier verschijnt in beeld en ik zie haar foto. Lachend en vrolijk, normaal.
'Dus...'
Ik klik een mapje open en ik stoot bijna mijn glas van tafel van schrik.
'Mijn god.'
Mijn hart klopt in mijn keel en mijn stem slaat over van de trillingen in mijn lichaam. Foto's van haar verwonde en verminkte lichaam doemen op op mijn scherm. Ik maak mijn ogen tot spleetjes en sleep mijn muis van de ene naar de andere kant van het scherm. Kopiëren, afdrukken. Mijn A5 printer maakt wat krakende geluidjes en niet veel later rollen er drie papiertjes uit. Foto 1... Haar gezicht. Gesloten ogen. Opgedroogde bloedlip. Bleke huid. Snee op haar voorhoofd. Gebroken neus. Ik slik en leg de foto aan de andere kant van de tafel, op z'n kop. Foto 2: de voorkant van haar lichaam. Haar naakte, beurse lichaam. Rode plekken rond haar nek en borsten. Striemen op haar buik en armen. Gebroken vingers... Om nog maar te zwijgen over haar onderlichaam. De blauwe plekken zitten overal. Het bloed zit overal... Al herken ik lieve, onschuldige Megan nergens in... Alsof ik kijk naar een ander meisje. Foto 3: Achterkant van haar lichaam. Plukken haar uit haar hoofd. Sneeën op haar rug en billen. Vieze, zwarte voeten en... Zoveel meer dan ik kan, durf, wil beschrijven. Ik leg ook deze foto neer op z'n kop en pak hijgend de hoeken van de tafel vast.
'Nik?'
'Even niet.' Hijg ik terwijl ik mijn ogen dicht knijp.
De tranen duw ik terug en dan open ik mijn ogen weer. Ik plaats mijn vingers op het toetsenbord en scroll naar beneden. Er verschijnt een naam... De naam.
'Meiden,' zeg ik met een trillende stem. 'Kom even hier. '
Ze staan op en gaan aan de andere kant van de tafel staan. Ik slik en kijk in Angie haar bange ogen.
'Als deze naam klopt...' Ik pak foto drie en één vast. 'Dan heeft hij dit gedaan.'
Ik draai ze om en daarna meteen twee. Angie draait zich met een hoge gil om en ik zie dat Melody haar neusvleugels spreidt.
'Geef me die naam...' Hijgt ze.
'Melody we kunnen niet...'
Ik zie hoe ze me met een ruk aan kijkt en hoe ze schreeuwt: 'Geef me verdomme die naam Nikki!'
Ik spring op en loop naar haar kant van de tafel. Even groot, dus erg intimiderend qua lengte ben ik niet...
'Luister eens Larera.' Ik zie hoe ze een stap dichterbij zet. 'Ik doe mee, voor Megan. Maar als er één ding is wat Megan níét zou willen, is dat wij gepakt worden.'
'Maar,'
Ik steek mijn hand op en voel woede koken.
'Ik zet hiervoor mijn toekomst op het spel. Als ik die naam uitspreek is er geen weg meer terug.'
Ik zie hoe het langzaam doordringt tot Melody.
'Dus als jij die naam wilt, dan doen we het op mijn... Angie én... Megan haar manier... Voorzichtig en in één keer goed.'
Melody slaat haar ogen woest, maar verslagen neer.
'Dus kies maar.' Zeg ik zacht.
Ik zie hoe Angie naar Melody loopt en haar hand op haar schouder legt. Ze legt haar hoofd zacht tegen die van Melody en pakt mijn hand.
'Voor Megan.' Fluistert ze.
'Voor Megan...' Zucht Melody.
Ik slik en knik.
'Daan Adams... Hoofdverdachte...'

- Na