Doodzonde

Hoofdstuk 10

Melody de Larera

'Als ze niet meer mee doet. Is het door jouw grote bek.' Zegt Nikki koel.
'Als ze niet meer mee doet is ze te soft en komt ze daar nu achter.' Roep ik lachend terwijl ik de keuken in loop. Ik open de koelkast en pak de fles cola. Ik vul het glas en loop terug naar de bank. Ik plof net weer neer als er wild op de deur word geklopt. Nikki staat op en loopt richting de deur.
'Ja joh ontvang ook mijn visite. Doe alsof je hier woont.' Zeg ik boos.
Ik sta op en loop achter Nikki aan.
'Ik doe mee.' Zegt de huilende Angie.
'Dat dacht ik al.' Zeg ik terwijl ik naar de keuken loop. Ik pak nog een glas en vul die met water.
'Hier, drink op en stop met huilen. Huilen is zwak.' Zeg ik terwijl ik haar het glas aanrijk.
Ze pakt het dankbaar aan en drinkt het op. Nikki is ondertussen weer gaan zitten en is weer druk bezig met haar laptop en Angie pakt haar mobiel. Ik neem een groot slok van mijn cola en laat me weer in de bank vallen.
'En nu?' Vraagt Angie.
Ik haal mijn schouders op. Nikki die ondertussen haar laptop een keer op tafel heeft gezet kijkt me aan.
'Wat?' Zeg ik geïrriteerd.
'Misschien kan je beginnen met de zelfverdediging aangezien Angie nu in contact komt met Daan.'
'Wat jullie willen.' Zeg ik terwijl ik mijn cola opdrink. 'Vertel eerst maar wat jullie kunnen.'
'Wat we kunnen?' Vraagt Angie.
Ik loop naar de keuken en pak een pollepel.
'Stel je even voor dat dit een mes is.' Zeg ik geloofwaardig. Angie gaat staan en Nikki schuift de tafel weg.
'Ik ben Daan, ik sta voor je en trek uit het niets mijn mes.' Zeg ik terwijl ik met een pollepel sta te zwaaien. Met een plotse beweging richt ik de pollepel naar Angie en steek hem richting haar buik. Ze kijkt naar de pollepel en houdt haar handen op vijf centimeter afstand van haar buik.
'Nu ben je dus hartstikke dood.' Zeg ik lachend.
Ze haalt haar schouders op. Ik wenk Nikki naar me toe en doe hetzelfde bij haar. Nikki reageert niet veel anders en ik moet er oprecht van lachen.
'Wat lach je nou dan? Je bent er toch om ons te helpen?' Zegt Nikki beledigd. Angie knikt instemmend.
'Ik moet toch weten waar ik moet beginnen. Bij het begin dus.' Proest ik uit.
'Wij kunnen er toch niets aan doen dat jij dit in de praktijk al allemaal hebt gehad? Het is niet normaal hoor om te weten hoe je een mes ontwijkt! Of dat je weet hoe je iemand knock out slaat.' Angie haar ogen slaan neer maar Nikki lijkt geen spijt te hebben van haar woorden.
'Wat?' Zeg ik boos. 'Ik snap ook wel dat dat niet oké is maar kan je misschien iets van begrip tonen?'
Vroeger was ik nog al op het verkeerde pad en dat bracht me ook naar de verkeerde jongens. Ik dronk veel met ze en werd uiteindelijk ook hartstikke dronken. Voor mijn eigen veiligheid moest ik een mes bij me dragen. Zelf verdediging leer je na al die jaren vanzelf. Als ik weer is te dronken was kwam Angie me altijd helpen. Meestal met Megan omdat Angie bang voor me was als ik dronken of chagrijnig was. Ik schaamde me daar heel erg voor. Maar nu weet ik dat ik niemand moet bellen als ik in zo een stemming zit. Leer je toch nog wat van drinken. We besproken het trouwens nooit met Nikki want die zou dan weer boos op me worden... Dat is tevens ook de reden waarom ze me liever geen alcohol zien drinken. Maar ze zien mij over het algemeen liever niets doen naast leren en een toekomst opbouwen.
'Wij moeten begrip tonen?' Roept Nikki fel.
'Meiden...' probeert Angie.
'In de periode tot nu, heb jij ooit begrip getoond naar mij, Angie...' Angie slaat haar ogen neer. Als ze gaat zeggen wat ik denk dat ze gaat zeggen vlieg ik haar aan. 'Of naar Megan?'
'Nikki!' Bemoeid Angie zich nu.
'Doen jullie het dan lekker met z'n tweeën. Misschien een tip, zorg dat je niet wordt neergestoken door een pollepel.' Zeg ik spottend.
'Mel, doe nou niet...' Zegt Angie voorzichtig.
Ik loop naar de keuken en pak de fles wodka van de aanrecht. Met mijn ogen dichtgeknepen neem ik een paar grote slokken en hoest dan een paar keer.
'Perfect.' Zeg ik terwijl ik mijn scooter sleutels van het kastje gris. Ik loop naar de tafel en pak ook mijn telefoon mee. Ik trek mijn leren jasje aan en gooi mijn eigen voordeur met een klap dicht. De voordeur waar ik Angie en Nikki waarschijnlijk verbaasd heb achtergelaten. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en zoek het nummer van Levi op.
'Melody?' Neemt hij verbaasd op.
'Werk je vanavond?' Zeg ik snel.
'Ja, hoezo? Gaat het goed?' Vraagt hij lichtelijk bezorgd.
'Ik kom er dan nu aan.'
'Doe je voorzichtig?'
Ik knik en vergrendel mijn telefoon. Ik besluit de trap naar beneden te nemen en haal mijn zwarte vespa uit de schuur. Ik start hem op en rij met een flink tempo richting het café.
Eenmaal aangekomen staat Levi zenuwachtig op de bar te tikken.
'Mel!' Zegt hij als ik mijn helm af doe.
Ik loop naar hem toe. Hij slaat zijn veilige armen stevig om me heen.
'Gaat het?' Vraagt hij als hij me zachtjes los laat.
Ik schud mijn hoofd. Tranen wellen op in mijn ogen als ik voel dat Levi mij een kus op mijn voorhoofd geeft. Ik veeg de tranen uit mijn ogen en laat me een tijdje tegen Levi aanleunen.
'Ik heb pauze. Wil je even naar buiten hier achter?' Ik haal mijn schouders op. Mijn vingers verstrengelen zich in die van Levi en ik wordt meegetrokken naar achter de bar. Hij zwaait de deur open en zet een stoel voor me neer. Dankbaar schuif ik de stoel weg.
'Ik sta liever.' Weet ik uit te brengen.
'Wat is er gebeurd? Ik heb je nog nooit zo gezien.' Ik sla mijn ogen neer.
Levi zijn wijs vinger tilt mijn kin op en laat mij in zijn ogen kijken.
'Melody wat is er gebeurd?'
'Ruzie met Nikki. Het is gewoon precies zoals vroeger. Er is niets veranderd aan geen van ons.' Zeg ik zachtjes.
'Misschien is dat wel iets moois.' Zegt hij als hij me naar hem toe trekt.
'Je moet er misschien gewoon weer even inkomen.' Ik knik en maak me los uit zijn veilige armen. Ik kijk hem aan en weet niet hoe ik hem moet bedanken. Bedanken voor het luisteren en het opvangen. Hij brengt zijn gezicht naar de mijne. Duizenden gedachten gaan door mijn hoofd in die fractie van een seconde. Megan, Nikki, Angie, Vroeger. Maar allemaal worden ze afgekapt als Levi zijn lippen dan eindelijk na anderhalf jaar de mijne raken.
'Je moet je niet zo druk maken Larera. Het komt allemaal goed.' Zegt hij terwijl hij zijn hand door mijn haar haalt. Ik knik en laat mijn hoofd op zijn schouder rusten.

-De