Doodzonde

Hoofdstuk 32

Nikki Marshal

'Oke... En wie ben jij ook al weer?' Vraag ik vol afschuw.
De jongen voor me rolt met zijn ogen en kreunt. De kreun echoot door het lege universiteitsgebouw.
'Levi, aangenaam.' Zegt de jongen kortaf. 'Melody ligt...'
Ik steek mijn hand op en onderbreek hem: 'Melody zal me een zorg zijn.'
Levi doet zijn mond weer open om iets te zeggen, maar die kans geef ik hem niet.
'Je hebt me opgespoord, achtervolgt, gestalkt of weet ik veel wat. Je haalt me uit mijn les om me vervolgens iets te vertellen over Melody. Als zij iets tegen me te zeggen heeft dan komt ze zelf.'
Ik draai me om en mijn hand ligt al op de deur klink als ik Levi mijn pols ruw beet voel pakken.
'In Mel haar telefoon stond je adres. Je mede nerds gaven het adres van je school en nu sta ík hier omdat Mel het je niet zelf kan vertellen!'
Ik ruk mijn pols los en wrijf erover met mijn andere hand. Ik maak mijn ogen tot spleetjes en doe een stap van de jongen vandaan.
'Ik pak mijn spullen.' Zeg ik bot.

Zijn auto ruikt naar goedkope aftershave en schoonmaakmiddel. En, maar misschien ligt dat aan mij, naar rook. Zijn ogen staan bezorgd op de weg gericht als hij stopt voor rood licht.
'Melody viel gister van de trap van haar appartementen complex. Ze was dronken en door de alcohol voelde ze waarschijnlijk meerendeel van de pijn niet. Ik kwam net op tijd bij haar op bezoek en zei haar dat ze mee moest komen.' Levi slikt. 'Ze weigerde en gooide me haar huis uit. Met mijn domme hoofd ging ik gewoon naar huis. Tot ik me thuis ineens schuldig begon te voelen. Na twee uur stond ik weer aan haar deur. Ik deed hem open en de geur van alcohol sprong me tegemoet en daar lag ze...'
Ik kijk met een ruk op en Levi begint op dat moment te rijden. Vanaf de verte zie ik waar we heen gaan.
'Je maakt een grapje...' Zeg ik versuft.
'Uitgedroogd, vergiftigd door de alcohol, bloedend lag ze daar. Stil, met haar ogen half open in haar eigen kots...'
Mijn adem stokt en ik voel dat ik geen zuurstof krijg. Levi laat een te lange stilte vallen en ik grijp naar het knopje om het raam open te maken. Ik hap ongemerkt naar lucht en richt mijn blik op Levi.
'Als je me nu gaat vertellen dat ze dood is, gooi ik mezelf uit je auto.' Mijn stem klinkt emotieloos en zacht.
Levi rijdt de parkeergarage van het ziekenhuis in en kijkt me aan. Ik schud mijn hoofd en hij zegt: 'Alle alcohol uit Haar maag is weggepompt, ze ligt aan het infuus en ik heb toen Angie gebeld. Bloedgroep B hebben ze niet in het Ramona ziekenhuis. Daar zijn ze te klein voor. Angie vertelde me dat ze bloedgroep B had en ik heb haar opgehaald. Nu ben ik hier met jou, Melody boven met Angie. Haar toestand onstabiel, liggend aan draadjes en snoertjes.'
Ik kijk met een strakke blik naar de vieze muur van de garage.
'En.' Zegt Levi bot. 'Nu ga je je verdomme gedragen als een vriendin en kijken bij haar.'
Ik slik en merk het amper als Levi de auto uitstapt.

'Hoi.' Mijn stem klinkt schor als ik oogcontact maak met Angie.
Niet veel later met Melody. Levi stapt de kamer niet in, sluit de deur achter mij. Ik klem mijn laptop tas ongemakkelijk onder mijn armen en neem plaats op een kruk naast Melody haar bed. Ze volgt me met haar blik en ik laat de mijne langs alle apparaten glijden.
'Nik, ik zei dat hij het niet moest doen.' Zegt Melody zwak.
'Ik had je wat aangedaan als je het me niet had verteld.' Zeg ik gebroken terwijl haar ogen de mijne vinden.
Ik laat mijn tas naast mijn stoel vallen en pak haar hand. Mijn blik glijdt langs haar lichaam en haar versufte blik. Ze krijgt zuurstof toegediend via haar neus. Haar lippen zijn schraal en gescheurd. Haar ogen dik en wazig. Het infuus loopt via de holte van haar elleboog haar aders in.
'Godverdomme Mel...' Glipt er uit mijn mond.
Melody glimlacht flauw, kucht en zegt: 'Ja, zeg het maar... Ik ben een grote hoop ellende.'
Angie lacht zacht.
'Ja.. Dat ben je.' Bevestig ik flauw.
'Maar wel een leuke hoop ellende.' Voegt Angie eraan toe.
Melody krult haar lippen op tot een glimlach, waarna ze weer hoest.
'Mel... Waarom?' Vraag ik zacht.
Melody sluit haar ogen en haalt haar schouders op.
'Niet doen.' Zeg ik zacht en kortaf. 'Houd op met dat masker iedere keer weer op te zetten. Echt... Houd op.' Mijn stem klinkt verslagen en moe. 'Ik wéét wie eronder zit. Ik wéét dat je niet zo bent. Dat weten wij allebei. En we weten ook waarom je het doet. Maar weetje Mel?' Ik laat een korte stilte vallen. 'Mensen op afstand houden is niet de oplossing. Is het nooit geweest, zal het ook nooit worden. Er zijn mensen die je binnen moet laten anders gebeurt er dit. Er zijn mensen die je je gevoel moet laten zien, anders breek je. En ik weet niet of het nu nog zo is, maar je beste vriendinnen horen je gevoel te kennen, horen en weten... Anders zijn het je beste vriendinnen niet...' Mijn laatste zin zakt met de letter in volume.
Ik slik en sla mijn blik neer. Ineens lacht Mel weer zacht.
'Weet je waar me dat aan doet denken?'
Ik kijk verbaasd op en Angie trekt een frons.
'Megan had ons toch ooit zo'n test gestuurd van Facebook via Messenger? Hoe goed je bevriend bent? Jij hebt zo juist een heel stuk van dat...'
De rest van de zin valt voor mijn oren en gedachtes weg. Megan haar Facebook chats... In mijn gedachtes sla ik mezelf voor mijn hoofd. Dat is het... Megan haar chats! Dat is het stukje waar we nog niet hebben gekeken. Het enige ontbrekende stukje van de puzzel. Haar chats horen bij háár gebeurtenissen, haar verleden, háár contacten... Haar moord... Ik leg met een ruk mijn hand op de rits van mijn laptoptas en zie vanuit mijn ooghoek de roze beterschap kaart op het nachtkastje. Ik bijt op mijn lip en laat mijn hand van de rits glijden.
Niet nu...

Je komt erover heen liefje.
X Levi

- Na