Doodzonde

Hoofdstuk 27

Angie Dawson

Ik zie hoe Nikki zich weer omdraait en een nieuw venster opent.
Ze typt de naam in op google en daarna plakt ze een paar linkjes in haar groene programma, waar ik nog steeds niks van snap. Maar al snel komt er met rode grote letters door het scherm "error."
'Shit.' Zegt Nikki sissend.
'Wat? Wat is er?' Vraag ik verwarrend.
'Zijn gegevens zijn beter beveiligd.'
Zegt ze terwijl ze een nieuw venster opent.
'Dus je kan niks vinden?' Vraag ik.
'Ik kan er vast wel doorheen komen maar daar heb ik langer de tijd voor nodig.' Antwoord ze.
Ik knik en kijk op mijn horloge, bijna 4 uur.
'Is het goed als ik naar huis ga?' Vraag ik voorzichtig. 'Ik wil nog even helpen bij de kinderboerderij, want..."
'Ja tuurlijk, ga maar' onderbreekt ze me.
Ik lach en knuffel haar. Dan loop ik het cafe uit en zoek mijn fiets. Al snel vind ik mijn witte fiets met het rek voorop.
Ik pak mijn sleutel bos uit mijn zak en zoek de juiste sleutel. Ik stop mijn sleutel in het slot en haal mijn fiets van de standaard. Ik kijk even om me heen en fiets weg.

Ik glimlach lief naar Romeo die al naar me toe komt lopen.
'Hey, leuk jou ook weer eens te zien.' Zegt hij lief en hij knuffelt me.
'Ja... Sorry de laatste weken was ik druk... Met... Dingen.' Stoter ik een beetje.
'Geeft toch niet, je bent er nu.' Zegt hij en hij loopt voor me uit naar het hok.
Het hok is eigelijk een soort mini kantine voor ons als werknemers of vrijwilligers. Hier kleden we ons altijd om en gaan we altijd eten. Romeo houdt de deur netjes voor mij open en ik loop naar het haakje waar mijn werk kleding hangt toe. Romeo gaat aan de tafel op een stoel zitten en ik voel zijn ogen branden in mijn rug. Ik draai me om en hij grijnst. 'Ik heb het gevoel dat je me iets moet vertellen.' Zegt hij.
Ik voel mijn hart in mijn keel en begin lichtelijk te stressen.
'Nee... Nee hoor, er is niks.' Zeg ik terwijl ik me weer omdraai en mijn overall aantrek.
'Is het een leuke jongen?' Vraagt Romeo.
Ik schud mijn hoofd.
'Is het dan een leuk meisje?' Vraagt hij nieuwsgierig. Ik draai mijn hoofd en kijk hem aan.
'Ik val niet op meisjes.' Zeg ik iets te kortaf.
'Sorry hoor...' Hij zucht. 'Wat is het dan?'
Ik zucht en negeer hem. Ik schop mijn schoenen uit en pak mijn laarzen die nog onder de modder zitten.
Ik hoor dat Romeo opstaat en naar me toe loopt. Ik doe mijn linker laars aan als ik zijn hand op mijn schouder voel.
'Lieverd, je kan me altijd alles vertellen. Ik wil echt niet dat jij ergens mee zit, want ik wil je helpen.'
Ik reageer niet en denk na. Het liefst zou ik hem alles willen vertellen. Van begin tot het eind alles over wat er in deze paar weken is gebeurd maar ik weet dat dat niet kan. Hij zal boos op me worden, zeggen dat ik geen contact meer mag hebben met Nikki en al helemaal niet meer met Melody. Maar het voelt alsof ik mijn verleden beter kan maken. Alsof ik nu iets kan doen waardoor ik het gemis van Megan goed kan maken.
Tranen komen weer in mijn ogen op, als ik voor me het bericht zie. Het bericht waarin aan mij werd verteld dat mijn beste vriendin verkracht en vermoord werd.
Tranen van woede maar ook intens verdriet glijden voor de zoveelste keer over mijn wangen. Ik sta op en laat mezelf in Romeo zijn armen opsluiten. Hij knuffelt me en fluistert allemaal lieve dingen.
Ik ben gewoon heel bang om mezelf kwijt te raken, maar ook bang om stil te blijven staan terwijl ik een kans krijg om wraak te nemen. De gemengde gevoelens maken me misselijk. De greep van Romeo verslapt en hij laat me los. Hij pakt mijn hand en zegt:
'Ik geloof dat jij een knuffel moet hebben van twinkel.'
Ik glimlach en volg Romeo die het hok uit loopt en het hekje van de boerderij opent. Het oude schaapje Twinkel komt al snel naar me toe gehuppeld. Ik ga op het warme stro zitten en knuffel het oude schaapje.

Twinkel was op de boerderij gekomen toen ik nog een klein meisje was. Ik had haar de naam Twinkel gegeven en verzorgde haar in mijn vrije tijd. De baas van de kinderboerderij merkte mij al snel op toen ik midden in het stro met het schaapje zat te spelen. Hij had Twinkel mijn schaapje genoemd en hij stelde voor dat ik in mijn vrije tijd zo vaak als ik maar wilde langs mocht komen. En dat heb ik tot de dag van vandaag gedaan. Mijn moeder en vriendinnen wisten altijd dat als ik ruzie met ze had, ze me hier konden vinden. De kinderboerderij gaf mij een soort rust die ik op geen andere plaats kon vinden. Alle gedachten, Daan, de moord op Megan, de verkrachters, de chats, Melody, Nikki, De politie. Het leek allemaal zo ver weg. De gedachtes gleden langzaam van me af.

Ik haal een klein beetje kippenvoer uit mijn zak van mijn overall en leg het naast me neer. Al snel vormt er een groepje van 6 kippen om mij heen. Ik kijk op naar Romeo die naar me lacht.
'Dankje.' Zeg ik met een glimlach en kijk weer naar Twinkel die tussen de kippen staat en mij aan kijkt.
Ik kijk in de ogen van mijn schaapje en in een seconde lijken de ogen verdomd veel op de ogen van Megan. Ze lijken me aan te staren en stress schiet door mijn lichaam.

Ik schrik wakker en kijk om me heen. Ik grijp naar mijn mobiel die mijn ringtone afspeelt. Ik kijk verbaasd naar mijn scherm, Melody belt me.... Hoe dan? Ik haal mijn hand door mijn haar en neem op.