Doodzonde

Hoofdstuk 33

Angie Dawson

Ik pak mijn mobiel en open Whats app. Nog steeds geen berichtje van Nikki. Ik had haar net geappt met de vraag of ze iets leuks wilde gaan doen maar ze reageert niet. Nikki is al dagen bezig met door de beveiliging heen komen rond om Megan haar informatie. Ze is nachten lang de chats van Megan aan het lezen maar ze verteld mij niks. En met Melody gaat het nog steeds slecht, ze ligt nog steeds in het ziekenhuis. Ik ga om de dag naar haar toe. Mijn gedachtes worden doorbroken door mijn mobiel die trilt in mijn hand en mijn ringtone afspeelt. Ik kijk op het scherm en zie "Romeo" staan.
Ik twijfel even maar klik op het groene knopje en hou de telefoon bij mijn oor.
"Hey Angie." Klinkt Romeo zijn warme stem.
"Hoi." Antwoord ik.
"Schat, heb je zin om hier heen te komen en samen met ons een flimpje te kijken? Gewoon zoals we eerst altijd deden." Vraagt hij.
Ik slik en wordt een klein beetje zenuwachtig.
"Ik zou naar een vriendin gaan vanmiddag." Antwoord ik snel.
"Oh je mag haar ook meenemen."
Ik blijf een tijdje stil en denk na. Ik zou vandaag niet naar Melody gaan want ik ben gister geweest, maar ik heb al nachten niet geslapen. Ik ben te bang dat ik hem per ongeluk iets vertel of dat hij erachter komt.
"Angie." Hoor ik van de andere kant.
Het is Tobias dat hoor ik duidelijk aan zijn stem.
"Hey." Zeg ik.
"Als het door mij komt dat je hier liever niet bent mag je het zeggen he, ik kan jullie ook gewoon alleen laten lieverd. Je mag altijd eerlijk tegen mij zijn."
Zegt zijn lieve stem door de telefoon.
Ik schud mijn hoofd.
'Nee dat is het niet...' Zeg ik.
Ik hoor dat Romeo de telefoon weer over neemt.
'Ik wil gewoon weer eens iets leuks doen.' Zegt hij.
Ik blijf stil en besluit niet te antwoorden.
'Jemig Angie wat is er met jou, ik wil mijn oude vriendin terug met wie ik het altijd leuk had.'
Ik zucht en voel gek genoeg woede opkomen.
'Weet je Romeo, misschien ben ik wel veranderd, en heb ik gewoon niet meer zo veel zin in jullie gezellige homo gedoe.' Gooi ik eruit.
Er valt een korte stilte tot Romeo zich herpakt en antwoord.
'Pardon...? Wat is er met jou gebeurd?'
'Bemoei je er niet mee.' Zeg ik fel.
'Schat je mag het me gewoon vertellen ik..'
'Hou gewoon op! Ga weg!' Gil ik door mijn telefoon heen.
'Angie...' Hoor ik hem zeggen.
'Oprotten.' Gil ik en ik hang op. Ik gooi mijn mobiel op de grond en sta op. Ik pak mijn sleutels en loop de woonkamer in waar Jade mij met grote aankijkt.
'Wat was dat voor een telefoontje?' Vraagt ze.
Ik geef haar alleen een boze blik en loop door naar de gang waar ik snel mijn schoenen aan doe en de veters in mijn schoenen prop. Ik gris mijn jas van de kapstok en zonder iets te zeggen open ik de deur en ga naar buiten waar ik mijn fiets pak.

Ik zet mijn fiets neer naast de ingang van het grote gebouw. Ik bewaar mijn fiets sleutel in mijn zak en loop naar de ingang toe. De deuren gaan netjes automatisch open en de ziekenhuis geur komt me tegemoet. Kippenvel kruipt weer over mijn lichaam. Deze geur doet me nog altijd denken aan mijn oma die hier maanden lang heeft gelegen tot ze op een gegeven moment overleed. Ik kijk naar de mensen waar ik langs loop. De mensen variëren van lieve opa en omatjes tot kleine kinderen die vlak naast hun ouders lopen. Ik loop door de witte schone gangen en sla rechts af. Ik ga een trap op en sla rechts af. Ik ontwijk een klein meisje die wild door de gangen mijn kant op komt rennen. Haar moeder loopt er vlug achteraan met in haar armen een klein kindje. Ik glimlach naar de vrouw als ze me voorbij gaat. Ik loop weer een lange witte gang door en kijk bij elke kamer even naar binnen.
De 5e kamer aan de rechter kant is de kamer waar Melody ligt. Ze ligt er met 2 andere meiden en 1 jongen die niet erg spraakzaam is. Met 1 meisje kan Melody het erg goed vinden en samen praten ze wel veel. Maar het andere meisje houdt zich vooral stil maar dit zal wel komen door de botte opmerking die Melody de tweede dag maakte dat ze er lag. Ik minder vaart en kijk om het hoekje van de kamer. Ik zie dat Melody slaapt en de jongen en het stille meisje weg zijn. Ik knik vriendelijk naar Saske, die rechts in de kamer ligt en op haar mobiel zit.
Ik draai mijn hoofd weer naar Melody en loop naar haar toe. Ik neem plaats op het krukje naast haar bed en kijk naar haar. Haar gezicht ziet er zo vredig en rustig uit. Ondanks dat haar haar wild alle kanten op staat en ze rode wangen heeft ziet ze er mooi uit.
Ik ben stiekem altijd jaloers geweest op hoe Mel er uit ziet. Zo haar eigen style en zo stoer. Ik pak haar hand vast en streel haar hand met mijn vingers.
'Het gaat al beter toch?' Fluister ik naar haar. Ik verwacht geen antwoord want ze slaapt, maar het voelt fijn om tegen haar te praten.
'Ik weet dat alles nu een zooitje is... Maar Nikki gaat alles uitzoeken, daar is ze al mee bezig.' Verbeter ik mezelf.
'Alles komt wel goed, jij wordt helemaal beter en dan kunnen we gewoon alles bij leggen... En... En dan kunnen we gewoon weer beste vriendinnetjes zijn, net zoals het eerst altijd was. Samen rondhangen en praten over alles wat we doen.'
Het gesprek met Romeo gaat weer door mijn hoofd.
'Dit alles heeft me misschien wel veranderd...'
Ik laat een korte stilte en knijp zachtjes in haar hand.
'Ik hou van je Mel.' Fluister ik. Ik geef een kusje op haar hand en glimlach naar haar.
'Als ze wakker was geweest had ze je uitgelachen he...' Zegt Saske met een glimlach. Ik kijk om naar Saske en bloos.
'Klopt...' Zeg ik zacht.
Ik kijk weer naar Mel en laat voorzichtig haar hand los.
'Ze lijkt misschien soms niet zo lief, maar dat is ze zeker wel. Ik ken de echte Melody en dat is een schatje, en mijn beste vriendin.' Ik kijk Saske aan en Saske knikt.
'Mooi gezegt ...' Zegt Saske maar haar zin valt weg als ze een knikje maakt naar Melody toe. Ik kijk naar Melody die langzaam haar ogen opent en mij aan kijkt.

-Em