Doodzonde

Hoofdstuk 43

Melody de Larera

Ik stap uit bed en trek over mijn bh aan hempje aan. Ik sla mijn handen voor mijn hoofd en besef me dan dat ik eindelijk weer in mijn eigen huis ben. Ik loop de woonkamer in en pak mijn telefoon van de tafel. Ik ontgrendel hem en zie dat ik een voicemail heb van Nikki.
Ze vertelt hoe het bij Timo was gegaan, tot me iets opvalt. Van de een op het andere moment raakt ze een soort van in paniek.
'Timo.' Zegt ze hijgend. Het klinkt alsof ze rent. Het is een tijdje stil maar op de achtergrond hoor je haar voetstappen klinken. Ze stopt abrupt met rennen.
'Fack. Timo staat voor mijn deur. Wat doet hij daar? Verdomme Mel! Bel me meteen terug als je dit hoort. Ik ga wel naar Ethan of zo. Ik heb zo'n voorgevoel dat we diep in de nesten zitten...'
Timo?
Ik toets Nikki haar nummer in. De telefoon gaat over maar er wordt niet opgenomen. Ik probeer het nog een keer maar krijg nu meteen haar voicemail.
'Hi! Dit is de voicemail van Nikki! Ik kan nu niet opnemen maar laat een berichtje achter en ik bel je zo snel mogelijk terug!'
Dan klinkt de piep die wel een eeuwigheid lijkt te duren.
'Nik! Kan je me zo snel mogelijk terugbellen. Ik wil graag weten wat er nou is gebeurd.'
Ik plof neer op de bank maar kan mijn gedachtes niet verzetten. Ik besluit Ethan te bellen. Kijken of Nikki uberhaupt aangekomen is. Ze heeft hem ooit met mijn telefoon gebeld. En voor de zekerheid heb ik zijn nummer maar opgeslagen.
'Met Ethan.'
'Ethan! Met Melody. Beste vriendin van Nikki.'
'Ah Mel! Tijdje geleden!'
'Ja.' Ratel ik. 'Is Nikki gisteren of vandaag bij jou langs geweest?'
'Nee. Waarom?'
'Gewoon. Intresse. Snel een drankje doen!' En ik klik hem weg.
Geen tijd voor vragen.
Angie...?
Nee dat zou ze nooit doen. Zeker niet als ze in een ruzie zit. Nikki zet niet graag haar trots opzij.
Ik kleed me om, doe mijn make up en bind mijn haar in een rommelige knot. Ik gris mijn telefoon en sleutels van de tafel en loop de voordeur uit.
Ook al heb ik niet al te goede herinneringen aan de trap, besluit ik hem toch maar te gebruiken. Ik loop naar de schuurdeur en rijd mijn scooter eruit. Mijn helm pak ik uit de kast en ik neem een extra helm mee voor als ik Nikki ergens tegen kom.
Ik steek mijn sleutel in het contact en zet mijn helm op.
Eerst maar naar haar studentenflatje.
Ik klop aan en de deur wordt vrijwel direct geopend door een leuke blonde jongen. Nikki heeft nooit verteld dat ze tussen de leuke jongens woont.
Ik lach en vraag dan naar Nikki.
'Nikki is hier niet. Maar je mag wel even binnenkomen..?' Ik denk even na en besluit dan toch naar binnen te gaan.
'Wil je wat drinken?' Vraagt hij.
Ik schud mijn hoofd.
'Ik ben Nate trouwens.'
'Melody.' Zeg ik afwezig.
Misschien moet ik Nikki maar vragen bij mij te wonen. Hier wonen is gewoon zielig.
'Ik kwam eigenlijk mijn vest halen die ze had geleend. Mag ik hem uit haar kamer pakken?' Vraag ik onschuldig.
'Tuurlijk.' Zegt Nate.
Oh wauw. Dat ging makkelijk. Dit zal Nikki niet zo leuk vinden.
'Hier is het.' Zegt Nate als hij naar een grijze deur wijst.
Ik glimlach en zwaai hem open. Alles ligt perfect. Zoals Nikki. Ik pak een vest uit haar kast en besluit dat dit even het geleende vest is.
'Thanks.' Zeg ik terwijl ik hem in een rugzak prop die ik net uit Nikki haar kast heb getoverd.
'Geen probleem.' Zegt hij lachend.
'Ik moet eigenlijk weer door.'
'Oké. Ik hoop dat Nikki je nog is meeneemt. Of dat je hier is blijft slapen ofzo.' Zegt hij lachend.
'Ja cassanova. We zien het nog wel.' Zeg ik licht geïrriteerd.
'Meisje met pit.' Zegt hij terwijl hij op mijn kont slaat.
'Meisje met zelfverdedigings skills. Breng me naar de deur. Ik ben nu al de weg kwijt.' Zeg ik terwijl ik hem strak aankijk.
'Wat je wilt Melody.'
Ik glimlach sarcastisch en sluit de deur van Nikki haar kamer.
'Als je haar ziet, zeg dan dat ze me moet bellen.' Beveel ik Nate.
Hij knikt en geeft me een knipoog. Ik rol met mijn ogen en schuif dan mijn helm op mijn hoofd. Haar rugzak prop ik in de ruimte onder mijn zadel en in volle vaart rij ik naar café Landura.
Nikki woont er tien minuutjes vanaf dus met de scooter ben ik er al snel. Ik zet mijn helm weer af en klik hem aan het stuurslot.
'Aangename verassing.' Zegt Levi als hij me van achter knuffelt.
'Heb jij Nikki gezien?'
'Is er iets?'
'Nee, ze reageer gewoon niet op mn appjes en ze neemt niet op.'
'Hier niet moppie.' Zegt Levi lief.
'Wil je wat drinken?'
'Warme chocolademelk alsjeblieft.'
'Slagroom een een wafel?' Ik glimlach en knik.
'Gaat het eigenlijk goed thuis?' Vraagt hij terwijl hij het apparaat aanstuurt.
Ik knik.
'Ik ben nog maar een dag thuis eh.' Zeg ik beledigd.
'Ja. Dat weet ik ook wel.'
Ik lach en pak mijn chocolademelk aan. Ik haal mijn telefoon uit mijn jaszak en probeer Nikki nog is te bellen. Weer de voicemail.

Nik waar zit je toch..

-De