Doodzonde

Hoofdstuk 40

Melody de Larera

'Waar is die kleine nou heen dan?' Vraag ik boos.
Nikki haalt haar schouders op.
'Ga maar achter haar aan.' De toon waarop ik spreek klinkt wat bevelend.
'Nee. Hoeft niet. We laten haar er nu wel weer buiten.' Zegt Nikki terwijl ze uit het raam kijkt.
'Waar blijft die dokter nou?'
'Levi kan me ook thuis brengen hoor.' Zeg ik beledigd.
'Nee. Dat is het niet Mel. Ik breng je graag naar huis. Ik snap gewoon niet waarom zij er altijd zo lang over doen.' Ik knik en zet mijn voeten op de grond.
'Doe je wel voorzichtig? Als je straks op je smoel ligt kan je hier alsnog blijven, maar dan met een gebroken been.'
'Nik, zullen we even zeggen waar we nou zo geïrriteerd over zijn of gaan we mij blijven afzeiken?' Nikki draait haar hoofd naar mij toe.
'Ja. Volgens mij ben ik nog altijd de zeikerd van ons vier. Drie.' Verbeter ik mezelf.
Ze lacht en loopt naar me toe.
'Ik ben gewoon een beetje bang dat Angie haar mond niet kan houden.'
'En terecht.' Gooi ik eruit.
Uit Angie trek je al snel de reden van haar emotie.
'Mel!'
'Jij begon!' Roep ik lachend.
'Melody.'
Ik draai mij gezicht naar de deur. Mijn blik kruist met die van de zuster.
Lilly als ik het goed heb.
Ze heeft een rolstoel met daarop een tasje.
'Je medicatie.' Ik knik en strompel naar de rolstoel toe.
'Doe je voorzichtig?' Vraagt Lilly.
Ik glimlach en knik.
Nikki duwt me het ziekenhuis uit.
'Hastalavista sukkels!' Roep ik als we weglopen van het ziekenhuis.
Als we bijna bij mijn flat zijn versnelt Nikki duidelijk haar pas.
'Yo Nik. Gaan we rennen?' Vraag ik.
'Niet achter je kijken, maar er is een zwarte auto ons al vanaf het ziekenhuis aan het volgen.'
Ik draai mijn hoofd naar achter en kijk naar het kentekenplaat.
'71-BB-SR'
'Wat?'
'Het kentekenplaat. Als we straks bij mij zijn ga je hem maar natrekken.' Beveel ik Nikki.
Ik schrijf het in mijn notities en ga verder met het genieten van het geluid van de vogels.
'Ik heb altijd al een hekel gehad aan vogels die geluid maken. Altijd werd ik er wakker van, maar voor het eerst ben ik blij dat ik ze hoor.'
Nikki lacht en duwt me weer verder.
Eenmaal aangekomen bij mijn flat volgt de auto ons inderdaad nog steeds. Ik haal de sleutels uit mijn jaszak en steek ze in het sleutelgat. Ik draai ze een kwartslag en de deuren openen zich.
'Rijden Nik!'
'Ja tientonner.' Zegt ze droog.
'Nou! Dat is niet lief!' Zeg ik hard.
Ze geeft me een kus op mijn wang en drukt het liftknopje in.
'Zo. Jullie hebben het bloed aardig weggekregen!' Zeg ik terwijl ik keurend de trap bekijk.
'Ben benieuwd hoe je huis er uit ziet.' Zegt Nikki.
'Levi heeft het opgeruimd. Kijk het is en blijft een man natuurlijk, maar restjes spuug en bloed zullen We vast niet meer vinden.'
Nikki rijdt me de galerij op en stopt voor het appartementje. Ik pak de sleutels weer uit mijn zak en gebruik de meest linker om mijn voordeur te openen. De geur van de citroen allesreiniger komt mijn neus in. Het ruikt zo veel beter dan ziekenhuis. We rijden de woonkamer in. Een rode vlek is in het laminaat getrokken, maar als je niet weet wat er is gebeurd zal het je niet zo snel opvallen.
'Ah. Hij heeft uit voorzorg al je drankflessen weggehaald.'
'Je maakt een grapje.' Zeg ik boos.
'Melody, waag het niet om boos op hem te worden omdat hij bezorgd is en je wilt beschermen.' Ik rol met mijn ogen.
'Pak je laptop nou maar.'
Nikki ploft neer op de bank terwijl ik een beetje droog in de rolstoel blijf zitten.
'Kenteken nummer?'
'71-BB-SR'
Nikki haar ogen vliegen over het scherm en haar frons kan ik opmerken dat ze het moeilijk heeft.
'Staat bekend als bedrijfswagen?' Denkt Nikki hardop.
'Ja doei! Zit de politie achter ons aan?' Gooi ik eruit.
Nikki haalt haar schouders op.
'Lekker dan.'
'Ik ga Angie bellen.'
'Als dit haar werk is Nik, ik vlieg haar aan.' Ze knikt en toets een nummer in. De telefoon brengt ze naar haar oor. Het gesprek hoor ik natuurlijk maar van één kant, maar daaruit kan ik genoeg opmaken.
'Je hebt wat?!' Schreeuwt Nikki.
'Als je slim bent kom je dat zelf maar aan Melody vertellen!'
Mijn ogen worden groot en ik schud mijn hoofd.
'We zijn bij Melody thuis ja. Ze mocht vandaag naar huis eh.' Nikki lijkt geïrriteerd en dat wordt bevestigd als ze na de zin ineens ophangt.
'Ik zal even lief zijn voor Angie, je kan nu even al je boosheid er uit gooien voordat zij er is. Ze heeft het aan Jade verteld.'
Ik glimlach en onderdruk heel wat scheldwoorden.
'Je maakt een grapje.'

-De