Doodzonde

Hoofdstuk 4

Melody de Larera

Ik rek me uit en stap uit bed. Ik loop naar de keuken en zet de waterkoker aan. Moe wrijf ik in mijn ogen en haal mijn telefoon van de oplader. Ik ontgrendel het ding en zie 6 berichten in 4 gesprekken van onder andere Nikki en Angie! Ik open het gesprek met Angie en lees het bericht. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Oh ja! Café de Landura..
Ik kijk naar het berichtje van Nikki. De meiden herrinneren zich allebei het café. Daar waar we altijd warme chocomelk gingen drinken en praten over de raarste dingen. Ik maak een groepsapp met de meiden met de vraag of ze vanavond misschien wat willen gaan eten. De zenuwen schieten door mijn lichaam als ik de groepsapp aanmaak en het berichtje verstuur. Shit, straks is het teveel op het laatste moment gepland. Het is immers al twee uur. Ik ben nogal laat wakker geworden en besluit daarom eerst maar is te gaan douchen. Ik loop maar de badkamer en zet de douche aan. Ik laat mijn kleding van mijn lichaam glijden en stap onder de hete stralen van de douche. Ik was mijn haar, lichaam en stap dan weer uit de douche. Ik droog me af en kleed me aan als mijn telefoon heftig trilt. Ik ontgrendel hem en druk meteen op de melding.
De melding komt uit de groepsapp!
Nikki: 'Lijkt me ontzettend leuk!'
Ik: 'Nice! Dan wachten we op antwoord van Angie.'
Ik pak mijn make up tasje en probeer mijn eyeliner zo strak mogelijk op mijn oog te krijgen. Oogpotlood op mijn waterlijn. Flinke laag mascara en om het af te maken, mijn diepe donker rode lippenstift. Ik haal een haarborstel door mijn haar en bind het dan als een knot op mijn hoofd. Ik loop naar de keuken en maak een kom muesli met yoghurt en plof dan op de bank tot ik er achter kom dat mijn mobiel nog in de badkamer ligt. Mijn kom zet ik neer en ik loop naar de badkamer waar inderdaad mijn telefoon met een melding ligt!
Angie: 'Ik vind het ook een goed idee! Zullen we 5 uur afspreken in het Café?'
Ik: 'Ja leuk!'
Nikki: 'Is goed!'
Ik loop terug naar de bank en eet mijn eten op. Om de tijd te doden ruim ik het huis maar op en maak de keuken schoon. Tot het half vijf is en ik echt niet meer kan wachten ook al weet ik dat het maar tien minuutjes fietsen is. Ik strik de veters van mijn sneakers en trek mijn zwart leren jasje aan. Even twijfel ik of ik met de scooter moet gaan, maar als de meiden daarna wat willen drinken is de scooter natuurlijk helemaal niet handig. Ik graai mijn fiets- en huissleutels dan ook van het kastje en draai de deur achter me op slot. Uit de schuur pak ik mijn fiets en ik fiets naar café de Landura. Vanaf nu kan het niet lang meer duren tot ik ons vertrouwde groepje weer zie. Ik fiets met een flinke snelheid en ben dan ook al snel bij het café.
'Hey Mel!' Zegt Levi als ik binnenkom.
'Gewoon weer een cappucino zoals altijd?' Ik knik en neem plaats aan een tafeltje bij het raam.
'Wacht je op iemand?' Vraagt Levi terwijl hij mijn cappucino op tafel zet.
'Ik heb met mijn vriendinnengroepje van vroeger afgesproken. Het vriendinnen groepje met Megan.' Zeg ik er snel achterna.
'Oh, sorry.' Zegt hij terwijl hij zijn hand over mijn rug haalt.
'Dat hoeft niet. Ik kijk er denk ik wel naar uit.' Zeg ik zachtjes.
Hij lacht naar me, wenst me succes en verdwijnt dan weer achter de bar.
Ik pak mijn telefoon uit mijn jaszak en trek dan mijn jas uit. Ik ontgrendel hem, maar ik kom niet verder dan de helft als ik een bekende, vrolijke stem de stilte hoor verbreken. Ik kijk op en zie Angie voor de tafel staan.
'Hoi.' Zegt ze vrolijk.
Meteen sta ik op en geef haar een knuffel.
'Hey Melody.' Zegt ze vertrouwd.
'Angie...' Zeg ik zachtjes.
Ik laat haar langzaam los als Levi achter me staat.
'Wil jij wat te drinken?' Vraagt hij ongemakkelijk aan Angie.
'Warme chocolademelk alsjeblieft.'
'Komt eraan.' zegt hij terwijl hij een hand door mijn donkerbruine haren haalt.
'Wie is dat..?' Vraagt Angie meteen nieuwsgierig.
'Levi. Ik kom heel vaak in dit café en daardoor ken ik Levi nu. Hij werkt hier.' Zeg ik blij.
'En eh, wat is het van je?' Vraagt ze lachend.
'Een vriend.' Zeg ik standvastig.
'Een chocolademelk.' Zegt Levi terwijl hij de kop neerzet voor Angie.
'Dankjewel.'
'Wauw, het café is gewoon niet veranderd.'
Ik kijk om me heen. Ze heeft gelijk. Het is nog steeds de houtenbar met de houtenkrukken waar we uren op doorbrachten. De tafels waren ook bijna niet veranderd, ze stonden nog hetzelfde als toen. Alles was zoals het altijd al is geweest.
'Angie? Melody?'
Angie draait zich met een ruk om, springt van haar stoel en vliegt Nikki om de hals.
'Dat is een leuk ontvangst.' Zegt ze terwijl ze naar mij toe loopt.
Ik sta op en geef ook Nikki de vertrouwde knuffel.
'Hey Mel. Gaat het goed?' Zegt ze lief.
Ik knik en laat haar voorzichtig los.
Ze gaat zitten aan de tafel en verteld Levi wat ze wilt drinken.
'Doe ook maar een cappuccino.'
Ik geniet van het moment dat we met z'n drieën zijn. Ik geniet van het vertrouwde. Wauw, een jaar klinkt niet zo veel, maar ook al is alles nog hetzelfde, voelt het totaal anders. En niet alleen omdat Megan er niet bij is.
'Dus, hoe gaat het met jullie?' Vraagt Angie opgewekt.
'Het gaat heel goed. Ik studeer nu computertechnologie en het gaat eigenlijk, naast dat het heel veel tijd kost, heel goed.' Verteld Nikki vrolijk. 'Met jou?' Vraagt ze.
'Gaat super goed! Ik werk op een kinderboerderij en heb het er eigenlijk heel erg naar mijn zin. Ik woon in een flatje samen met Coco en Jade en het is heel gezellig!'
Ik besef me eigenlijk nu pas dat Coco en Jade de meiden zijn waar Angie naar toe trok naar de dood van Megan.
'En jij?' Vraagt Nikki nieuwsgierig.
Er valt een koude stilte.
'Gaat goed.' Zeg ik kort.
'Studeer of werk je ergens?' Vraagt Nikki enthousiast.
Dit is dus een typische Nikki vraag. Nikki is slim en is dus nog al geïntresseerd in wat voor toekomst ik op bouw.
Ik schud mijn hoofd. Ik besluit het maar gewoon uit te leggen en te wachten op de reacties.
'Mijn ouders zijn een half jaar geleden verhuist naar Portugal. Ik kreeg de keus of ik met hun mee wilde verhuizen of dat ik hier een woning voor mezelf ging zoeken en dan elke maand geld van hun kreeg.'
Er valt een koude stilte.
Voor mijn toekomst had het achteraf niet veel uitgemaakt. Of ik nou met hun mee was gegaan of niet er zou zo een beetje hetzelfde van me terechtkomen.
'Ik heb er voor gekozen om hier te blijven.'
'Kan je rondkomen van het geld dat je krijgt? Met je huur en belasting enzo?' Vraagt Nikki.
'Makkelijk. Ik heb er een uitkering bij en ik hou zelfs meestal ongeveer honderd euro over dat ik dan op mijn spaarrekening zet.'
Even is er weer zo een stilte.
'Chill!' Zegt Angie doorbrekend.
'Gister was het natuurlijk een jaar geleden dat Megan dood was.' Zeg ik maar gewoon.
'Ik zat op school.' Geeft Nikki toe.
'Ik steek elke dag een kaarsje aan voor haar.' Zegt Angie zachtjes.
Nikki wrijft over Angie haar rug.
'Weten jullie nog dat we precies hier met Megan zaten?' Vraagt Nikki.
Angie en ik knikken en ik neem nog een slok van mijn Cappucino.
'En weten jullie nog wat we elkaar toen beloofde?'

-De