Doodzonde

Hoofdstuk 42

Angie Dawson

Ik doe mijn sleutel in het slot en met een klik gaat de deur open. Ik stap naar binnen en met een harde dreun gooi ik de deur achter me dicht.
'Angie!' Schreeuwt Coco vanuit de woonkamer.
'Het spijt me.' Zeg ik met ingehouden woede. Ik schop mijn schoenen uit en loop met mijn jas nog aan de woonkamer in. Mijn sleutelbos leg ik op de tafel en ik kijk naar de bank waar Jade en Coco zitten.
Jade kijkt me aan en staat op. Ze loopt zonder iets te zeggen naar me toe en slaat haar armen om me heen. Met haar hand wrijft ze over mijn rug. Ik twijfel even maar maak me dan los uit haar armen.
'Ze zijn boos op me.' Zeg ik met een trillende stem.
Ook Coco staat op en loopt naar ons toe.
'Wat heb je ze verteld?' Vraagt ze.
Ik schrik van haar vraag en draai mijn hoofd naar Jade.
'Heb je het haar verteld!' Schreeuw ik naar Jade.
'Angie, zij mag dat toch best weten.' Zegt Jade alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
'Ik vertrouwde je!' Val ik tegen haar uit.
'Angie, rustig! Jezus wat is er met jou gebeurd.' Zegt Coco.
'Niks! Er is niks met mij!' Schreeuw ik.
'Lieverd... Je bent de laatste tijd zo... Zo anders.' Zegt Jade voorzichtig.
'Pardon.' Zeg ik. Ik kijk haar strak aan.
'De oude Angie...' Begint ze.
'Zou nooit iemand iets aandoen.' Maakt Coco haar zin af.
Ik kijk ze allebei boos aan.
'Ik moest wel...' Zeg ik terwijl ik mijn hele lichaam voel trillen.
'Ik had het Megan beloofd, en beloftes kom ik nog steeds na.' Zeg ik gevoelloos .
'Angie.' Zegt Coco en ze pakt mijn schouders vast en kijkt me aan.
'Jij zou nooit vrijwillig mensen doden, zo ben jij niet.' Zegt ze.
Ik voel woede omhoog stromen.
'Blijf van me af!' Schreeuw ik en duw haar naar achter.
'Jullie snappen het niet stelletje trutten. Megan betekende alles voor me! ALLES!' Schreeuw ik.
Ik zie hun twee bange gezichten en het geeft me een kick.
'Ik heb haar gezworen elke mongool die haar iets aan deed te vermoorden, dus dat doe ik ook!' Schreeuw ik.
'Angie..' Probeert Jade.
'Ga weg!' Schreeuw ik naar haar.
'Je moest een weten waar Nikki, Melody en ik toe in staat zijn.' Zeg ik fel. 
'Jullie zeggen niks, tegen niemand niet...Of jullie worden de volgende!' Zeg ik. Ik lach en voel mijn hoofd bonken.
Ik draai me met een ruk om en loop de gang weer in waar ik snel in mijn gympen stap.
'Jullie doen niks, ze gaan niks doen. Ze gaan er aan. Ik dood ze. Stuk voor stuk.' Zeg ik in mezelf en ik lach weer.
Die macht die ik voel, die voelde ik ook toen ik bij Megan was.
Als ik mijn schoenen aan heb rits ik mijn jas dicht en open de deur. Ik kijk een laatste keer om en ren naar buiten. Ik zie Jade gevolgd door Coco naar de deur toe lopen.
'Angie kom terug!' Schreeuwt Jade me na. Maar ik ren. Niet van plan ooit nog terug te komen. 
'We gaan dit doen. Ik doe mee!' Zeg ik tegen mezelf en ik ren de straat uit.
Ik begin te hijgen en begin zachter te lopen. Ik kijk om me heen en heb het gevoel dat ik bekeken wordt. Maar mijn hoofd bonkt nog steeds en ik heb niet de concentratie om na te denken.
Ik loop de straat door en steek de straat over naar links. Dan besef ik me pas hoe ver het lopen is naar het Huis van Melody. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak en bel Nikki, misschien kan ze me ophalen. Maar er klinkt al snel een te serieuze vrouwen stem "dit nummer is tijdelijk niet bereikbaar"
Ik zucht en kijk weer om me heen. Rillingen lopen over mijn rug als ik ogen in mijn rug voel. Ik hoor voetstappen achter me en begin steeds sneller te lopen. Zonder om te kijken loop ik doe hoek om waar ik begin te rennen. De voetstappen achter mij beginnen ook met rennen en ik voel mijn hartslag in mijn keel.

- Em