Moving to London, Dutch Liam Payne fanfic

Hoofdstuk 3

We kwamen weer aan bij de incheck hal. De rij was nu nog groter geworden met heel veel mensen. Ik keek zoekend om me heen en zag mijn vader zwaaien met de paspoorten en tickets in zijn handen.

Ik schaamde me dood.

Ik trok Emily mee en we liepen tussen de mensen door.

"Alles is oké!" Zei de mevrouw achter de balie nadat ze alles had gecheckt. "Jullie vliegtuig vertrekt om 14:00 dus zorg dat jullie om half 2 bij de correcte gate staan. Een prettige reis!" Zei ze erachteraan met een overdreven glimlach.

We knikten en kwamen bij de douane aan.

Het was de bedoeling dat we onze handbagage en metalen kledingstukken in een bak legde. Ik deed mijn tas in een bak en het ging op een lopende band onder een soort scan.

Nu moest ik door een poortje lopen. Het ding piepte keihard af. Er kwam en grote bewaker aan en ging mij fouilleren.

"Riemen en oorbellen af!" Zei hij met een lage, harde stem.

Ik werd er een beetje bang van en liep maar gauw terug. Ik deed mijn oorbellen en riem in een bak en liep opnieuw het poortje door.

Ik moest mijn broek goed vast houden, want hij zou afzakken als ik er geen riem op aan had.

Gelukkig piepte het poortje niet meer.

Het was nu half 1. We hadden dus nog een uurtje voordat we naar de gate moesten gaan.

We waren nu allemaal door de douane heen en ik zag allemaal winkels. Het waren er volgens mij meer dan in onze eigen stad!

"YAAAYY starbucks! Riep ik.

"Pap, mam, gaan we naar de starbucks? Daar heb ik echt veel zin in!"

"Is goed hoor, ik heb wel zin in een lekkere koffie."

Nadat we starbucks hadden gedronken, kipnuggets bij de mac haalden en tijd hadden gerekt in parfumerie winkels was het nu tijd om naar de gate te gaan.

"Hmmm, op de ticket staat dat we gate 67 moeten hebben." Ik keek om me heen. Ik zag een bordje staan waarop gate 5 op stond.

Je gaat me toch niet vertellen dat we HELEMAAL daar naar toe moeten lopen? Hoe groot is het wel hier niet?

- 10 minuten later -

Eindelijk zijn we bij de goede gate. Ik was dood moe en ging even zitten. Het was er best druk, veel mensen wouden dus naar Londen blijkbaar. ik wou er ook altijd heen, maar dan voor vakantie en niet om er naar toe te verhuizen!

Het was half 2. Ik realiseerde me dat het mijn laatste half uur hier in Nederland was.. Ik ga iedereen ongelooflijk missen.

"Ladies and Gentlemen, take your seatbelts on please!" Hoorde ik een stewardess zeggen door de microfoon.

Ik vond het best spannend, het was de eerste keer dat ik en Emily in een vliegtuig zaten.

Het vliegtuig reed naar de opstijgbaan. Dat duurde ook ongeveer 10 minuten.

Ik pakte snel mijn camera zodat ik mooie foto's kon maken.

Ik hou echt van fotograferen, ik heb dat echt van mijn moeder volgens mij. Zij fotografeert modellen voor grote merken. Zoals Dior, Chanel en Blueberry.

Opeens maakte het vliegtuig een enorm hard geluid. Het was klaar om op te stijgen. Emily begon heel hard te huilen. Ook dat nog. Ik sloeg een arm om haar heen en met mijn andere hand maakte ik foto's. Heel gaaf was het!

Eenmaal in de lucht pakte Emily haar kleurboek en begon heel stil te kleuren. Ik had voorlopig geen last van haar, dacht ik in mezelf.

Ik wou muziek gaan luisteren. Ik pakte mijn roze beats die ik van mijn oom en tante cadeau heb gehad. Ik zette Heart attack van Demi Lovato op en viel al snel in slaap.

Na ongeveer drie kwartier werd ik wakker gemaakt door Emily.

"Jade, Jade! Wordt wakker die mevrouw zegt dat je je gordel om moet doen!" Ik deed mijn ogen langzaam open en zag dat ze wees naar de stewardess. We gaan al landen!

Ik keek uit mijn raam en zie alleen maar wolken. Toen we meer gingen dalen zag ik al meer land.