Moving to London, Dutch Liam Payne fanfic

Hoofdstuk 4

We liepen het vliegtuig uit en waren nu op London airport. Ik moest nu voor de zoveelste keer mijn paspoort laten zien. Nu weten ze toch wel wie ik ben? En het is nog een vreselijke foto ook. Echt ik walg ervan. Snel laten vervangen, dacht ik. Heel snel.
Ik zag een lange zwarte lopende band met allemaal koffers erop.

"Jade haal jij onze bagage met je vader? Dan gaan ik en Emily naar de toiletten want die waren in het vliegtuig echt vreselijk!" Zei mijn moeder. Ik knikte, ze had gelijk. De wc's daar waren echt een hel. Er stonden veel mensen daar en ik wachtte totdat ik onze herkenbare, opvallende koffers zag. Emily en ik hebben ze helemaal ondergeplakt met vrolijke stickers.

Na 20 minuten hadden we EINDELIJK onze koffers. Ze moeten echt wat anders verzinnen want het is heel moeilijk om ze daarvan af te halen. Ik deed het dus ook heel onhandig. Mijn vader moest de heletijd om me lachen en ik irriteerde me daar heel erg aan. 1 keer kwam er een koffer tegen een jongen aan. Ik zei nog snel "sorry!" Maar hij negeerde me gewoon.. Pfff.

We liepen met al het bagage naar de uitgang van het vliegveld. "En nu?" Vroeg ik. Ik voelde de zon op mij schijnen. Het was hier nog warmer in Nederland! Ik deed mijn vestje uit en knoopte het rondom mijn middel. "Nu moeten we een taxi zien te vinden die ons brengt naar ons nieuwe huis. Alice, (zo heet mijn moeder) weet jij het adres nog?" Vroeg mijn vader. "Ja! Ik heb het ergens opgeschreven." Mijn moeder graaide onhandig in haar tas. Uiteindelijk had ze het toch nog gevonden.

"King Edward Road 1934." las mijn moeder voor. Ik seinde naar een taxi dat wij wouden meerijden. De chauffeur stapte uit. "Hello! Where are we going to?" Vroeg hij lachend. Mijn moeder las het adres nogmaals voor en Emily en ik wouden de koffers in de achterbak leggen. "Oh, stop that! I'll do that for you." Zei hij vriendelijk.

We reden in de taxi door Londen. We keken onze ogen uit; we zagen de Big Ben en de London Eye. Die was echt hooog echt niet normaal! Op een gegeven moment kwamen we aan in een chique woonwijk. Er waren hoge witte huizen. Dit was de rijke buurt zo te zien. We reden een straat in en de auto stoptte. "Here it is! King Edward Road 1934." Zei de chauffeur. Het zag er best mooi en groot uit. We stapten uit en mijn zusje en ik gingen voor het huis staan. Mijn vader sloeg zijn armen om ons heen.

"Wie had dat gedacht! Wij, hier, wonen in Londen." Zei hij blij.
"En het is zo een mooi huis Edwin!" (Zo heet mijn vader) zei mijn moeder trots.

Ik zette een enorm chagrijnige kop op ( daar ben ik echt heel goed in!) en liep achter mijn ouders het huis in. We zagen een grote hal met een lange trap en 2 deuren. Ik en Emily liepen de hal in en deden allebei een deur open. Ik zag een grote, lege kamer. Het had lelijk behang en er zat een lelijke kleur vloerbedekking in. Het was donkergroen, geloof ik. Dit was volgens mij de woonkamer. Het was er erg stoffig. Ik zuchtte. Is dit een huis uit de jaren dertig ofzo? Ik zag mijn zusje de trap oprennen. Ik liep achter haar aan. Ik wil mijn nieuwe kamer zien! Hopelijk is mijn kamer niet zo deprimerend als de begane grond. Zelfs de keuken was erg. Mijn moeder stond al boven. "Daar is jou kamer, Em!" Zei ze. Ze wees naar een hoge witte deur. Haar mond viel open van verbazing. "Wooow is dit allemaal van mij?" Zegt ze bewonderend. Het was inderdaad best groot. In het vorige huis had ze maar een klein kamertje.

Ik deed de deur tegen over haar kamer open. Het was een nog grotere kamer dan dat van Emily. De muren waren wit en er zat een houten vloer in. Ik zag aan de andere kant van de kamer een heel grote raam met lange beige gordijnen.