Aşkın Seansları

54. Bölüm

Canlarım... Umarım beğenerek okur ve yorumlarınızı benle paylaşırsınız:)) Tabii ki de seviliyorsunuzzz:))

__ Ahh Ahh... Ne hoş filmdi değil mi?

__ Evet.

__ Sen de onun gibi sevdiğin kadının canı yanmasın diye onu bırakır mıydın?

__ Evet.

__ Abi, uyanır mısın?

Yasemin'in kollarımdan çıkarak hızla televizyonu kapatması üzerine doğruluyorum hemen yerimde.

__ Ne oldu?

__ Film bitti ama senin haberin bile yok. Ne bu halin, neden durgunsun bu kadar?

__ Durgun değilim, gerçekten güzel bir filmdi.

__ Yalan söyleme, seyretmedin bile. ... Hem anlamıyorum, Öykü'yü serbestte bıraktılar. Senin şu an mutlu olman gerekiyordu.

Evet, Öykü'nün şu an evinde olduğunu bilmek beni rahatlatıyor ama onun dışında ki her şey beni huzursuz ediyor.

Mesela Öykü'nün annesi... Biliyorum, benden nefret etmiyorsa bile bu duyguya yakın bir his duyuyor bana. Onun tarafından bakınca çok da haksız sayılmaz. Çünkü güvenmişti, ben Öykü'nün kendisini tehlikeye atmasını ve sorguya alınmasını engelleyecektim ama hiçbir şey yapamadım. Elimden geleni yaptım belki ama yetmedi. Böyle düşünmek tüm sinirlerimi ayağa kaldırıyor. Merak etmeden duramıyorum, ona karşı özel şeyler hissetmeseydim ona daha çok yardım edebilir miydim?

Şu an çok daha iyi bir durumda olabilir miydi?

Belki... Ama tek sorunum bu değil.

Hakan'ın bu gün delil yetersizliğinden serbest bırakılması, Öykü'nün hala Yaşar adında ki o serseriyle görüşüyor olması da beni huzur ediyor.

Üstelik bu ara Yaşar'la konuşursa biliyorum ki Hakan'ın yeniden dışarı da olduğunu öğrenecek. Peki ya sonra? Yine intikam isteğini hissedecek mi içinde?

Hissetse benimle paylaşır mı?

Bunu düşünmek bile çok saçma. Tabii ki paylaşmayacak.

Ben hala onların geçmişte nasıl bir ilişki yaşadıklarını ve şu an da nasıl bir isim altında görüştüklerini bilmezken umut ediyorum.

Geleceğin de beni gördüğü için kendini tehlikeye atmayacağını, intikam gibi insanı mahveden duygularla boğuşmayacağını ümit etmek istiyorum.

Artık yalnız değil. Bunu hissedebiliyor mu gerçekten?

__ Abi!

Yasemin'in beni anlamaya çalışan sesiyle kendime gelerek bakıyorum ona.

__ İyiyim ben ufaklık, merak etme.

__ Ama ediyorum! ... Yoksa pişman mısın sen?

Şaşkınca kaşlarımı kaldırıyorum bu saçma soru karşısında.

__ Neden pişman olacağım?

__ Neden mi, diyor o zaman Yasemin sesini biraz yükselterek!

Sen bir adamı bıçaklamış bir kızla berabersin! Bundan daha iyi bir sebep olabilir mi acaba pişman olabilmen için?

O kızıyor bana ama ben kızmıyorum. Sadece koltuğun arkasına kolumu yaslayarak pişmanlık yaşamadığımı anlatan gözlerle bakıyorum ona. Mesajım yerine ulaşıyor. Yasemin gülümsüyor bir an...