Aşkın Seansları

62. Bölüm

Canlarım annem önemli bir ameliyat geçirdiği için bir hafta boyunca hastanedeydim. O yüzden bölümü biraz geciktirdim ancak artık bir sorun olmazsa eski bölüm ekleme düzenimize devam edeceğiz:))

İşte yeni bölümümüz! Keyifli okumalar, yorumlarınızı bekliyorumm:)

---

İnsan yaşadığı sürece "hiç" ya da "asla" gibi kelimeler kullanmamalıymış. Ben kullanmıştım, hiçbir kadının beni kendimden geçiremeyeceğini düşünüyordum. Hatta bundan emindim ama... Öykü'ye dokunurken tek kelimeyle kaybettim kendimi.

Aslında kaybetmeyecektim! Çünkü o hazır değildi bir adım ilerisine bile. Eğer ki hissetseydi tutkumun şiddetini dinlemezdi beni. Aşk ve tutkunun kol kola yürüdüğünü kabul etmez kendini kullanılmış olarak görürdü.

Bu yüzden söz vermiştim kendime, bunu unutmayacaktım asla.

Ama bunu tahmin etmemiştim hiç! Onu öperken yavaşça gömleğimin içine giren o ince, sıcacık parmaklar... O yoldan çıkarmıştı beni, korumaya çalıştığım mantığımın kısık sesi duyulmaz olmuştu.

O da istiyordu beni! Yıllarca içinde büyüttüğü tüm o ön yargılarına rağmen benimle birlikte, benim kadar istekle yürüyordu o ateşli yollarda.

Duymuyordu o beni ama her öpüşümde içimden aşkımı haykırıyordum ben.

Hayatımda yaşadığım en tutkulu, en tatlı... En kopmak istemediğim anlardı o anlar!

Yine de bana işkence de olsa sonradan tutundum ondan ayrılma gerekçelerime.

Ama biliyorum... Zorla gözlerimi açtığım da karşılaştığım o güzel yüzü şimdiye kadar hiç böylesine etkileyici görmemiştim.

Gözleri kapalı yanaklarını tatlı bir pembelik sarmış, yavaşça titreyen dudakları yarı aralık... Gel, diyordu sanki bana. Onu yeniden öpmeye başlamamı istiyordu.

Ama neyse ki... Neyse ki o anları benim telefonumun sesi bozmuştu. Bu biraz bizi kendimize getirmişti ama... Eli hala gömleğimin içinde tenime yaslı duruyordu. Farkında değildi, bunu görebiliyordum ama ben memnundum halimden. İçimi hala arada bir yakan o hisle aramda bir bağ oluşmuştu artık. Kopmak istemeyeceğim bir bağ.

Ama şimdi yavaşça Öykü'yü biraz daha kendime çekerken küçük bir tereddüt var içimde. Susuyorum... O zaman Yasemin bir adım daha atarak ikna etmeye çalışıyor beni.

__ Yaa, lütfen abi! Hem ne var ki bunda? Sadece hazır doğum günüm de varken onunla tanışmak istiyorum. Hadi, söz ver. Yarın akşam onunla geleceksin. Bak, Murat'lar olmayacak. Orasını düşünme sakın...

__ Söz veremem ama soracağım söz.

__ Off, çok mızıkçısın!

Ben de onları tanıştırmayı çok istiyorum ama... Öykü daha yeni beni hayatına kabul ederken buna nasıl tepki verir gerçekten hiç tahmin edemiyorum. "Aileye giriyorum" gibi bir düşünceyle korkarak kendini benden geri çekmeye kalkabilir mi?

Tam da bu düşüncemin üzerine göğsümü okşar gibi duran parmaklarının hızla tenimden uzaklaştığını hissediyorum.

__ Tamam, canım, görüşürüz.

Yasemin'in bir şey söylemesini beklemeden telefonu kapatırken biraz benden uzaklaşmış Öykü'ye bakıyorum. Aklımdan binlerce şey geçiyor ama... En kötü olarak "pişman olma" ihtimali gelip oturuyor içime. Taa ki bana dokunan elini kolunun altına soktuğunu görene kadar! Şimdi bakışlarının da neden yere odaklı olduğunu anlıyorum. İçime büyük bir rahatlama hissi süzülüyor.