Aşkın Seansları

35. Bölüm

Canlarım... Umarım beğenirsiniz ama yorum rica ediyorum, inanın beş yorum hiç motive edici değil:)) Keyifli okumanız dileğiyle.

35.Bölüm

Yüzünün her bir karesini, ona ait olan her şeyi dakikalarca seyretmek istiyorum.

Özellikle de gözlerini...

Öyle başka ki onlar... Bana sevdiğim kızın ruhunu gösteriyor, büyülüyor!

Onların zeki, güçlü hatta karamsar bakışlarını bile seviyorum ama en çok da galiba... Onlara eklenen o küçük umudu sevdim!

Ve şimdi yeşertmek istiyorum onu... Bir daha gözlerinde yalnızlığı göremeyecek kadar çok yeşertmek, mutluluğunu gizleyemeyecek o eşsiz pırıltılarla donatmak istiyorum!

Bunu hak ediyor... Bana söylediği, itiraf ettiği şey çok kötü de olsa inanıyorum!

Sonuna kadar da inanacak ve bunu onun da anlamasını sağlayacağım.

Kendisini daha iyi tanıması için, dünyayı farklı gözlerle görmesi için yardım edeceğim ona... Ama psikologu olarak değil, evet kesinlikle değil!

Hele bana verdiği o hafif çekingen ve kararsız gülümsemeden sonra bir daha ondan uzakta kalma işkencesine katlanamayacağım.

Ben de gülümsüyorum ona yavaşça...

İlk kez böyle yakınım ümit ettiklerime ve şimdi böyle düşününce kalbim tekliyor!

Sanırım arabanın içinde neredeyse on dakikadır susuyoruz!

Bu gün için yeterince konuşmuştuk, şimdi... Böyle sessizce birbirimizi seyretmek çok ama çok güzel geliyor! Sonra...

Onun benden yavaşça bir an gözlerini kaçırışına şaşırıyorum hafifçe!
Hep öyle dik başlı ve inatçı ki alışık değilim onun biraz da olsa karşımda tutukluk yaşamasına! Ama çok sevimli o hali... Hiç bilmediğim bu yönü karşısında yeniden gülümsüyorum!

Kim bilir bilmediğim görmediğim ne kadar çok özelliği, tepkileri, mimikleri vardır ve... Bunu düşünmek bile heyecan verici!

Ama o sırada... Biz birbirimizi seyretmeye devam ederken cama vuruluyor hızla!

İkimizde aynı an da irkilerek toparlanıyoruz ve Öykü korktuğunu belli edecek bir şekilde derin bir nefes vererek arabanın kapısını açıyor!

__ Üzgünüm! Korkuttum mu?

__ Doğal olarak Burcu, o nasıl cama vurmaktı öyle!

__ Ne yapayım... İlk önce sakince vurdum cama ama duymadınız!

Burcu'nun imalı bir sesle bunları söylemesi Öykü'yü huzursuz ediyor! O güzel yüzünü görmesem de çok rahat bunu hissedebiliyorum. O yüzden biraz öne doğru eğilerek Burcu'ya gülümsüyorum.

__ Merhaba! Seni yeniden görmek çok güzel!

Yüzümde ki morluğu unutmuştum... Ama Burcu'nun beni gören bakışları öyle bir değişiyor ki çarçabuk hatırlıyor ve yüzümü ekşitmemek için kendimle gerçek bir mücadele veriyorum!

__ İyi misin, ne oldu sana böyle?

Burcu'nun içten endişesinin yanında Öykü de yavaşça güzel yüzünü bana doğru çeviriyor. Bakışları öylesine bir hüzünle hemen morluğu buluyor ki... Gözlerini hızla benden kaçırsa da çok iyi anlıyorum duygularını!