Aşkın Seansları

89. Bölüm

Çocukluğumun katili amcamla Öykü'nün tanışmasını istemezdim hiç. Ama elimden bir şey gelmiyor. Amcam her zaman ki gibi sözde içtenliğiyle Öykü'nün elini alıyor eline.

Ahh bir içimden geleni yapabilsem... Sadece ellerini o masum ellerden çekmekle kalmazdım! Ama maalesef o amcam, elimden fazla bir şey gelmiyor.

__ Ben Varol... Toprak ve Yasemin'in amcasıyım.

__ Öykü...

Kısık, tuhaf bir sesle ismini söylüyor Öykü. Dikkatimi çekiyor o hali... Tiksintiyle mi bakıyor ona? Şaşkınlıkla ona bakarken Yasemin'in mutlu sesi yankılanıyor odada!

__ Abimin sevgilisi!

Öykü bu sözlerle elini hemen çekiyor amcamdan, rahatsız olduğunu belli eden yüz ifadesiyle hemen bu durumu düzeltmeye çalışıyor.

__ Yok... Aslında...

Kararlı bir şekilde bizim ayrı olduğumuzu söyleyememesi işime geliyor, dahası bu doğru değil. Biz ayrılmadık, ayrılmayacağız! Bunun düşüncesine bile katlanamazken onun o tatlı sesinden bu sözleri kaldıramayacağım. O yüzden hemen sözünü yarıda keserek herkesin bakışlarını üzerimde topluyorum ama benim gözlerim sadece kalbimi ısıtan güzelim de...

__ Evet, aslında bu pek doğru değil. Öykü sevgilim değil... Çok daha fazlası!

Öykü'nün yüzünde ki rahatlama öylesine ortada ki kendimi tutamayarak yanına gidiyor, yavaşça kolumu beline sarıyorum. Bedeninden olumsuz, gergin tepkiler alsam da bunun bir önemi yok! Onun beni nasıl sevdiğini biliyorum... Ne kadar direnirse dirensin onu bırakmamı istemiyor. Bırakmayacağım bende, asla!

İçimden söylediğim her şeyi duyuyor sanki Öykü, bir an yüzünü bana doğru kaldırarak bakıyor gözlerime. İkilem de kalmış, huzursuz... Ne yapacağını bilemeyerek bakıyor!

Amcam bizi birbirimize yakıştırdığını söyleyen saçma laflar ederken onun dudaklarını araladığını görüyorum. Biraz evvel "ayrıldık" kelimesini benden duymaya korkarken şimdi o söyleyebilir mi bilmiyorum ama bunu göze alamıyorum. Belini biraz daha sıkı sararken ona nasıl ihtiyacım olduğunu anlatmak istercesine bakıyorum ona.

Öykü derin bir nefes alıyor yavaşça... Ve gözlerini yeniden amcama çeviriyor. Bu sessiz kabullenişine gülümsemek istiyorum ama yine Öykü'nün ters bakışlarını görebiliyorum.

Bu bakışlar bana değil... Zaten Öykü dayanamıyormuşçasına kollarımın arasından çıkarak yalnız bırakıyor beni ve hemen Yasemin'e gidiyor. Birazdan yanımızdan ayrılacağı gerçeği boğazımın tıkanmasına neden oluyor bir an.

__ Neden gidiyorsun hemen?

__ Evime taşınacağım canım... Eşyaları sipariş etmiştim, evde olmam lazım ki geri dönmesinler!

__ Öyle mi? Toprak bundan hiç bahsetmemişti bana...

__ Yeri gelmemişti küçük cadı!

Yasemin bana sözde bozuk bir bakış atarken Öykü'yü yanağından öpüyor ve ona başka türlü bir şekilde gözlerini kısıyor sanki bir şeyler anlatmak ister gibi...

Bu ara fazla paranoyağım sanırım!

__ Yani yalnız mı yaşayacaksın kızım? Hem de İstanbul gibi bir şehir de... Kız başına!

Amcamın onaylamayan bir yere kadar saçma olan bu sözlerine daha ben cevap veremeden Öykü atılıyor ters bir şekilde.

__ Kız olmam bir şeyi değiştirmez. Gerekirse kendimi bir erkekten daha iyi koruyabilirim!