"Justin," ismi dudaklarımdan döküldü. Bacaklarımdan ayrılmıyordu.
"Justin," saçlarını okşadım fakat oraya başka birisinin ellerinin değdiği gerçeği aklımdan çıkmıyordu.
Abarttığımı düşünebilirdiniz, biliyorum ilk defa biriyle birlikte olmuyordu fakat ilk defa beni sevdiğini söyledikten sonra biriyle birlikte oluyordu.
Canım hiç bu kadar acımamıştı.
"Lütfen," sesi kafası hala bacaklarımda olduğu için boğuktu.
"Böyle yaparak beni zor durumda bırakıyorsun."
"Amacım bu," dedi çekinmeden.
"Bunun geri dönüşü yok, Justin. Seni affetmeyeceğim." Dizlerimden ayrılması için bacaklarımı oynattım fakat biraz bile kıpırdamamayı tercih etti. Ve düşmeyeyim diye omuzlarına daha sıkı tutunmuştum.
"Beni affettiğini söyleyene kadar, bacaklarını bırakmayacağım." Sıkıntıyla iç geçirdim.
"Yaptığın şeyin bir açıklaması yok, ve seni affettikten sonra bir daha yapmayacağını nereden bileceğim?"
"Yemin ederim bir daha olmayacak." Yutkundum, ne diyeceğimi bile bilmiyordum.
"Sana artık inanmıyorum."
"Peki," dedi ben pes ettiğini düşünürken fakat sesindeki ton hiçte öyle değildi. Birden bacaklarımı kavrayıp kalktığında, çığlık attım. Ne yapıyordu böyle? Beni sırtına aldığında gözlerim irileşmişti.
"Justin delirdin mi?" Bağırdım.
"Evet delirdim," dedi. "Beni sen delirttin." İlerlemeye başladığında dengemi sağlayabilmek için ona sıkıca tutunmuştum.
"Ne yapıyorsun?" Arabaya doğru ilerlediğinde telaşla sordum.
"Seni kaçırıyorum," dedi. Göremesem de ses tonundan sırıttığı anlaşılıyordu.
