psychotic | [türkçe]

final

Mrs. Hellman'ın Ağzından

Tek oğlumun bedenini 308 numaralı hücrede ölü bulduğumda, hayatımda ilk defa tamamen güçsüz hissettim. Bütün bu enstitü ayağımın altındayken her zaman hastaları bir düzen içinde ve sırları saklı tutabilmeyi başarmıştım. Babamın daha önceden kurduğu bu güçlü otoriteyi daha sonra da ben ellerime almıştım. Ben bu binanın lideriydim, ve bunu herkese fark ettiriyordum. Kimse hareketlerimi sorgulamıyor, veya test etmiyordu.

Fakat Harry geldiği anda, onun sorun olacağını anlamıştım. Onun sadece on iki yaşındayken yaptıklarını biliyordum, ve o oradayken kanıtlanamayan haksız durumları da. Harry'nin olduğu yerde, karışıklıklar da vardı.

Bu nedenle yeniden buraya geldiğinde neler beklemem gerektiğini biliyordum. Ayaklarımı hep bu kötü niyetli, manipülatif çocuğun yanında tutmaya çalıştım. Aynı hataların olmasından kaçınmak için sürekli gözlerimi onun üzerinde tuttum. Tüm bunlara rağmen, her şey kontrolümün altındaydı. Diğer bir problem ise Rose'du. En başlarda çok iyiydi, fakat onun peşinde takılmaya başladığında isyan etti. Keşke kendini nelerin içine attığını bilseydi. Eğer ona Harry'nin gerçekten kim olduğunu söyleseydim onunla değil, ondan kaçardı.

Fakat bu olmadı, ve bu işte ikisi beraberlerdi. Ve birlikte, benim temizlemem gereken utanç verici bir dağınıklık yarattılar. Onlar tehlikeliydiler. Onlar Wickendale'in mükemmel sistemine ve pürüssüz yapısına bir tehdittiler. Ve, her ne kadar bunu sadece düşüncelerimde yaşasam bile, içimde korkuya yakın bir ateş kıvılcımlandırmayı başardılar.

Enstitümden kaçtılar ve enstitünün adıyla, benim adımla dalga geçtiler. Bu yerin düzenini, oğlumu da onunla birlikte alarak mahvettiler. Şimdi ellerimde Wickendale'in parçaları, ve onları yeniden yapıştırmanın problemi vardı.

Beni böyle bırakmışlardı, zayıf görünerek, utanmış, ve çocukluğumdan beri ilk defa bir göz yaşı yanağımdan süzülürken oğlumun bedeninin yanında. Ve bunun için ödeyeceklerdi.

Onlara, aynı onların bana verdiği gibi bir cehennem verecektim. Oğlumun güzel bedeninin üzerindeki kurumuş kana bakarken yaşadığım acının aynısını onlara yaşatacaktım. Wickendale'den kaçanları sadece yakalamayacak, onlara işkence çektirecektim. Suratları medyada yayınlanacak, ve herkes onların yeniden burada güvenle oturduğunu düşünecekti. Fakat gerçekte Rose ve Harry Wickendale'in duvarları arkasında, bütün zamanlarını yaptıklarından pişman olarak geçirecekler. Onları sokacağım durumlardan sonra kırbaçlama ve elektroşok terapisi bir lüks gibi görünecek.

Pekala, bu sefer benden daha akıllı davranmayı başarmışlardı. Ve pekala bir süre birlikte olabilirlerdi. Belki biz onları bulmadan önce haftalar hatta aylar boyunca. Fakat bir şey kesindi; Rose ve Harry'nin sorunları bitmekten çok daha uzaktı.

-

Serinin ikinci kitabı Chaotic profilimde yayında!