Allemaal hetzelfde 2

23.

23.

Ik laat mijn hete kop thee vallen op mijn voet. Ook over mijn hand is thee gevallen, maar who cares mijn man ligt daar op de stoep. Ik ren met tranen in mijn ogen naar de voordeur, die ik met moeite van het slot haal. Hij ligt op de grond met bloed bij zijn been. Zijn ogen zijn gesloten. Ik laat mezelf bij hem vallen, en begin te huilen. Ik ga mijn mijn hand naar zijn been en kijk er voorzichtig naar, je ziet de kogelschot duidelijk zitten. Ik zet mijn hand op zijn kaak en ga bij hem liggen. Ja het ziet er raar uit, maar daar draait het niet om. Ik zoek naar mijn telefoon, die ik niet kan vinden. Ik zoek snel in zijn zakken en pak zijn telefoon eruit. Ik toets 112 in en begin ongeduldig te raken. Ik krijg eindelijk iemand aan de lijn. Mensen in de buurt komen om mij heen staan, enkele knielen ook neer. Maar de rest is gewoon fucking nieuwsgierig.

Mijn lichaam trilt terwijl ik huilend met de vrouw aan de lijn praat. Ik ga wat rechtop zitten en zet mijn hand op zijn linker borstkas. Hij gaat dood, het is klaar. Is het enige wat ik denk op dit moment. Binnen no time is er een ambulance wagen en politie. Ik zet mijn hand op zijn hoofd.
Ik ga een beetje aan de kant zodat die mannen hun werk kunnen doen. Ik ga op de tegels zitten en staar naar hun. Een politie vrouw komt bij mij staan. ' Gaat het een beetje?' De vraag is als een mes in mijn hart. Ik zet mijn hoofd in mijn handen en geef mijn tranen de vrije loop. ' Wilt u even mee komen naar het bureau, voor een aantal vragen.' Ik knik. ' Mijn zoontje is nog binnen.' Zeg ik zacht en hees. ' Waar kunnen we hem brengen?' ' Naar mijn broer.' Ze pakt haar walkietalkie en begint erin te praten. Na een aantal minuten arriveert er een tweede politie. Een vrouw haalt hem uit het huis en zet hem in de auto. Hij slaapt gewoon nog steeds. Ik ga ook zitten in de auto. Ze rijden in een normaal tempo naar het bureau. Er is geen traan meer gevallen, ik kijk emotieloos naar buiten. Terwijl ik mijn lichaam rilt.
-
Ik krijg een bekertje water en wacht tot het verhoor kan beginnen.

' Kunt u mij vertellen wat u heeft gezien.' Ik graaf mijn handen in mijn schoot en ontwijk haar blik. ' Ik.. Ik weet het niet. Ik hoorde een kogelschot en zag hem vallen. Dat is het enige.'
' Heeft u de afgelopen dagen ruzie gehad met iemand op straat, in je vriendenkring of familie?'
Ik sla mijn ogen neer. ' Nee geen ruzie, maar er is wel iemand die ik verdacht van dit.' Ga ik langzaam verder. Ze kijkt me vragend aan. ' Ik heb een ex, en hij heeft mijn dochter ontvoerd en ik denk dat hij mij nog steeds wilt.' Ik schaam me diep. Echt heel diep.

Ze schrijven van alles op en stellen mij nog duizenden vragen. Ze gaan in op de ontvoering van Jaliyah, wat natuurlijk veel emotie met zich mee brengt. ' We zullen uiteraard naar haar gaan zoeken. U kunt gaan naar u man.' Ik pak mijn jas van mijn stoel en loop naar buiten. Gelukkig brengen ze mij naar het ziekenhuis, want ik heb niks mee. Geen geld, auto of normale kleren.

Ik ga in de wachtkamer zitten en wacht tot zijn operatie is afgelopen.

' U kunt naar binnen mevrouw, hij slaapt nog wel.' Ik loop met knikkende knieën zijn donkere kamer in. Het piepen van zijn monitor is het enige wat ik hoor. Ik ga op de stoel zitten naast zijn bed en kijk hem even aan. Als ik niet optijd was, misschien had hij het dan wel niet gehaald. Dan was ik mijn vriend verloren. Dan had ik geen vader voor mijn kinderen. Het ergste wat ik nu besef is, dat Neno in staat is om dit te doen. Wat zal zijn volgende stap zijn...

Ik schrik op uit mijn gedachte bij het voelen van een hand. Een warme hand, een hand die veel zegt. Meer dan genoeg. Er rolt langzaam een traan naar beneden. Tyrone's hand ligt op de mijne en kijkt mij zwijgend aan. ' Ik hou van je Caylin.' Zijn stem is zacht, mijn ogen zijn zo vol van de tranen ik kan hen niet normaal zien. Zijn hand maakt wrijvende bewegingen over mijn hand. ' Ik weet wat je nu allemaal denkt, maar ik laat jullie niet alleen ma. Echte mannen doen dat niet.' Ik lach door mijn tranen heen, typisch hij. Hij probeert een beetje overeind te zitten. ' Niet doen, je been moet rusten.' Hij luistert niet en zet zijn bed met de knopjes recht. Zodat hij zit zeg maar. ' Kom.' Hij maakt zijn armen wijd als gebaar van een knuffel. Ik sta op uit mijn stoel en ga zachtjes zitten op de rand van zijn bed. Ik druk mijn rug tegen hem aan. Zijn handen gaan naar mijn buik en zijn kin rust op mijn schouder. ' Ik ben bang.' Het komt er zo zacht uit, ik denk niet eens dat hij mij heeft gehoord. ' Je hoeft niet bang te zijn, ik ben er nog steeds.' Zijn handen verplaatsen mijn haar van mijn ene schouder naar mijn andere kant. Hij droogt mijn traan af die over mijn wang rolt. Niemand zal mijn gevoel op dit moment kunnen begrijpen.

En eerlijk gezegd zie ik het leven ook niet meer zitten.

Alles is tegen mij, ik ben eerst mijn kind kwijt en daarna mijn vriend. Mijn andere kind wordt op de een of ander manier gek gemaakt. Ik zet mijn hand op die van Tyrone, die rust op mijn buik. Ik vlecht mijn handen in zijne en sluit mijn ogen even.

En besef dat ik al die tijd in mijn pyjama loop. Een broek en een hemd.

-

Ik hoor de deur van de kamer open gaan er komt een verpleegster binnen. Ik kijk naar Tyrone die al ligt te slapen, zo schattig. Ik maak mijn hand los uit zijn hand en sta voorzichtig op. Ik dek hem goed af en loop de kamer uit. Zo kan ze rustig haar gang gaan. Ik ga in de koffie en thee kamers zitten en neem een bekertje. Ik zie nu pas dat mijn hand rood is, van die mok thee, die over mijn hand viel. Ik ga zuchtend zitten en kijk naar de mensen om mij heen. Het trillen van mijn telefoon brengt mij terug naar de wereld.

Ik neem op zonder te kijken wie mij belt.

* Telefoongesprek *

Onbekende: Caylin ik ben het, jou Neno.

Ik bijt op mijn kiezen. Mijn thee loopt over, omdat ik het bekertje fijn knijp.

Ik haat deze man, ik haat hem met heel mijn hart en ziel.

*

Liet jullie wel in spanning... HAHA sorry. Vote pour moi, Thank you

Love y'all ❤
UndercoverP.