Allemaal hetzelfde 2

35.

35.

' Jammer dat je zo tegen werkt.' Hij houdt mijn kaak vast. Het mes is geen grap. Ik zet mijn hand op mijn snee in mijn arm.

' Vanavond krijg ik je nog wel, tijgerin.' Ik wil bijna in de lach schieten. Welke idioot zegt nou tijgerin. Hij maakt de deur open, ik ren zo wat de kamer uit en bonk op Jaliyah's deur. ' Je hebt daar een sleutel voor nodig mami.' Hij duwt mij opzij en opent de deur. Ze kijkt uit het raam, haar ogen zijn dik.
' We kunnen zo gaan eten dames.'

' Jaliyah.' Zeg ik zacht als hij de kamer verlaat. ' Vandaag gaan we echt weg.' ' Echt?' Haar stem trilt. Ik knik. Ze omhelst mij stevig.

-
Uurtjes zijn verstreken, we hebben gegeten maar Dairon is er nog steeds niet. Mijn geduld raakt onder tussen ook op. En hoelang zal Neno zijn "behoefte" laten wachten.

' Ik ga Jaliyah even laten slapen. Zodat wij...' Ik kijk hem verleidelijk aan. ' Is goed mami, ik wacht beneden.' Ik pak haar hand en sluit de woonkamer deur. Ik pak onze jassen en schoenen en loop dan naar boven. ' Wacht in de kamer.' Ik loop weer naar zijn kamer en pak de huistelefoon.

* Telefoongesprek *

Ik: Dairon waar ben je?
Dairon: Rustig aan ik ben net in die straat gearriveerd. Begin op te schieten.
Ik: Jaaa

Ik hang op en versnel naar Jaliyah's kamer. ' Kom.' Ik kijk bedenkelijk rond. ' We gaan via het raam.' Ik zie Dairon al staan en zwaai wild heen en weer.' Babygirl kom op mijn rug en laat mij niet los.' Ze knikt. Ik pak de tas met de urn erin en druk die tegen mij aan. Ik pak het dakgoot beet en kijk naar beneden. Jaliyah houdt mij stevig vast en drukt haar gezicht in mijn haar.

Dairon heeft ons al gekenmerkt, want zijn auto komt naar ons toe. Hij stapt uit en loopt naar ons toe.
' Caylin, laat Jaliyah vallen.'
' Nee mama nee ik durf niet.' Ze begint te huilen. ' Oompie gaat je vangen, oké. Niet bang zijn.' Ik ga in het raamkozijn zitten en laat Jaliyah hangen. ' Ik heb je vast baby.' Haar handen zitten in de mijne en Dairon staat al klaar. ' Ik laat je nu los.' Dairon vangt haar op en zet haar op de grond. ' Nu jij Cay.' Ik schud mijn hoofd. Hij gaat mij niet kunnen opvangen. Ik ga hangen en laat me los. Ik kom op mijn voeten terecht. Ik stap in de auto en haal voor mijn gevoel dan pas weer adem. Jaliyah zit achterin en Dairon gaat achter het stuur zitten.

' Waarom the fuck was je bij hem?' Hij rijdt de straat uit en kijkt mij boos aan. ' Hallo ik ben niet naar hem toe gegaan. Natuurlijk zou ik dat wel doen, hij had haar ontvoerd Dairon! Denk je dat ik mijn dochter bij die idioot laat. Nee! Ik ben daarna met een loop tegen mijn slaap bedreigt Dairon.'

Ik hoor hem uitademen. ' Waarom heb je mij niet eerder gebeld Caylin. Tyrone maakt zich dood ongerust, hij kon je niet terug bellen niks.' ' Als ik eerder had kunnen bellen had ik dat heus wel gedaan sukkel. En ik kan er ook niks aan doen dat die ontvoerder mijn telefoon aan garde heeft geslagen. Maar de volgende keer bel ik je wel met een banaan ofzo.' Ik zet nijdig mijn eleboog tegen de deur.

' Oke luister, ik ben het gewoon zat oké. Ik zie jou in 8 jaar erger dan de jaren daarvoor.' Ik kijk hem aan, zijn ogen worden glazig.
Het doet gelijk wat met mij, like wanneer zie je je broer nou huilen? Precies nooit.
' Sorry Dairon.' Zeg ik zacht. ' Niet zeggen alsjeblieft. Het is niet jou schuld. Het maakt mij gewoon gefrustreerd dat ik je niet kan helpen, terwijl dat mijn taak is.' Hij veegt zijn traan weg. ' Kom hier.' Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik kijk achterom, maar ze ligt al te slapen. ' Doe je ogen ook maar dicht Cay.' Ik luister naar zijn advies en sluit mijn ogen.

-
' Cay wake up. ' Ik kijk slaperig om mij heen. We zijn voor Dairon's huis. ' Het is misschien beter als je de komende dagen hier slaapt, met je gezin.' Hij haalt Jaliyah slapend uit de auto. Binnen zit Deano op de bank. ' Mama!' Hij rent hard naar mij toe. Ik ga op mijn knieën zitten en omhels hem stevig. Hij slaat zijn benen om mij heen.

' Dairon wil je mij alsjeblieft naar Tyrone brengen.' Hij knik en loopt weer naar zijn auto. Ik pak de tas met de urn weer en stap in.

' Ik kom je straks ophalen. Bel me als er iets is.' Ik kijk hem schaapachtig aan. ' Met mijn voet?' ' Oh ja je telefoon. Hier.' Hij geeft zijn telefoon aan mij. ' Huisnummer staat onder sneltoets, nummer van Sha ook. Ik stap uit en loop het gebouw in.

Zijn kamer wordt aangewezen.
' Dank u wel.' De verpleegster knik kort met haar hoofd en vertrekt.

Tyrone kijkt naar de tv en staat meteen op als hij mij ziet. ' Babe.' Hij geeft mij een lange kus, wat in een tongzoen veranderd. Hij laat me los en geeft me nog een kus.
Hij knuffelt mij en gaat met zijn handen door mijn haar. ' Waar was je?' Hij houdt mijn handen vast en likt zijn lip smooth.

Het houdt niet op, niet van zelf. Het houdt niet op, niet van zelf. Het houdt niet op.

Dat smooth gedoe heel de tijd.

' Ik was in Groningen, hoe gaat het met jou?' Hij wijst naar zijn geschoten schouder. ' Gaat weer beter zoals je ziet. Ik mag binnen een paar dagen weer weg. Moest kapot lang blijven hier.'

Ik geef hem een kus.

' Hoe gaat het met mijn kleine meid daar?' Hij wijst blij naar mijn buik. ' Ik uhm, nou.' Ik stop en slik mijn speeksel in. ' Tyrone ik moet je echt iets vertellen.'

' Wat is het?' Hij wronst zijn wenkbrauwen en gaat een klein beetje naar achter om mijn gezicht goed te zien.

' Je gaat dit niet leuk vinden. Maar ze is gestorven Tyrone. Ze is dood gegaan na de geboorte.'

*
Even voor de duidelijkheid mijn inspiratie is echt gone ofzo. Dus daarom duurt het langer dan normaal.

Boven 85 stemmen schrijf ik een nieuw deel.

Love you,
UndercoverP ❤