Allemaal hetzelfde 2

32.

32.

Het lijkt alsof hij zijn woorden moet zoeken.

' Ik moet u helaas mededelen dat uw dochtertje het niet heeft gehaald. Haar organen en alles was niet genoeg ontwikkeld, ze kon niks zelf doen...' Mijn oren klappen dicht, bij de eerste zin al.

Mijn hoofd wordt leeg, ik kan niet eens iets zeggen. Tranen kunnen niet eens over mijn wangen rollen. ' Is, is dit een grap?' Hij schudt zijn hoofd. ' Het spijt me, we hebben alles geprobeerd.' Ik schud mijn hoofd en rol mijn rolstoel naar het raam en kijk naar de gebouwen en de auto's die rijden. Ik hoor de deur achter mij dicht vallen. Ik zet mijn hand tegen het glas, het trilt. Mijn hele lichaam trilt.

Mijn kind is gewoon dood.

Het zinnentje spookt door mijn hoofd, maar maakt niks bij me los.

Het begint te regen, ik rol mijn stoel uit de kamer en ga naar beneden. Naar buiten, ik ga in de regen zitten. Mijn lichaam begint te schokken, de eerste paar tranen rollen over mijn wangen. Dat veranderd uiteindelijk in een rivier. Mensen kijken mij aan, want ik huil gewoon met geluid. Iemand komt naar mij toe rennen. ' Mevrouw wat doe je.' Een verpleegster haalt mijn rolstoel van de rem af en rijdt mij naar binnen. Ze geeft me een handdoek, ik neem het niet aan want ik verberg mijn gezicht.

Ik voel me ellendig, ellendiger dan ooit. Mijn dochtertje is gewoon overleden.

Hoe vaker ik het herhaal hoe harder ik huil. Ik kom in een kamertje terecht met een box. De vrouw zet mij voor het bed en verlaat de kamer. Ik kan de kamer niet zo goed zien, door mijn wazige ogen. Ik rol dichter naar de box toe en zie een kleine baby liggen. Ze is zo klein. Ze heeft een muts op en deken om haar heen. Het zien van haar laat mijn huilen, huilen en huilen. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Ik voel me gewoon gestoken, van alle kanten.

Ik zet mijn elebogen op mijn bovenbenen en mijn hoofd in mijn handen en huil een tijdje door. Als ik zelf merk dat ik gekalmeerd ben durf ik weer te kijken. Ik breng mijn trillende hand op haar lichaam. Het is klein. Het aanraken van haar, laat mijn ogen weer vollopen. Ze heeft iets van Jaliyah.

Ik kan het gewoon niet. Ik til mijn hand op, die nog steeds trilt en zet het op haar hoofdje. Ik til haar muts op en kijk of ze toevallig al haartje had. Ik veeg een traan weg met mijn andere trillende hand.

Ik sta langzaam op, wat pijn doet aan mijn buik. Ik pak haar zachtjes op en zet haar tegen mijn borst. Ze is slap, maar nog wel warm. Ik neem weer plaats in mijn stoel en kijk naar haar. Tranen vallen op haar gezicht. Ik ga met mijn pink over haar kleine hoofd. Ik raak haar net aan.

' Het spijt me, het spijt me dat ik je niet kon beschermen. Het spijt me dat je pijn hebt geleden, mijn kleine princess. Het spijt me dat je me nooit in het echt hebt kunnen zien, of je vader.' Ik zeg het zachtjes. Wat zal Tyrone hiervan vinden.

' Het is allemaal mijn mijn schuld.' Mijn stem begint te trillen, net als mijn lichaam. ' Maar ik kan je een ding beloven, kleine meid.' Ik maak wrijvende bewegingen over haar rug. ' De persoon die dit heeft veroorzaakt zal ik niet laten leven. Als ik dan in de gevangenis kom, maakt het niet uit. Ik heb die persoon dan terug gepakt. Het maakt zelfs niet uit als ik dood ga. Dan kom ik bij jou.' Ik kijk voor me uit.

Neno.

Ik begin weer te huilen en druk een kus op haar hoofd. Ik wil haar heel de tijd in mijn armen vast houden, maar ik voel dat ik weer ga instorten. Ik leg haar terug druk nog een kus op haar. En fluister: ' Ik hou van je, maar daarboven zal je nog beter zijn dan hier. Al hoewel ik je graag in mijn armen zal willen hebben.' Ik ga met mijn vinger over haar kleine rug en verlaat de kamer. Met een leegte in mijn hart. Een plekje die nooit meer gevuld kan worden.

Ik rij naar Jaliyah's kamer en kijk door het raampje naar binnen. Ze slaapt nog steeds. Zij zal nooit haar zusje zien. Ik rij naar de kamer en ga op het bed liggen. Rust is het beste wat ik nu kan pakken. Ik sluit mijn ogen, maar mijn gedachte is nog op de wereld.

-
Ik wordt wakker van een slapende voet. Mijn ogen voelen dik aan. Ik kijk de kamer rond en zie een jas hangen van iemand. Voor ik mezelf kan afvragen van wie die is, komt die persoon al binnen.

' Je bent wakker mami.' Neno sluit de deur en gaat op de stoel zitten naast mijn bed. Hij legt zijn hand op mijn been, die ik er ruw van af sla. Ik wil op het belletje drukken, maar Neno slaat mij op mijn arm. Ik trek het terug, de tranen springen in mijn ogen. ' Hier je hoeft ze niet te halen, ik kan ook iets voor je doen als je wilt.' Ik kijk uit het raam. ' Hoe gaat het met je kind.' Ik moet op mijn lip bijten om hem niet een rake vuist te geven op zijn kaak. ' Heeft ze het gehaald?' de toon waarop hij het zegt bevalt me niet.

Ik draai mijn hoofd langzaam naar hen toe. ' Ik wil je een ding vragen.' Ik praat super zacht. ' Nou vraag het eens.' Hij strekt zijn benen en gaat meer naar achteren zitten.
' Waarom laat je me niet met rust, voor de rest van mijn leven? Waarom ga je niet verder alleen?' Hij lacht. ' Lieverd, omdat wij voor elkaar gemaakt zijn. Ik wil jou, jij wilt mij.' Hij zet zijn hand op mijn been, die ik er weer van af sla.
' Ik weet niet of je het door hebt, maar je hebt mij helemaal kapot gemaakt. Je hebt een vrouw verkeerd behandeld en je dochter ook. Waarom accepteer je niet gewoon dat ik nooit meer verder met je wilt.' Mijn stem is nog steeds zachtjes en kalm. ' Ik heb niks gedaan, schat. Dat doe je zelf. We kunnen weer zoals eerst zijn, maar jij werkt daarin tegen.'

Ik voel mijn neusvleugels op en neer gaan. Ik pak een tissue uit de doos en begin weer te huilen. Hij kijkt me alleen maar aan.

Nooit gedacht dat er zulke mensen op de aarde bestonden.

*

Ben benieuwd of jullie nog wakker zijn. Hihih.

Boven 80 is weer een update-tje 👆👀.

UndercoverP ❤