Allemaal hetzelfde 2

39.

39.

Het glas ruim ik op. Ik maak een ontbijtje voor Jaliyah en mij en ga dan op de bank zitten. Ik pak de huistelefoon en kijk er met een twijfel gevoel naar. Zal ik hem bellen?

Ik toets zijn nummer in en wacht ongeduldig af, maar ik krijg geen gehoor. Een teleurgestelde zucht komt uit mijn mond.

' Ik ga even douche Liyah, daarna jij. Maak de deur alsjeblieft voor niemand open, als er iets ren naar boven.' Ik geef haar een kus en vlucht naar de douche. De lauwe douche geeft mij energie, ik doe mijn krullende haar in een staart. Ik doe een Nike trainingspak aan en mijn Deus pet op. Ik pak ook de Deus pet voor Jaliyah die we hebben gekocht toen ze "weg" was. Daarbij pak ik een zwarte broek met scheuren en een zwarte D&G shirt.

Als ze uit de douche komt, zet ik haar haar in een strakke staart. Zodat het haar in die gleuf kan.
Mijn autosleutels pak ik van de tafel. ' Kom Liyah.' Ze gala voorin in de auto zitten. Ik rij naar de moeder van Neno, Christel. Ik moet haar vertellen over de stand van zaken.

Mijn auto parkeer ik in een keer goed, ' waar zijn we mama?' Ze geeft mij een hand. ' We gaan naar je om-, naar de moeder van Neno.' Verbeter ik mezelf. Ik bel aan en zoals de vorige keer maakt Jason open. Hij lijkt verrast te zijn, maar zijn blik veranderd. Zonder een woord te zeggen geeft Jason, Jaliyah een knuffel. Ze staat er onwennig bij. ' Uhm mama..?' Ik kan een kort lachje niet onderdrukken. ' Dit is Jason.'

' Je oom.' Maak ik mijn zin met moeite verder af. Oke natuurlijk heb ik geen reden om voor no reason zo afstandelijk te doen.
Maar het gedrag van Neno was ook onvoorspelbaar.

Jaliyah wordt eindelijk los gelaten.
' Kom binnen.' Zegt Jason met een schore stem. We lopen de trap weer op naar het woon bare gebied. ' Wie is het Jason?' Ik hoor het stromen van de kraan.
' Caylin en Jaliyah.' De kraan gaat binnen no time uit. ' Jah-Jaliyah...' Ze komt met langzame stappen op ons af, haar ogen zijn helemaal gevuld met tranen. ' Jaliyah.' Ze omhelst haar stevig, ' meisje, wat ben je knap geworden.' Ze strijkt met haar vingers in Jaliyah's paardenstaart. ' Je lijk op je moeder, God zij dank.' Ze heeft een oprechte glimlach op haar gezicht.
Wat volkomen begrijpbaar is, ze heeft Jaliyah nooit in levende lijve gezien.

Jason die achter ons staat, staat zenuwachtig aan zijn vingers te frunniken. ' Ike, ike moet even...' Hij wijst met zijn duim naar de deur.
' Ik kom straks.' Hij verlaat zonder iemand te groeten de woonkamer.
' Hij heeft sinds kort een kind.' Zegt ze als antwoord op zijn vreemde vertoning.

' Kom eens, ik heb nog een doos leuke kleren voor Jaliyah op zolder.' We volgen haar naar boven. Ik kom voorbij een gesloten kamer, met de naam NENO in sierlijke letters. ' Ik ben sinds zijn vertrek nooit meer in zijn kamer geweest, nog voor de ontvoering van Jaliyah. Maar je mag later wel een kijkje nemen als je wilt.' Ze wrijft over mijn schouder en pakt haar weg naar de zolder weer op.

Het is er stoffen en koud, maar geen troep en netjes geordend. ' Ah hier is het.' Ze veegt de doos stofvrij en opent het snel. Ze haalt er allemaal leuke merkkleding uit.
' Wauw echt leuk, dank je wel.'
' Geen dan lieverd.' Ze neemt de doos mee naar beneden. ' Je kan in zijn kamer kijken, zolang ik de kledingstukken sorteer.'
Ze loopt naar beneden met Jaliyah op haar hiel. Ze gaat haar helpen en tv kijken.

Als ik de trap niet meer hoor kraken kijk ik naar de gesloten deur. Hoe zou zijn kamer eruit zien? Rommelig? Netjes? Misschien stinkt het. Waarom wil ik überhaupt naar binnen, Neno betekent niks voor mij. Neuzen in ander mans spullen is nou niet bepaald netjes. Ik wil mij omdraaien, maar de kamer trekt mij toch aan.

Langzaam breng ik mijn hand op de handel, die ik naar beneden druk. In zijn kamer komt veel licht. De stralen komen Door de lamellen heen. Zijn bed is strak opgemaakt en op zijn bureau liggen papieren verspreid. Hij heeft een nacht kast waarop een aantal foto's staan. Ik buk om ze te bekijken. Ik zie een foto van Jaliyah, toen ze nog baby was. Maar ik zie ook een andere baby. Lyro waarschijnlijk. Op de laatste foto is Neno te zien op het strand, hij komt het water uit.

Ik open zijn lade maar zie alleen maar een pakje condooms en een porno blad ofzo. Ik sluit het kastje en ga op zijn bed zitten. Ik neem een kijkje in zijn kledingkast die nog redelijk vol is. Er steekt vanonder een stapel, een stuk van een kaft uit. Ik trek het nieuwsgierig uit de stapel. Er zit een slot op met her sleuteltje erin. Ik draai het open en blader Door de bladzijde. Het is een dagboek. Sinds wanneer hebben jongens een dagboek? Ik ga naar zijn laatste bladzijde en lees het onderste stukje.

En nu zit ik hier te schrijven, alsof ik gay ben. De gevangenis heeft mij wel meerdere kanten laten zien.

En een belangrijke is het behouden van de mensen van je houdt. Helaas ben ik die mensen wel verloren man, doordat ik mijn liefde op een verkeerde manier laat zien. De pijn die ik ze geef doe ik niet expres. Ik kan er niks aan doen, als dat het enige is wat je heel je jeugd hebt gezien.

Maar ik haal ze terug, ze worden weer van mij. Op een dag.

Geen gedacht komt in mij op. Ik sluit het boek en draai het opslot. Ik stop het weer onder zijn kleren op dezelfde plek.

Mijn hand komt tegen iets hards en koud aan in de kast. Ik pak het van onder de kleren. Een pistool. Ik kijk met een raar gevoel naar dit pistool, ik heb deze namelijk een keer eerder gezien.

Wat doet een pistool in Neno's kledingkast? Hoelang ligt het hier al? Duizenden vragen spoken door mijn hoofd

*
Boek is binnen ongeveer 3 hoofdstukken klaar

Daarom dat ik het niet meteen na twee dagen schrijf.

Snapje...

100 stemmen?

UndercoverP ❤.

Dit ding tript, want ik heb dit allang al gepubliceerd. Dit maakt mij gewoon boos.

Morgen sws nieuwe deel.