Allemaal hetzelfde 2

26.

26.

Hij kijkt me nadenkend aan, ' Caylin was het toch?' Ik knik snel. Hoe kon ik denken dat dit Neno was, het is natuurlijk Jason. ' Kom maar binnen hoor.' Hij gaat aan de kant zodat ik hem kan passeren. Ik moet de trap weer omhoog. Een warm gevoel komt in mij op.

' Wil je iets drinken?' Ik schud mijn hoofd. ' Nee dankje.' Hij gaat aan de linkerkant van de bank zitten, ik neem plaats aan de rechterkant. ' Mijn moeder komt over enkele minuten thuis.' Nadat hij zijn zin heeft uitgesproken, horen we de deur beneden open gaan. ' Hoi schat.' Ze gooit haar sleutels op de tafel. En draait zich dan om. Ze kijkt me verrast aan. ' Caylin?' Ik knik. ' Maar hoe gaat het meisje?'

' Niet goed.' Ze trekt haar hakken uit en neemt plaats in de eenzitter tegenover mij. ' Hoe zo? Heeft Neno je weer pijn gedaan.' Haar ogen zijn gevuld met tranen. ' Uhm-' ' Het spijt mij echt, ik weet niet wat ik met hem aan moet. Ik heb mijn contact met hem verbroken. Zo'n zoon wil ik niet.' Ze begint kei hard te huilen. Ik kijk zwijgend toe. ' Hij heeft meerdere meisjes pijn gedaan. Maar bij jou leek alles erger te zijn.' Zegt ze. ' En ik wil dat je weet dat ik mij daar erg voor schaam. Ik heb met hem proberen te spreken, maar, maar-' Jason loopt naar haar toe, hij omhelst haar stevig. ' Maar hij zei dat hij je hoe dan ook terug zou winnen, zelfs als hij daar een moord voor moet plegen.' Ik sla mijn ogen neer en luister naar haar gesnik.

' Hoe gaat het met Jaliyah?' Vraagt ze nadat ze is bij gekomen van het huilen. Nu ben ik de persoon waarvan de ogen vollopen met oog vocht. ' Neno heeft haar mee genomen.' Jason en Christel kijken mij met grote ogen aan. ' Heeft hij haar ontvoerd?' Vraagt Jason vol ongeloof. Ik knik en droog mijn tranen met mijn handpalmen. ' He.' Is het enige wat hij kan uitbrengen hij ziet er verward uit. Wat best raar is aangezien Neno iemand vermoord heeft.

' We moeten je wel iets bekennen...' Haar stem gaat steeds lager. ' Neno heeft al eens iemand vermoord en mishandeld en...' Ze kijkt me nog steeds strak aan. ' En verkracht.' Dit wist ik al, maar toch komt het als een mes door mijn hart. ' We hadden je eigenlijk moeten waarschuwen, maar ik dacht dat hij veranderd was. Vooral door hoe hij sprak.' Ze zucht hard. ' Het spijt me echt Caylin, ik had je al deze elende kunnen besparen.' ' Het is al goed.'
Ik sta op en trek mijn jas aan. ' Ik ga maar weer.' Een flauw glimlachje komt op haar gezicht. ' Is goed, het spijt mij nogmaals vanuit de grond van mijn hart.' ' Het is niet u schuld.' Ik geef haar een hand. ' Mag ik misschien je telefoonnummer?' Ik knik en noem de tien cijfers op. ' Jason laat je haar even uit.'

' Als je mij nou had gefixt had ik je wel beter behandeld hoor.' Hij geeft me ' smooth' een knipoog en lacht dan. Ik glimlach gemeend maar voel me totaal niet gevleid. Dat komt vooral door zijn uiterlijk, het doet me teveel denken aan Neno. ' Doei Caylin.' Hij geeft me een box en doet de deur dicht. Hij is wel liever qua karakter.

-
Het is donker in de kamer. De televisie staat wel aan. Ik sluit de deur en trek mijn jas uit. Tyrone draait zijn hoofd een kwartslag en glimlacht bij het zien van mijn hoofd. Hij ziet er wel fresh uit, haar netjes in die kleine krulletjes. Gezicht netjes verzorgd, geen stank. Niks. ' Hallo babey.' Hij zet zijn hand achter zijn hoofd en tuit zijn lippen. ' Verwacht je nu een kusje ofzo?' Hij begint te lachen en trekt vliegensvlug aan mijn armen, waardoor ik op hem kom. Hij mag dan wel gewond zijn, maar nog steeds speels. ' Zei je wat?' Zijn adem is zo fris van de tandpasta dat het prikt in mijn oog. Ik schudt mijn hoofd en druk een kus op zijn lippen. Ik neem plaats op de stoel. ' Vandaag ben ik naar zijn moeder geweest.' ' Echt en hoe ging het dan.' Hij zet het bed overeind. Ik vertel alles van begin tot eind.

' Zo zielig voor die ma, ik snap haar wel hoor.' Ik kijk hem vies. ' En voor mij hoor, mijn kind is wel ontvoerd hoor.' Hij lacht onschuldig ' Rustig maar hoor schat. Ik bedoelde er niks mee.'
' Nou en, ik vraag me af wie de fock eigenlijk aan mij denk en mijn dochter. Zielig voor andere mensen kan mij echt geen moer schelen. Hun hadden geen idiote vriend en een verloren dochter.'
' Babe doe rustig.' ' Nee Tyrone.'
Ik sta op en loop met tranen over mijn wangen de kamer uit.

Oke enige reden dat ik zo doe zijn de hormonen. Ik kom direct de kamer weer in. Tyrone maakt zijn armen wijd. Ik omhels hem stevig en graaf mijn hoofd in zijn nek.

-
Ik geef hem een kus en loop het ziekenhuis uit. Het is al laat. Ik start mijn auto en rij naar huis.

Het is koud in huis en stil. Ik sluit de deur en doe de verwarming aan.

Ik zet mijn sleutels op de tafel en loopt naar boven om te douche. Misschien helpt het mij te ontspannen. Ik zet de douche op 40 graden, maar alsnog ril ik. Ik pak een handdoek en wikkel die om mijn hoofd. Ik trek een lange japon aan. Ik droog mijn haar en vlecht het in vier vlechten. Ik zet een kop thee en maak twee tosti's klaar. Ik ga op de bank zitten en trek mijn benen in.

Misschien heel raar, maar ik voel me echt bekeken. Ik sta op en loop naar het gordijn, ik trek het snel open maar ik zie niemand. Het ligt denk ik aan mijn hormonen dat ik zo sensitief ben en mij bekeken voel, toch? Het kan namelijk niet anders..

Ik zucht, ik weet dat het wel anders kan. Want iemand heeft Tyrone geschoten en ik weet zeker dat, dat dezelfde persoon is die Deano begluurd.

Ik ga weer zitten op de bank, met mijn hand houd ik mijn buik vast.

Mijn neus kriebelt, ik kan een harde nies niet onderdrukken. En ik weet zeker dat iedereen dat doet, als je alleen thuis bent. Overdreven hard niezen, met een schreeuw erachter aan.

Meteen daarna gaat mijn telefoon.

* Telefoongesprek *

Onbekende: Gezondheid

Voor ik wat kan zeggen hangt die persoon op. Mijn hart staat even stil. Ik kijk angstig naar het raam.

Nu weet ik het honderd procent zeker, iemand houdt mij, ons in de gaten.

*

Ik heb toch maar upgedate aangezien het mij niet gegund werd, die paar stemmen.

Ik wilde de trouwe lezers niet lang laten wachten. Dus vandaar. Bye.

UndercoverP.