Allemaal hetzelfde 2

16.

16.

Perspectief Caylin

Tyrone zet zijn hand onder zijn hoofd. Zijn spierballen komen op de een of ander manier goed te zien. ' Gelukkig dat hij haar niet pijn doet.' Ik knik. ' Dat wel, maar er is dan niet meteen een last van mijn schouder. Integendeel het is zwaarder geworden. Ik weet niet waar ze zijn en of ze genoeg eten krijgt. Hij mag haar dan niet lichamelijke pijn doen, maar het kan altijd op een andere manier toch.' Hij draait zich om naar mij. Hij ligt nu alleen op zijn rechterarm. Met zijn vrije hand gaat hij over mijn wang. ' Maak je niet druk ma. Eerlijk gezegd denk ik niet dat hij op haar uit gemunt is.' Hij zegt het zacht alsof hij er niet zeker van is.

' Wat bedoel je?' ' Ik bedoel d-.'
' Stil eens.' Onderbreek ik hem vlug. Ik kijk peinzend voor mij uit. Hoorde ik net Deano huilen? Net wanneer ik Tyrone weer verder wil laten praten, hoor ik een snik.

Ik sta op en loop naar zijn kamer. Zijn nachtlampje staat aan en hij ligt onder de deken. Ik zet het grote licht aan. ' Deano wat is er?' Hij komt vanonder zijn deken en kijkt me bang aan. ' Ik zag daar wat.' Hij wijst naar zijn gordijn. ' Wat dan schat.' Ik ga zitten op het randje van zijn bed. ' Een schaduw van achter de raam.' Ik sta op en trek het open. Ik zie onze tuin, met het speelhuis en onze stoelen, tafel en schuur. Niks verdachts.

' Er is niks, misschien zag je die boom.' Hij gaat recht op zitten. ' Mag de lampje aan blijven mama?' Ik knik en ga zitten op de rand. ' Ga maar liggen. Ik zet mijn hand op zijn voorhoofd en begin liedjes te zingen.

-

Tyrone ligt te slapen, de deken is onder zijn navel waardoor je zijn oh zo goeie sixpack ziet. Geweldig gewoon. Weer ligt hij op zijn handen. Ik zet de tv uit die hij aan had laten staan en ga naast hem liggen. En aangezien mijn voeten koud zijn zet ik ze tegen zijn been.

Hij kijkt vanonder zijn wimpers naar me, alsof ik dat niet had gezien. Ik schud mijn hoofd en leg mijn hoofd op zijn arm.

-
Ik wordt wakker met een misselijk gevoel. Ik ga zitten op bed en sluit een oog. Mijn hoofd bonkt alsof ik een kater heb. Ik slof naar de wc en blijf daar staan. Warm speeksel komt in mijn mond, een voorteken van overgeef.

Ik maak mijn mond schoon, poets mijn tanden grondig en stap dan onder de douch.

Wat ik mij ook echt af vraag: Wat is Neno's einddoel? Waarom pakte hij Jaliyah inplaats van mij. Ik wikkel mijn handdoek om mij heen en loop naar de kamer. Hij slaapt nog steeds, zijn hoofd ligt schuin op de kussen.

Ik trek een strakke witte broek met gaten aan een witte t-shirt. Mijn rode Adidas met mijn rode kimonovest. En natuurlijk mijn lippen gestift. Ik doe mijn haar in een grote knot en laat twee plukjes haar los. Ik ga gewoon naar de politie, opnieuw. Ze hebben niks van zich laten horen.

Ik stap mijn kamer binnen en geef Tyrone een kus op zijn voorhoofd. Hij wordt langzaam wakker, ' Waar ga je?' Zijn stem is hees. ' Politie ik ga opnieuw aangifte doen. Let jij op Deano.' Hij tuit zijn lippen voor een kusje.

-

Ik parkeer mijn auto en loop de politiebureau in. Gelukkig is het rustig, ik heb geen zin om uren te staan wachten.

Na vijf minuten ben ik aan de buurt. ' Ik kom aangifte doen tegen ontvoering, aangezien jullie niks hebben gedaan tegen de vorige.' Ze typt op haar computer en belt dan met een van de agente. Een donkere man in pak komt aanlopen. Hij geeft mij een hand en leidt mij naar zijn hok.

Ik vertel mijn verhaal, hij schrijft en roept verschillende agente. Uiteindelijk zegt hij: ' Sorry mevrouw dat we niet zijn in gegaan op u vorige aangifte, maar we hebben niet genoeg informatie. We kunnen niet zomaar ergens gaan zoeken. Ik denk ook niet fat hij in de buurt van haar school is. We zullen meer informatie nodig hebben.' Hij zet zijn papieren op tafel. Ik zucht diep, in principe ben ik machteloos. Hij kan overal zijn, overal.

Verslagen loop ik naar buiten, ik rij naar Alexandrium. Ik loop een paar winkels in en uit, tassen heb ik vol. Ik ga zitten bij kfc, honger pakt mij. Ik zet mijn tassen op de lege stoelen en bel naar Tyrone. Shoppen in je eentje is zo dying.

* Telefoongesprek *

Tyrone: Ja ma?
Ik: Ze hebben er niks aan gedaan hoor.

Hij zucht hoorbaar.

Tyrone: Politie is waardeloos. Waar ben je nu dan?
Ik: Alexandrium, ik ben niet in de mood om thuis te zitten en emotioneel te zijn.
Tyrone: Snap ik, maar kok zo toch maar beter naar huis. Ik wil niet dat je alleen gaat winkelen, met die outje.

Ik geef hem een tjoeri en stop een frietje in mijn mond.

Ik: Ik kom na kfc. Had je nog iets nodig?
Tyrone: Ja jou, ik sterf zonder mijn droom vrouwtje.
Ik: Zo mag ik het horen.
Tyrone: Love you ma.
Ik: Ik ook van jou.

Ik hang op en pak mijn kip goed vast. Ik kijk naar tafeltje met Nederlanders. ' Best pittig he.' Het meisje wappert overdreven hard naar haar mond, neemt een slok water en haar wangen gloeien rood.

In mijn ooghoeken zie ik een bekend iemand lopen, dat moment wanneer je iemand sterk herinnerd maar niet weer van wat of hoe. Yes you already guess it, it happen with me like right now.

Ze heeft wave in haar, haar een donkere huidskleur. Niet dun en niet dik gebouwd. Ze draait zich om naar mij, onze ogen kruizen elkaar. Ze neemt haar eren aan en loopt richting mijn tafel. ' Is deze nog vrij?' Ze wijst naar de stoel met de tassen erop. Ik haal het weg en zet het op de grond.

Nu weet ik het weer, Nishka.

*

She is back. Btw heb honger. Je weet toch stem voor me boven 50 is update yu. Ik heb ook niet gecontroleerd xo.

UndercoverP ❤