Chapter 7: Kaye Trixie

1.3K 59 3
                                    

MAXWELL's Point Of View

Its been a year since I became a licensed doctor, a pediatician. Im still very youmg though compared to my age but I am really a doctor.
Simula bata pa kasi ako,pangarap ko na talagang maging isang doctor because I did really dream for taking care of my siblings.
Fortunately and in God's permit, I passed my board exams and I graduated very young. I commited my sweetest victory as a licensed pediatrician. All of these became possible because of my determination and hardworks in my studies.

Im Maxwell Akihito, the first son in the family at ako ang panganay among to us . Well,bilang kuya nilang lahat-lahat, I have many duties. Its really hard to handle all of their attitudes. Everytime I take them seriously,hindi lang sila nakikinig sa mga advices ko at parang wala lang sa kanila lahat ng sinasabi ko and Its like,they have their own world in them.
No matter how hard I try to tell and lecture them,they would just ignore me.

Well,hindi naman lahat sila ganun ang ugali. Yung iba lang talaga sa kanila lalong lalo na si Lyon,Zyro,Ivan and to be more specific, si Kaizer. Siya na yung pinakamalala. He's the youngest among us pero he's always been like that. Hindi marunong makisama sa amin and he started being so serious ever since 3 years ago. I found out that he's an active and jolly child before but he just changed immediately. I dont know the reason why.
Mabuti narin lang at nandyan palagi sina Eric at Lance na palaging nag aassist sa akin kung talagang hindi ko na talaga kaya mag tolerate at mabuti narin lang, mabait ako at mahaba talaga ang pasensya ko sa kanila.

Kasi parang ako narin lang yung pumalit sa posisyon ni dad habang wala siya aa side namin at sabihin narin lang natin na ko yung pinka head among us pero minsan lang talaga,hindi kami nagkakasundo-sundo lalong lalo na sa pag dedecide sa isang bagay.

So its just this friday,maaga akong pumasok sa clinic ko beacuse I think marami akong appointment today. Nabigla lang ako when dad suddenly called me. I pick it up immediately.

"Hello dad?" I started
"Hello Maxwell, its me" he replied
"Napatawag po kayo? Is there anything you want to say?"

"Ahh,not really but can I meet you in your office today?" Tanong niya

"Huh? Bakit po? Is there any serious problem? I asked curiously

"Wala naman. I will just tell you an important thing" he added

"Hihintayin ko po kayo..." sambit ko then he hangs up the phone.
I drived my car all the way to my clinic and I think I just arrived after 10 minutes.

Pagkadating ko,sumunod rin lang si dad na dumating. Mga 3 minutes lang yung interval ng pag dating naming dalawa.

He just greeted on me at niyaya ko na siya sa office ko.

"Ano nga po pala yun dad?" Tanong ko habang inaayos ko yung mga gamit ko sa table.
Naging matagal rin yung pagsagot niya sakin.
I expected na tatanungin na niya naman ang kalagayan namin inside the apartment and hindi na ako nagulat pa dahil tumatawag lang naman siya kapag kinukumusta niya ang mga kapatid ko at ngayon lang naman siya nag request na mag meet kami and Im also expecting na tatanungin din lang naman miya ang kalagayan ng isat isa sa amin.

"You know anak,meron kasing emergency sa company namin sa US and they just called us a while ago. I think kailangan nila ang tulong namin kaya pupunta kami ng mommy mo." He explained

"What about it dad? It doesnt ring a bell and besides, nasanay narin naman po kami na palaging iniiwan eh...You dont need to ask us for it. You can just go." I replied with a serious tone.

Totoo naman ehh. Magmula bata pa kami,palagi na kaming may kahati sa oras nila. Everytime nga na iniiwan kami noon because of their business, I always feel jealous. Buti pa noon yung trabaho,naaasikaso nila but as of us,we have to take care of ourselves by our own strength. I always feel envious habang sinasabi sa sarili ko na sana kami nalang yung business nila para kami nalang ang palagi nilang inaasikaso.

Brother's ConflictWhere stories live. Discover now