The badboy loves me(voltooid)

Hoofdstuk 8

POV Melanie
Ik ga erin mee. We blijven een tijdje zo staan. Ik open mijn ogen wanneer ik de lippen van Jake niet meer voel. Daar staat Ethan en hij slaat Jake in zijn gezicht. 'Ethan stop.' gil ik. 'ETHAN.' gil ik harder. Ik duw hem hard naar achter. 'Gast wat heb jij.' zegt Jake. 'Jake je lip bloed.' zegt ik zacht. Ik pak een doekje en druk het op de lip van Jake. 'Ethan wat bezielde jou?' roep ik.

'Hij moet met zijn poten van je afblijven.' sist hij. 'Dat beslis ik zelf wel.' zegt Jake. 'Ga.' roept Ethan. 'Oke.' zegt hij. Ik loop met hem mee naar buiten.'Melanie wil je samen met mij naar het schoolfeest op de laatste avond van kamp?' vraagt hij. 'Ik eh oke.' zeg ik zacht. 'Ik zie je maandag.' zegt hij en rijdt weg.

'Flik me dat nooit meer.' roep ik tegen Ethan. 'Hij moet gewoon met zijn poten van je afblijven.' zegt hij. 'Maar dan hoef je hem nog niet in elkaar te slaan.' roep ik luid. 'Melanie je begrijpt het niet.' 'ik begrijp het heel goed. Je laat hem met rust.' roep ik tegen hem. Hij rolt met zijn ogen. Ik loop zonder iets te zeggen naar boven. Ik laat me op mijn bed vallen. Ik hou het niet meer en de tranen stromen over mijn wangen. Dat gedoe met Jake, Ethan en mijn moeder.

Om half zes loop ik naar beneden want ik moet de hond van mevrouw Verstegen uitlaten. Mevrouw Verstegen is een oud vrouwtje van ongeveer 80. Ze is altijd heel aardig maar laatst brak ze haar heup. Ze kan nu niet meer lopen en zit in een rolstoel. Ik laat elke dag om half 6 haar hond uit.

'Hallo mevrouw Verstegen.' zeg ik. 'Ach Melanie wat leuk dat je er bent.' zegt ze. 'Wicked ga je mee uit jongen.' roep ik. Een zwarte hond komt kwispelend aangelopen. Ik doe hem zijn riem om. 'Ik ga hem even uitlaten. Ik zie u zo weer.' zeg ik. 'Dag Melanie.' zegt ze. Ik loop met Wicked naar het park. Hij begint hard te blaffen als er een jongen op een skateboard voorbij komt.

'Wicked nee.' roep ik maar ik hou hem niet meer en ik val op de grond. Hij springt tegen de jongen aan. 'Wicked kom hier.' roep ik een beetje boos. Ik zie dat de jongen overeind is gekrabbeld. 'Sorry het spijt me.' zeg ik. 'Maakt niet uit Melanie.' zegt de jongen. 'Jake!?' roep ik. 'Sinds wanneer heb jij een hond?' vraagt hij. 'Dit is de hond van mevrouw Verstegen' antwoord ik. 'Hij is wel vrolijk' zegt hij lachend. 'Dat zeker. Het is een lieverd' zeg ik. 'Maar ik ga weer.' zegt Jake. Hij pakt zijn skateboard en skate weg.

'Wicked flik me dat nooit meer.' zeg ik lachend en geef hem een aai over zijn hoofd. 'Kom ik ga je terug brengen.' Ik fluit en hij loopt braaf mee. 'Ben ik weer.' zeg ik. 'Fijn. Melanie kom is even meisje.' zegt ze. Ik loop naar haar toe. Ze stopt een briefje van 10 euro in mijn hand. 'Hier dit is voor jou meisje.' zegt ze lief. 'Maar mevrouw Verstegen dat hoeft helemaal niet.' zeg ik. 'Jawel je laat elke dag Wicked uit dus je verdient het.' zegt ze. 'Hartstikke bedankt mevrouw Verstegen.' zeg ik. 'Geen probleem.' zegt ze. 'Ik ga maar is naar huis. Ethan zit vast op me te wachten. Ik zie u morgen weer.' zeg ik tegen haar. 'Is goed. Doe Ethan maar de groetjes van mij. Tot morgen Melanie.' zegt ze lief.

Ik loop naar huis. Ik loop naar binnen. Een heerlijke geur komt me tegemoet. Ethan heeft gekookt en hij kan super goed koken. 'Ben er weer.' roep ik. 'Mooi zo we kunnen eten.' zegt Ethan. Ik pak 2 borden, 2 vorken en 2 messen aangezien we maar met z'n tweeën eten. Mijn gedachte dwaalt af naar mam. Hoe gaat het met haar, overleeft ze het, herkent ze ons straks nog wel. Duizenden vragen spoken door mijn hoofd. 'Joehoe Melanie hoe wil jij soep gaan eten met een vork?' zegt hij lachend. 'Oh sorry.' zeg ik. Ik leg snel de messen en de vorken terug. Ik pak 2 lepels. Stil eet ik mijn eten op.

'Mel ik wil na het eten naar mam toe ga je mee?' vraagt hij. Ik knik. Ik ben bang. Bang om mijn moeder daar te zien liggen. Te zien vechten voor haar leven. Een traan ontsnap uit mijn ooghoek. Ik veeg hem gauw weg. 'Kom we gaan.' zegt Ethan. Ik knik. Ik trek mijn jas aan en loop naar zijn auto. Hij start de auto en we rijden richting het ziekenhuis.

Als we er zijn lopen we naar binnen. 'Ethan.' piep ik. 'Het is al goed kom maar.' zegt hij terwijl hij me in een knuffel trekt. De gangen in een ziekenhuis zijn altijd lang en heel wit bijna te wit. Ik weet nog goed toen ik 7 was. Ik had mijn arm gebroken. Mama zei ' het komt allemaal wel weer goed.' Ze had gelijk. Ik wou dat ik dat ook tegen haar kon zeggen. Maar misschien komt het allemaal niet meer goed en als ze het overleeft is er kans op blijvend letsel.

Ik sta voor de deur van haar kamer. Ik leg mijn hand op de klink maar ik doe hem niet open. 'Ethan ik ben bang.' fluister ik. 'Het komt wel goed geloof me.' zegt hij lief. 'Je weet wel dat het niet meer goed komt he.' zeg ik. Hij knikt. Hij legt zijn hand over mijn hand en samen openen we de deur. Als eerste zie ik een vrouw, een vrouw die aan allerlei apparaten ligt. Haar ogen zijn gesloten.Die vrouw is mijn moeder.

'Mam.' fluister ik. Tranen staan in mijn ogen maar ik houd ze in. Mijn vader legt zijn hand op mijn schouder. 'Het komt allemaal wel weer goed mam. Vecht er tegen.' zeg ik zacht en mijn tranen nemen de vrije loop. Haar ogen blijven gesloten. Niemand weet wanneer ze open gaan en of ze wel open gaan. Ik neem haar hand in de mijne. Haar hand is blauw en voelt koud aan. In haar gezicht zitten allerlei wonden en blauwe plekken. 'Ik hou van je mam.' zeg ik en ik begin harder te huilen. 'Blijf bij ons. Blijf asjeblieft bij ons.' piep ik. 'Ik kan niet zonder je wat zou ik dan toch moeten.' fluister ik. Een monitor piept lang en allerlei dokters rennen binnen. 'Sorry mevrouw je moet buiten wachten.' zegt een zuster terwijl ze me naar buiten duwt. 'Mama.' schreeuw ik.

Ik wacht buiten. Ik loop ijsberend door de gang. Een dokter komt naar buiten. 'Ze heeft een hartstilstand gehad. We hebben haar gereanimeerd. Haar situatie is verslechterd. Ik weet niet of ze het haalt.' zegt de dokter. Mijn wereld staat even stil. Wat moet ik zonder mijn moeder. 'Ma-mag ik na-naar haar toe?' stotter ik. 'Nee sorry ze heeft haar rust hard nodig.' zegt hij. Ik knik, pak me jas en ik loop in een keer door naar buiten. Ik laat me op een bankje zakken. Tranen stromen over mijn wangen. Na een tijdje komt er iemand naast me zitten. 'Mel misschien is het beter als ze een pijn meer heeft.' zegt Ethan. Ik knik. 'Laten we maar duimen.' zegt hij. Alweer knik ik. 'Kunnen we naar huis?' vraag ik. 'Is goed kom maar mee.' zegt hij terwijl hij me helpt opstaan. In de auto ben ik vrij stil.

Als we thuis zijn kruip ik in bed. Ethan komt binnen. Hij geeft me een grote mok met warme chocomelk. 'Hier drink maar op.' zegt hij lief. 'Dankjewel ik hou van je' zeg ik zacht. 'Ik ook van jou.' zegt hij en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik val langzaam in slaap.

Ik open mijn ogen. Ik sta in een kamer met een kist. In die kist ligt een vrouw van ongeveer 40. Ik loop naar de kist toe. De vrouw komt me bekent voor. Dan weet ik het die vrouw is mijn moeder. 'Mama.' schreeuw ik en tranen stromen over mijn wangen. Ik zie dat mannen de kist dicht doen en hem optillen. 'Laat haar los.' gil ik. Ik moet toe kijken hoe mijn moeder weg wordt gedragen en ik kan er niks aan doen. 'Mama.' schreeuw ik nog een keer en laat me op de grond vallen.

In een schrik word ik wakker. Het was een nachtmerrie. Ik hijg. 'Rustig maar het was maar een droom.' sust Ethan. 'Mag ik bij jou slapen?' zeg ik bijna onverstaanbaar. 'Ja tuurlijk.' zegt hij lief. We lopen naar zijn kamer. Ik kruip bij hem in bed. 'Slaaplekker Ethan.' zeg ik. Ik doe mijn ogen dicht en maak mijn hoofd leeg. Binnen enkele minuten val ik in slaap.

POV Ethan

Het doet me pijn om haar zo te zien. Ik moet voor haar zorgen ze is mijn kleine zusje. Met die gedachte val ik in slaap.

Ik word wakker. Ik zie dat Melanie nog ligt te slapen. Ik sluip naar beneden. Ik maak wel ontbijt voor haar. Ik pak 2 croissantjes, een kop thee en voor als ze zich niet lekker voelt een paar aspirines. Ik draag het dienblad naar boven. Ik loop de kamer in en zie dat ze al wakker is. 'Goedemorgen.' zegt ze gapend. 'Goedemorgen sis. Hoe gaat het?' vraag ik. 'Mwah kan altijd beter maarja het is nou eenmaal zo.' zegt ze zuchtend.

Heey hier hoofdstuk 8. Heel misschien maar dan ook heel misschien komt er vanavond nog een deel online.
Ik wil graag weten wat jullie ervan vinden dus laat een reactie achter:)
Xxayella❤️