The badboy loves me(voltooid)

Hoofdstuk 30

POV Jake

Ik loop ijsberend door de gang. Ik wacht al een half uur op de uitslag. Ik heb ondertussen ook haar ouders ingelicht. Haar moeder is zachtjes aan het huilen. Haar vader kijkt met een strak gezicht naar de grond. Ik hou het hier niet langer meer uit en loop naar de balie. 'Hallo, kunt u me vertellen wanneer de uitslagen van Melanie van Hagen binnen zijn?' vraag ik zenuwachtig. 'Nog even geduld meneer' zegt de vrouw achter de balie. Ik loop weer terug en zie dat Ethan er nu ook is. 'He man sorry dat ik zei dat je niet te vertrouwen was. Ik wou alleen maar het beste voor mijn zusje' zegt hij met tranen in zijn ogen. Ik knik als teken dat ik hem vergeef.

Plots gaat de deur open en een dokter komt naar buiten. 'Ik heb slecht nieuws. Haar situatie is niet stabiel. Ze is hard geraakt op haar hoofd en ligt ik coma. Ze heeft voor de rest nog een paar schrammen. We weten niet of ze het gaat redden' zegt de dokter. Ik wil gillen en huilen te gelijk. Het meisje wat ik met moeite heb kunnen krijgen overleeft het waarschijnlijk niet. Het meisje waar ik ziels veel van hou gaat dood? Mijn wereld stort in. Dit kan en mag niet gebeuren. 'Mogen we naar haar toe?' vraagt haar moeder met een bibberende stem. 'Het liefste een persoon tegelijk' zegt de dokter. 'Ga jij maar. Ze heeft je hard nodig' zegt de moeder van Melanie met een zwakke glimlach.

Ik loop zo snel mogelijk haar kamer binnen. Ze ligt in een bed met allerlei apparaten om zich heen. Ik herken er een paar van toen mijn moeder in zo'n bed lag. Een belangrijke vrouw in mijn leven verliezen is al genoeg. Ik pak haar hand en fluister wat woordjes. Tranen prikken in mijn ogen. 'Melanie blij alsjeblieft bij me. Ik hou van je. Ik wil je niet verliezen' zeg ik zacht.

POV Melanie

Jake ik hou ook van jou. Ik wil niet gaan. Ik wil die zinnen zeggen maar ik kan het niet. Ook wil ik mijn ogen openen en in de mooie ogen van Jake kijken maar dat gaat niet. Ik wil er tegen vechten maar ik ben zo uitgeput. Misschien is het beter als.... Nee wacht die gedachte mag ik niet hebben. Ik moet er voor vechten.

Ik lig nu al een paar dagen in coma. Jake is vaak bij me. Volgens de dokters ben ik uit levens gevaar. Maar ik kan nog steeds mijn ogen niet openen. Alsof ze vast zijn gelijmd. Ik hoor de deur open gaan. Ik hoop zo dat het Jake is. 'Melanie' zegt een bekende stem. Nee dat is Sander. Wat moet hij hier?  Ik wil hem echt slaan ook al kan ik dat niet. 'Wat moet jij hier' hoor ik Jake zeggen. Sander antwoordt niet. 'Nou' schreeuwt hij. Ze mogen niet vechten. Niet in het ziekenhuis. Met alle kracht die ik heb open ik een oog. 'Jake' zeg ik met een schorre stem. Zijn ogen beginnen te glunderen en hij loopt naar me toen. Hij pakt mijn hand en geeft een kus op mijn voorhoofd. 'Melanie ik ben zo blij' zegt hij.

De dokters kijken me na en ze zijn tevreden. Ik ben opgelucht. Mijn ouders zijn er ondertussen ook. Ik tover een glimlach te voorschijn. Jake helpt me overeind en helpt me daarna in een rolstoel. Hij duwt me de kamer uit richting de liften. In het restaurant krijg ik een cola en een groot stuk taart van Jake. 'Eet wat' zegt hij. Voorzichtig neem ik een hapje. 'Jake ik hou van je' zeg ik zacht. 'Melanie ik ook van jou' zegt hij en drukt een kus op mijn hand. Ik sluit mijn ogen even. Ik ben vergeten de meiden in te lichten. Ach die zullen het vast wel weten. Ik open mijn ogen weer en voor me staan Nadia, Zoë en Elise. 'Jij dacht dat je in coma kon liggen zonder ons iets te zeggen' zegt Elise bezorgd. 'Sorry meiden. Ik ben nu weer kerngezond' roep ik lachend. Ze kijken boos en omhelzen me daarna. Ze gaan erbij zitten en we kletsen wat. Ik heb 5 dagen in coma gelegen en heb heel wat gemist. Zoë heeft met Brandon, Elise heeft een oogje op Tim en Nadia die blijft alleen achter. Arme schat.

Na een tijdje gaan de meiden weg en blijf ik weer alleen achter met Jake. Vroeger had ik dat erg gevonden. Nu niet meer. 'Melanie laat me nooit meer zo schrikken' zegt Jake. 'Beloofd' roep ik lachend. Ik kruip uit de rolstoel op Jake's schoot. Ik druk zachtjes mijn lippen tegen die van hem. Wat heb ik dit gemist. Mijn lichaam tintelt. Na een tijdje trekt hij terug en ik staar recht in zijn blauwe ogen. Zijn ogen stralen paniek uit. 'Jake er is iets met je' zeg ik. 'Nou ehm mijn vader komt over een week langs. Toen die avond dat we ruzie kregen was hij er ook al maar ik heb hem ontlopen. Maar hij wil nu uiteten en ik moet mee. Zou jij alsjeblieft mee willen?' 'Jake natuurlijk wil ik dat' zeg ik en leg mijn hoofd op zijn borst.

Heey mensen,
Ik was pittig inspiratieloos voor dit hoofdstuk. Daarom is het ook behoorlijk slecht. Sorry daar voor.
Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden.

#stem
#comment
Wees geen stille lezer😉

XxAyella❤️