The badboy loves me(voltooid)

Hoofdstuk 12

POV Melanie

'Hey wat gaan we doen?' vraagt Nadia. 'Laten we het terrein verkennen' zeg ik. Ze knikken opgewekt. 'Auw die vervloekte stapelbedden' schreeuwt Zoë. Ze wrijft over haar hoofd. Nadia en ik schieten in de lach. 'Kom we gaan' zegt Nadia lachend. 'En pas op voor je hoofd' roep ik er achteraan.

We lopen door de gang. Het groepje van Ashley staat bij een muur. Ashley steekt haar voet uit. Ik wil Nadia net waarschuwen maar het is te laat. Ze struikelt en valt hard op de grond. 'Oeps' zegt Ashley met een gemene grijns. 'Jij vies wicht' roep ik. 'Is er wat Melanie?' vraagt ze. Ik haal een keer diep adem. Ik help Nadia overeind en we lopen weg. 'Wat een rot wijf' roept Zoë. 'Inderdaad stom wicht' zeg ik. We lopen naar buiten. We gaan alle drie op een boomstam zitten. Ik sluit mijn ogen even en mijn gedachte dwaalt af naar mijn moeder. 'Hoe gaat het met je moeder Melanie?' vraagt Zoë. Ik open mijn ogen. 'Haar situatie is nu stabiel maar het kan nog veranderen' zeg ik zacht. 'We zijn we voor je' zegt Nadia en ze slaat haar arm om me heen. 'Ik wil er het liefst niet zo veel aan denken en gewoon plezier maken'. Ze knikken. 'Laten we het dan hartstikke leuk maken' roepen ze in koor. Mevrouw Bloemendaal komt aangelopen. 'Leuk meiden mag ik een foto maken voor de schoolkrant?' vraagt ze. 'Ja hoor' is ons antwoord. Ze maakt een paar foto's en loopt daarna weg.

De bel klinkt. 'Kom we gaan' roept Nadia. Ze huppelt naar binnen. We slenteren achter haar aan. We pakken een dienblad en we scheppen wat eten op. We lopen naar een tafeltje en we gaan zitten. 'Vanavond om 9 uur gaan we een drama opdracht doen. Het is een opdracht waarbij jullie je emotie's tonen. Dit doen jullie in de groepjes die mevrouw van Helder heeft gemaakt' schreeuwt Meneer Langeveld. 'Fijn' piep ik. Dat is wel het laatste waar ik zin in heb. Na dat gedoe met mijn moeder. Ik zucht een keertje. Nadia kijkt me vol medelijden aan. Ik geef haar een dankbare blik terug. Ik speel wat met de doperwten op mijn bord. Ik schrik wanneer iemand zijn dienblad naast die van mij op tafel smijt. Natuurlijk het is Jake. 'Van mevrouw van Helder moet ik op je letten. Volgens haar gaat het niet goed met je' zegt hij. 'Het gaat prima ga nu maar weer weg' sis ik. 'Ik denk dat ik hier blijf' zegt hij met een grijns. Ik haal mijn schouders op en rol met mijn ogen. Ik voel Jake's hand op mijn been. 'Raak me niet aan. Als je me nog een keer aanraakt hak je ik je vinger eraf' zeg ik boos. Je zou denken dat hij een keertje zou luisteren maar nee. Boos sta ik op en loop naar de slaapzaal waar ik slaap.

Ik pak een handdoek, shampoo en kleren. Ik kijk op de klok precies 7 uur. Ik loop in een rap tempo naar de douches. Ik ga in een douche hokje staan en draai hem op slot. Mijn lichaam verwelkomt de warme stralen. Na een tijdje draai de douche uit. Ik droog me af en kleed me aan. Ik loop de gang in. Ik zie dat Jake me opstaat te wachten. Ik wil langs hem heen lopen maar hij pakt me stevig bij mijn arm. Voordat ik ook maar iets kan zeggen drukt hij zijn lippen op die van mij. Dit voelt goed, dit voelt vertrouwd. Een leraar loopt langs en kucht een paar keer. Ik word rood. 'Doe dat maar in jullie eigen tijd' zegt hij lachend en hij loopt weg. Jake drukt zonder pardon zijn lippen weer op die van mij. Na een tijdje trekt hij terug. 'Melanie wat doe je toch met me' fluistert hij. 'Dat weet ik niet Jake, dat weet ik niet' zeg ik zacht. Hij heeft een shirt aan waarin zijn spieren goed uitkomen, een normale spijkerbroek en zijn haar zit warrig. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en daarna loopt hij weg. Verbaast blijf ik even staan. Ik neem alles even in me op.

Om 9 uur begint de drama opdracht. 'Ik wil dat jullie vertellen welke emotie jullie op dit moment zijn' zegt meneer Langeveld. 'Ik ga wel eerst' zegt Brandon. 'Nou op dit moment ben ik blij' zegt hij. 'Ik vrolijk' roept Elise, 'ik ben ook vrolijk' zegt Nadia, 'ik normaal' bromt Tim. 'Ik ben ook normaal' zegt Jake. 'Nu jij Melanie' zeggen Brandon en Elise in koor. 'Nou eh ik ben eh ik ben verdrietig' zeg ik zacht. Vraag asjeblieft niet om uitleg denk ik. 'Waarom dan?' vraagt Elise. Ik vertel met tegenzin het verhaal. Ik vertel over het auto ongeluk en hoe ik mijn moeder bijna heb zien sterven. 'Wat erg' zegt ze zacht. Ik knik. 'Maar ik wil gewoon plezier hebben op kamp dus laten we het over iets anders hebben' zeg ik. Ze knikken. Na dat we onze emotie hebben verteld kregen we nog een paar andere opdrachten.

Na de drama opdracht loop ik naar buiten. Ik wil even alleen zijn. Het is ondertussen donker geworden. De maan staat hoog en is omringd door allerlei mooie sterren. Ik blijf een tijdje zitten. Ik bid. Ik bid dat mijn moeder weer beter mag worden. Normaal bid ik nooit maar vandaag wel. Ik kijk naar de leraren die een kampvuur aan het aansteken zijn. Een aantal leerlingen zijn al rond het kampvuur gaan zitten. Er wordt een deken om me heen geslagen. Ik draai me om. Nadia en Zoë staan daar. 'Dankjewel meiden' zeg ik zacht. 'Geen probleem. Kom we gaan bij het kampvuur zitten' zegt Zoë. Ik sta op en we lopen erheen.

POV Jake

Ik zie dat Melanie en haar vriendinnen ook rond het kampvuur gaan zitten. 'Tijd voor spook verhalen' roept iemand. Tim begint. 'Er was eens een verliefd stel. Ze hadden samen een feest gehad en het was tijd om naar huis te gaan. De man was wat vergeten en moest terug. De vrouw besloot de kortste route te nemen. Ze liep dwars door het enge donkere bos. Het was volle maan die avond. De takje kraakte onder haar voeten. Ze hoorde voetstappen achter haar en ze ging steeds sneller lopen. Plots stond ze oog in oog met een harig beest. Ze gilde en zo hard als ze kon rende ze weg. Het beest rende achter haar aan. Het beest beet een stuk uit haar rode fluwelen sjaal. Ze rende en rende tot dat ze thuis was. Thuis aangekomen stond haar man op haar te wachten. Ze vertelde het verhaal en de man lachte zijn tanden bloot. De vrouw zag draden rode stof tussen zijn tanden dezelfde stof als haar sjaal' verteld Tim duister. Ik sluip naar Melanie. Ik pak haar bij haar heupen vast. 'Boe' roep ik hard. Nadia, Zoë en Melanie gillen hard en alle andere meiden gillen mee. Ik begin te lachen. 'Jake het is niet grappig' zegt ze boos. 'Oke jongens genoeg voor vandaag allemaal naar bed.

Stil sluipen we met een groep jongens naar de meisjes slaapzalen. Iemand laat ons binnen. Mijn ogen glijden langs de bedden tot dat ze Melanie hebben gevonden. Ik loop naar haar toe en ga bij haar op bed zitten. We praten wat. Om half 2 is Melanie in slaap gevallen tegen mij aan. Ik leg de deken een beetje over haar heen. 'Ik zal over je waken' zeg ik zacht.

Heey people
Hier hoofdstuk 12. Ik hoop dat jullie het leuk vinden!
XxAyella❤️