"Klasgenoten"~ Jacob Sartorius | Boek 1

13

-Jacob-

Toen ik zag hoe Alana boos het huis uit beende met haar rugtas en haar voetbaltas, wist ik dat er iets aan de hand was. Ik was van plan om eerder te gaan, tot ik opeens geschreeuw hoorde.

Na een uurtje heb ik mijn confidence terug gevonden en ben maar bij Luna gaan aankloppen.

Ik stond voor de deur met mijn skateboard in mijn handen. Ik wilde de zijkanten niet de grond aanraken aangezien het al gesleten was dus had ik het op mijn schouder geplaatst. Toen ik aanklopte duurde het een paar seconden voordat er een jongen open deed. Fijn, ze heeft een broer.

"Is Luna er?" Vroeg ik zo netjes mogelijk. Hij scande me van top tot teen voordat hij sprak.

"Ja hoezo?" Zei hij zonder emotie.

"Kan ik haar spreken? Het is een beetje, noodzakelijk." Zei ik. Man die skateboard is zwaar zeg. Ik wilde hem van mijn schouder afhalen maar mislukte. Ik verloor mijn balans en mijn skateboard viel op de grond, nadat hij hem heeft geraakt op de neus.

"Om mijn God het spijt me zo erg! Het ging perongeluk, en mijn skateboard is zwaar. Het spijt me echt super erg!" Ik begon te flippen. Lekker dit, ik heb haar broer net pas ontmoet en er is al bloed gevallen.

"Luna is in de tuin, ga maar voordat ik mijn gedachtes verander." Zei hij en maakte ruimte om me binnen te laten. Ik vond het handig om mijn skateboard maar buiten te laten aangezien het al meer dan genoeg heeft veroorzaakt.

Ik rende de tuin in en zag dat er een hutje was gemaakt op een bankje. Ik hoorde het geluid van een serie en gesnik van binnen uit het hutje.

"Luna," zei ik en wachtte af op antwoord.

"Ga weg!" Hoorde ik haar zeggen. "Ik ben nu niet in de stemming." Zei ze weer. "Ga nou maar weg!"

Ik zuchtte en besloot om zelf maar te komen. Ik klimde het hutje in en zag haar daarzo zitten, zo gebroken netflix aan het kijken terwijl ze zich vult met ijs. Ze realiseerde dat ik het was, maar wilde haast geen oogcontact met me nemen.

"Wat?..." Zei ze een beetje bot.

"Zal ik je eens vertellen waarom ik geen verkering met je wilde?" Zei ik.

"Wauw, kan het nog pijnlijker?" Zei ze. Juist op dat moment kwam de broer van Luna naar buiten met een tissue gepropt in zijn bloedende neus.

"Luister nou maar naar hem." Zei hij en liep weer weg.

"Kijk, het kan dus nog erger." Zei ze geërgerd.

"Ik zei nee... Omdat ik wist dat het Alana was." Zei ik. Ik zag hoe Luna's ogen sprongen van haar voeten naar mij toe. Ze is echt adembenemend.

"Maar deze keer wil ik het goed doen." Ik keek haar recht in haar ogen aan.

Just do it Jacob!

"Luna, ehmm... Volgens mij ben je mijn crush ook." Zei ik. Luna begon te lachen, jeetje wat heeft ze een schattig maar dodelijke lach.

"En ik zou graag ergens wat met je willen doen een keer." Luna glimlachte naar mij en knuffelde. Ik kon het niet helpen dan haar terug knuffelen. Ik plaatste mijn armen om haar torso en knuffelde haar, heel strak en hard.

"Trouwens, ijs eten en de walking dead kijken moet je niet doen zonder mij!" Zei ik en ik begon te lachen. Ja mensen, ik lach om mijn eigen grappen.

-Alana-

Sjonge jonge, al dat harde werk voor niks. Al dat liefde en ge-romantiek is gewoon weg gegooit. Ik ben zo klaar ermee. En dat Luna me ook nog pijnlijk tegen me schreeuwt.

Enige wat ik wilde doen was helpen. Daar is niks mis mee toch? Luna zou dat nooit doen, en dankzij mij weet Luna of Jacob hem leuk vind of niet. Maar weet je wat ik niet snap? We zijn nog maar kinderen en Luna maakt zich nu al zorgen over haar 'crush'.

Ik had me vriendin geappt of ik bij haar kon slapen voor een nachtje, jammer genoeg kon het niet omdat ze huis arrest heeft.

Thuis is ook geen optie aangezien ik ruzie heb met mijn zus én mijn broer. Kan mijn leven nog slechter?

Ik besloot maar om even op een bankje te gaan zitten. Ik had mijn telefoon in mijn handen. Mijn moeders contact stond op het scherm. Ze zei dat als er iets aan de hand was, ik moest bellen. Maar ik denk dat als ze weet wat er is gebeurd, ze nooit meer gaat werken. Ik bedoel, Luna heeft liefdes verdriet, Michael krijgt op zijn kop omdat hij niet voor ons broertje heeft gezorgd en tegen mij wordt er weer geschreeuwd waarom ik uit huis ben gelopen.

Ik pakte een steen en smeet hem ergens naartoe. Tranen liepen al beneden mijn wangen en ik kon niet meer stoppen.

"Hallo?" Zei mijn moeder.

"Hoi mam." Zei ik door de telefoon.

"Lieverd, waarom ben je aan het huilen?"

"Er is niks mam."

"Alana, ik weet het verschil tussen verdriet tranen, vreugde tranen en random tranen. Dus vertel op."

"Mam, het is gewoon..."

"Ja?"

"Ik mis jou en pap heel erg." Ik brak in tranen en liet mezelf gaan.

"Alana, lieverd niet huilen. We missen jou ook. We missen jullie allemaal."

"Wanneer kom je thuis?"

"Luister, ik ben nu in Canada. Ik kan niet thuis komen na al mijn vluchten hier in Amerika."

"Ik begrijp het mam."

"Het spijt me Alana."

"Het is oke."

"Ik hou van je."

"Ik hou van je."

Ik hing op en staarde naar de horizon. De zon begon langzaam te zakken, en ik heb nog steeds geen onderdak.

Ach, dan is er nog maar één optie over. Mijn oude, ex-beste vriend Hayes te gaan opzoeken.

-Luna-

Ik en Jacob zaten samen the Walking Dead aan het kijken terwijl we ijs aan het eten waren. De hele tijd kon ik aan niets anders denken dat aan Alana.

Enige wat ze wilden doen was het helpen met mij en Jacob. Maar ik ben zo eigenwijs genoeg om tegen haar te schreeuwen. Ik had niet moeten zeggen dat het beter was toen Alana nog op danskamp was.

Dom! Dom! Dom!