"Klasgenoten"~ Jacob Sartorius | Boek 1

41

-Luna-

Het was best wel een down week. Ik bedoel, héél erg down. Niet alleen over mij, maar voor de hele familie. Dit is waarschijnlijk één van de ergste weken die wij allemaal hebben meegemaakt.

Michael's vriendin ging vreemd met één of ander Italiaanse nepperd. Alana en Michael zaten een potje te voetballen omdat de verliefde koppel eigelijk hun date hadden maar ze had het afgezegd. Alana schopte de bal iets te ver en zo zag ze haar zoenen met een ander, ik voel zijn pijn.

Mama en papa hadden ruzie door ons. Het begon als een normaal gesprek, maar ze eindigen schreeuwend. Ze wilden een oppas huren, maar papa vertrouwde dat niet. Ook gaan ze binnen vijf uurtjes weer naar Australië, voor hun werk.

Alana heeft een blessure opgelopen tijdens een Atletiek toernooi. Het is echt zonde, want ze heeft een hele belangrijke voetbalwedstrijd volgende week en ze danst aan het einde van de maand voor een groot publiek. Ook is ze drie dagen geschorst door de vechtpartij. En ze moét met Harry omgaan enzo.

Mijn oma is overleden aan een tumor. We waren allemaal heel geschokt toen we dat horen. Door Oma hebben ik en Alana onze talenten gevonden, ze leerden ons dingen die Mama ons niet kon leren en het ergste is nog, dat ze in Filipijnen is dus kunnen we haar niet opzoeken.

En net toen ik dacht dat mijn leven niet erger kon, heb ik een blokweek gekregen door het vechtpartij. Ik ben gestopt met Football omdat ik Jacob niet meer wil zien. Ik heb een hechting op mijn wang en ik en Jacob hebben elkaar voor altijd geblokkeerd.

~.~.~.~

Ik zuchtte wanneer ik de deur open doe. De frisse briesje waait langs mijn gehechte wang, het prikkelt een beetje maar ik kan er tegen.

Ik doe de deur achter me dicht en loop met mijn handen in mijn zakken met een capuchon over mijn hoofd. Ik weet niet waar ik naartoe ga, maar ik wil weg uit dit huis.

Na een kwartier lopen brengen mijn benen me naar mijn boom toe. Het boompje waar Jacob het met me heeft uitgemaakt. Ik klim op een dikke tak en zit erop, met mijn hoofd rustend tegen de boomstronk.

Ik kijk naar links, ik zie dat de naam van mij en Jacob door gekrast is. Gelukkig, anders zou ik het zelf doen.

Een tijdje zit ik daar, te staren naar de horizon, alleen in mijn eigen wereldje. Mezelf buiten gesloten van derest. Het voelt wel lekker zo, eventjes rustig en geen gehyper.

Opeens hoorde ik een tak achter mij breken. Ik draai me om en zag Jamie. Hij stond daar maar, te lopen. Ik denk dat hij me niet zag, want hij liep om de boom heen. Ik brak een stukje van het tak af en gooide het in zijn richting.

"Auw! Stomme vogels!" Gromde hij en een kleine lachje vormde zich op mijn gezicht.

"Nou, dankjewel!" Zei ik zwakjes. Hij keek op en zag me daar zitten.

"Hey," Zei hij met een warme lach.

"Hey," Zei ik terug met een andere zwakke lach. "Kom ook naar boven." Hij dacht niet lang na en voor ik het wist zat hij naast me tegen de boomstam.

"Wat is er?" Vroeg hij.

"Hoe weet jij dat?" Vroeg ik hem verbaasd.

"Nou, ten eerste je wang." Zei hij en ging met zijn vingers op mijn hechtingen. Ik sloot mijn ogen en beet op mijn lip van de pijn. "En ten tweede, je komt hier of om te schrijven, maar je hebt je boek en pen niet bij je, dus dan is het de tweede optie. Er is iets."

Ik staarde voor me uit en zag hoe de zon onder ging. "Deze week is er gewoon teveel gebeurt." Zei ik en hij knikte als teken dat hij het begreep. Ik zat dichter tegen hem aan en mijn hoofd leunde tegen zijn schouder aan. Zijn hand zat om mijn schouder heen. We keken een tijdje naar de oranje-rood achtige lucht en de halve zon, we luisterden naar de fluitende vogels en de blaffende honden.

"Ik mis dit." Zei Jamie opeens.

"Ik ook." Zei ik terug. We waren al beste vrienden van kleins af aan. Toen we groot genoeg waren om alleen het park in te gaan zijn we stiekem naar het bos geweest en vonden we deze boom erg mooi, we klimmen er bijna elke dag op. Maar nu kan dat niet meer elke dag, dat komt dan of door school, of door afspraken met familie of vrienden.

"Wist je nog dat we hier zaten en we de ijsco wagen hoorden?" Vroeg hij en ik begon te lachen.

"De heetste zomerdag."

"Ja dat, we hoorden de ijsco wagen en we klommen. Van de boom af-"

"Nou jij viel er zowat van af." Onderbrak ik hem en we lachten.

"Nou jij sprong er van af en liet mij daar liggen op de grond en rende weg."

"Sorry." Zei ik lachend.

"Je rende naar een random mens en vroeg waar die wagen was. En ze wees een richting op een jij rende zo hard als je kon. D-dus die ijscoman vond je eng en reed harder, dus je stopte met rennen en begon te huilen."

"Ha ha grappig hoor." Zei ik sarcastisch. Hij knuffelde me even stevig en rook aan mijn nek, wat best kietelde, en liet me dan weer los.

"Je ruikt naar suikerspin." Zei hij. "Ik hou van suikerspin."

"Rare, wat ruik je aan mijn nek?" Vroeg Ik en hij begon te lachen.

"Er is een kermis hier in de buurt, misschien kunnen we daar suikerspin halen en in de attracties gaan?" En op dat moment werd mijn rust overgeschakeld naar hyper.

"Laten we gaan!" Zei ik en sprong van het tak af." Ik hoorde hem lachen en sprong er ook van af, nou ja, sprong? Nee. Hij viel ervan af en landde op zijn buik. Ik lachte en hielp hem met opstaan. "Nou, waar is de kermis?"

"Serieus Luun? Geen eens even vragen of het gaat?"

"Nope."

"Hij is aan de andere kant van het park." Ik liep verder en hij verstrengelde zijn hand met de mijne. Ik stopte met lopen en keek hem verbaasd aan.

"We gaan als vrienden hé? Dat je het weet." En ik hield onze handen omhoog.

"Beste vrienden." Zei hij hij terug en trok me mee naar de kermis.