"Klasgenoten"~ Jacob Sartorius | Boek 1

45

-Luna-

"Nou, vertel me waarom zat je te huilen?" Vroeg Jacob wanneer we hand in hand terug naar de ziekenhuis lopen.

"A-Alana, ze is-"

"Haal adem Luna, ik ben er. Rustig aan," Zei hij.

"Alana ligt in het ziekenhuis vanwege haar been. Ze had een blessure die niet genoeg zuurstof kreeg en ook nog is door Hayes domme actie dat hij op haar been ging zitten, is haar been blauw geworden."

"Altijd is het Hayes' schuld." Lachte hij, zijn perfecte witte tanden waren zichtbaar.

"Ja, maar deze is het ergste." Zuchtte ik. 

"Hey, kop op! Geen hoop verliezen, ik hoopte ook op een dag dat we weer samen hebben en dat lukte." Zei Jacob.

"Ik hoop het." Jacob legde een arm om mijn schouders heen.

"Luna!" Hoorde ik een stem achter schreeuwen. Ik draaide me om en zag Harry en Hayes baar ons toe rennen.

"Harry?" Vroeg ik.

"Hayes?" Vroeg Jacob.

"Waar is Alana?" Vroeg Tante Maica.

"Vierde verdieping, gang drie, kamer 154." Omschreef ik exact.

"We komen eraan Alana!" Schreeuwde Hayes.

"Blijf sterk!" Zei Harry er nog achteraan voordat ze allebei schreeuwend naar binnen komen.

"Als iemand het vraagt, ze horen niet bij mij." Zei tante Maica en we knikten onze hoofden voordat ze naar binnen liep.

-Alana-

PIEP...PIEP...PIEP...

"Hou op!" Schreeuwde ik tegen het apparaat. Dat gepiep werkt op mijn zenuwen. Nog steeds heb ik tranen, hele erge.

"Lieverd?" Tante Maica stapte binnen. Snel veegde ik mijn tranen af.

"U-u bent er." Stotterde ik.

"Natuurlijk ben ik hier, je bent als een dochter voor me." Ze zat neer op het stoeltje naast me.

"Ik heb alles gehoord van je broer, wat naar voor je." Ze legde een hand op mijn arm.

"Ik weet dat mama en papa weg zijn en datje ze nodig hebt, maar ik ben er voor je. Als je iets nodig hebt, als je pijn hebt, als je advies nodig hebt, ik ben er voor je." Zei ze rustgevend en als antwoord knikte ik met een lach.

"En ik weet dat je liever niet met Harry wilt gaan, ik begrijp het. Het is alleen zo, Harry is een goeie jongen. Hij is slim, net zoals jij, hij is sportief, net zoals jij én hij doet er alles aan om zijn familie te helpen net zoals jij en Luna." Sprak ze.

"Ze liet zelfs Hayes mee rijden, speciaal om je te zien. De eerste keer dat hij je zag was hij al helemaal ondersteboven. Hij praatte voor het eerst over meisjes met mij. Ik bedoel, welke zoon praat nou over meisjes met hun eigen moeder?" Ik lachte.

"Jullie passen gewoon goed bij elkaar, maar als je het niet wilt dan begrijp ik het volkomen." Zei ze. Opeens werd ze gebeld. "Sorry, deze moet ik nemen." En met dat verliet ze de kamer.

En daar lag ik weer is alleen. Ik plaatste de palm van mijn handen om mijn ogen. Ik moet stoppen met huilen.

Stilte valt weer in de kamer en de enige geluid die je kan horen is de irritante gepiep van het apparaatje naast mij.

"Hey," Ik keek naar de deur en daar stond Harry. Hij had een roos bij zich.

"Wat doe jij hier?" Vroeg ik en liet hem toe om verder te komen. Hij nam plaats naast mij.

"Gewoon om je te bezoeken." Zei hij en legde de roos op het tafeltje naast me.

"Hoe gaat het?"

"Het gaat wel, bedankt." Zei ik.

Voor de zoveelste keer viel er een stilte in de kamer. Ik luisterde hoe hij met zijn voeten op de grond tikte.

"Ik denk dat ik maar moet gaan-"

"Nee wacht!" Onderbrak ik hem. Hij was inmiddels al gaan staan.

"Blijf bij me, alsjeblieft." Mijn stem brak, hopend dat hij bij me blijft.

"M-mag ik bij je komen zitten?" Vroeg hij en ik knikte. Voorzichtig liep hij naar mijn toe en zat neer op de rand van mijn bed. Ik probeerde wat rechter te zitten, met mijn hoofd tegen de muur aan.

"Kan ik je...vast houden?" Vroeg hij en tot mijn verbazing vroeg hij echt om toestemming. Ik knikte en langzaam verscheen er een lach op mijn gezicht.

Hij leunde naar voren en plaatste zijn armen over mij heen. Ik legde mijn armen om zijn nek heen en plaatste mijn kin op zijn schouder.

"Dankjewel Harry," fluisterde ik.

"Waarom bedank je me?" Vroeg hij.

"Dat je er voor me bent." Antwoordde ik. Ik voelde hij zijn grip om mij heen strakker wordt.

"Je hoeft me niet te bedanken. Onthou gewoon dat ik er voor altijd voor je zal zijn." Zei hij en weer, een traan gleed uit mijn oog.

-Luna-

"Dit is echt goals!" Fluisterde ik wanneer we Alana en Harry bespieden. De deur stond op een kier en zo keken we hoe hun elkaar omhelzen.

"Ik zie dat Alana eindelijk Harry accepteert." Zei Jacob en knuffelde me van achteren.

"Oh my god!" Fluisterde ik. Ik zag dat ze elkaar los lieten en dat Harry haar in de ogen keek. Hij leunde naar voren, langzaam.

"ALANA! IK BEN ER!" Schreeuwde Hayes en rende tegen Jacob aan. Jacob kwam tegen mij aan en zo vielen we alledrie door de deur op de grond.

"Hayes!" Schreeuwde ik. Harry had Alana los gelaten en samen keken ze naar ons toe.

"Alana gaat alles goed, bae?" Vroeg Jacob die me omhoog hielp.

"Ja, jij?" Vroeg ik en hij knikte.

"Jacob? Bae? Wat?" Vroeg Alana en we keken elkaar aan.

"We zijn weer bij elkaar." Zei ik blij.

"Ahw! Omg!" Schreeuwde ze blij.

"Ja weet ik-oh" Mijn blik veranderde wannee ik Harry zag blozen.

"Alana-oh fijn, heel de squad is er." Zei Michael.

"Wat is er?" Vroeg Alana.

"Iedereen ga zitten, en luister goed." Zei Michael. Harry zat neer op de stoel naast Alana, ik en Jacob zaten op het bankje in de hoek van de kamer en Hayes zat op de grond.

"Alana, je been moet geopereerd worden." Zei Michael. Jacob trok me in een knuffel waar ik mijn hoofd verborg in zijn borst.

"Okay," zei Alana heel zacht, gebroken, verdrietig, pijnlijk en het meeste; bang.