"Klasgenoten"~ Jacob Sartorius | Boek 1

33

Luna

Ik leg de controller op de grond en loop rond het huis om Jacob te zoeken. Als ik het hoekje omga, bots ik tegen Alana aan.

"Owh sorry. Heb je Jacob gezien?" Vraag ik haar. Ze lijkt te twijfelen aan iets, maar ik weet niet wat.

"Hij.. Hij, hij is naar huis." Antwoordde ze. Ik knikte en haalde mijn schouders op om niet te laten merken dat ik best boos ben. Hij laat me achter en zegt niets. Bruh?

Ik loop weer terug naar mijn kamer en doe een halfkorte, groen/grijze joggingsbroek aan, (het eindigt dus vlak onder mijn knieën) met nog een groen/grijze truitje dat erbij past aan. Vervolgens doe ik mijn loop schoenen aan en pak mijn telefoon en oordopjes. Ik pak een kleine rugtas en stop mijn privé boekje en twee pennen erin. Ik doe mijn haar in een staartje en loop het huis uit.

"Pffoe." Zeg ik en ga met mijn hand op mijn hoofd. Het is super warm. "Ik ga rennen!" Lieg ik voordat ik de deur dicht doe. Ik ren nooit. Ik ga dan gewoon naar het bos, naar zo'n klein open plekje met allemaal gekleurde bloemen.

Ik pak mijn oordopjes erbij en sta uit te vogelen hoe het uit de knoop moet. Ik ben er niet echt goed in, in die knopen. Na vijf minuten heb ik het eindelijk. Ik pak mijn telefoon, doe de oordopjes in en zet een afspeellijst op.

Ik loop richting het bos en hoor het liedje White Iverson- Post Malone. Ik doe alsof ik in een videoclip zit en dans en zing mee en maak rare bewegingen en doe een beetje bitchy terwijl ik loop.

Ik weet het. Ik ben raar.

Als ik eindelijk ben aangekomen ren ik naar mijn lievelingsboom. Het is volgens mij de enigste boom met roze blaadjes. De rest zijn integendeel groen. Het is mijn lievelingsboom omdat Jacob en ik onze naam en een hartje erop hebben gekrast. Ik ga met mijn vingers door de namen. Ik bedenk me dat ik nog in mijn boekje wou schrijven anders had ik het voor niks meegenomen.

Ja mensen! Ik schrijf! Daar hou ik ook van hoor!

Ik zit snel op de grond en pak mijn boekje en een pennetje erbij. Ik kom altijd hier om te schrijven, maar dan wel alleen. Alleen Micheal, Alana en Jesse weten dat ik schrijf als ik hier ben. Ik denk eventjes na over wat ik wil schrijven. Het moet wel kort zijn, ik heb maar een kleine boekje. En dan heb ik het.

"AHA!" Roep ik dan en steek mijn pen in de lucht en begin dan te schrijven.

Bestaat een verhaal alleen maar uit woorden en zinnen? Bestaat een sprookje alleen maar uit mooie meisjes die in een kasteel wonen, knappe prinsen die in het echte leven nooit te vinden zijn, kwaadaardige heksen en boze stiefmoeders? Bestaat er zoiets als 'puur geluk' en 'ze leefden nog lang en gelukkig'? Iets dat zo verschrikkelijk mooi is, dat vogels spontaan zullen zingen en de bloemen in de wind dansen. Iets onmogelijks?

Want ik denk van wel. Er is dat ene ding dat wij 'Liefde' noemen.

Voor,
Jacob Sartorius❤️

A/n

Dit boek stopt nog niet hoor!😂 ik wou alleen eventjes zeggen dat ik dit stukje echt mooi vind. -AnnaKristina-  heeft dit verzonnen. Ze heeft allerlei boeken met nog mooiere teksten erin. Dus ik raad je aan die te lezen! When Angels falls is mijn lievelingsboek. Daar komt deze tekst ook vandaan. Ik heb het alleen een beetje bewerkt😂😂.

Nadat ik klaar ben met het hartje inkleuren tikt iemand me aan op mijn schouder. Ik zie Jacob staan en nu voelt het een beetje awkward. Niemand heeft me ooit zien schrijven. Sommigen weten ervan maar hebben nog nooit gezien dat ik schreef, of zelfs mijn privé boekje gezien. Ik hoop dat hij het niet ziet en stop mijn pen en boekje onopvallend in mijn tasje.

Ik sta op en wil hem een knuffel geven maar word tegengehouden doordat hij zijn drie vingertoppen tegen mijn (net boven anders is het raar😂) borst aanzet. Ik stap naar achteren terwijl ik mijn armen weer omlaag doe, en kijk hem verbaasd aan.

"Nou ook hallo hoor." Zeg ik dan een beetje bot wat niet mijn bedoeling was.

"Jacob? Wat is er?" Vraag ik dan na een paar seconden ongemakkelijke stilte.

"Luun, is het waar?" Vroeg hij en ik keek hem nog verbaasder aan. Nu komt het ruzie gedeelte van een relatie hebben. Nou dat is pas kut.

"Wat is waar?" Reageerde ik terug.

"Dat jouw familie arm is e-"

"Ho wacht eens even. Mijn familie is niet arm." Onderbrak ik hem. Hij leek me te negeren en praatte verder. Wat aardig hoor! Owh wacht, ik was ook niet aardig toen ik bot tegen hem sprak en toen ik hem onderbrak. Laat maar.

"En dat je alleen maar wat met mij hebt omdat ik bijna rijk, knap, geliefd, beroemd enzo ben. Is dat waar?"

"Ten eerste, NIETS daarvan is waar. Ten tweede, mijn familie is NIET arm. En ten derde, is DAT wat je denkt dat je bent? Bijna rijk, knap, geliefd, beroemd?" Zeg ik dan heel erg bot en kijk hem boos aan.

"Luna wees eerlijk! Ik heb het gehoord van je broer."

"Jacob het is niet waar."

"Ik.." Zegt hij en zucht. Owh nee hé. gaat hij het uit maken? "Ik maak het uit." Zegt hij en loopt weg.

Een traan verlaat mijn oog en spat uit elkaar als het de grond raakt. (Zie dit voor je in slomotion.)

"Jacob.." Zeg ik zacht en meer tranen vallen langs mijn wangen. "Jacob?" Vraag ik dan weer, maar hij blijft me nergeren en blijft doorlopen. "Jacob.." Zeg ik dan zacht en val op de grond. Ik laat mijn tranen de vrije loop gaan.

Na een paar minuten verdrietig te zijn staar ik voor me uit naar het niks. Mijn ogen gaan automatisch naar het boekje dat half in mijn tas ligt. Ik pak het en schuur het briefje met het tekst voor Jacob eraf. Ik bewaarde hem in een zakje van mijn tas. Want alleen teksten voor vrienden en meer mogen erin staan.

"Waar maak ik me druk om? Ik heb nog een hele toekomst voor me!" Zeg ik tegen mezelf en loop naar huis.