"Klasgenoten"~ Jacob Sartorius | Boek 1

37

- Luna -

Ik gromde wat en trok mijn haren er bijna uit. Ik heb hier genoeg van! Ik dacht eerst dat mensen in boeken en films overdreven als het uit was tussen twee personen, maar nee. Ik stond op en liet mijn rugtas op mijn schouder hangen. Ik heb les. Ik keek nog even snel in de spiegel hoe ik eruit zie, en loop de toilet uit. Als ik om de hoek ga bots ik tegen iemand op waardoor ik op de grond val, Auch. Als ik opkijk zie ik hem. Ik kijk weg.

"Sorry." Zegt hij en steekt zijn arm uit. Waarom doet hij opeens zo? Zo aardig? Misschien beseft hij dat hij eindelijk een spastisch spaghettisliertje is? Ik stond zelf op zonder behulp van zijn hand en liep langs hem door naar het lokaal. "Luna kom op. We hebben een project en we werken samen dus dan moeten we toch met elkaar praten?!"

"Fijn!" Zeg ik boos terwijl ik me omdraai en mijn armen over elkaar doe. Ik wil boos lijken op hem, niet verdrietig, niet zwak, maar juist boos, en sterk, en nog veel meer. "Waar gaan we het project doen?" Vraag ik dan iets rustiger.

"Bij mij?" Vraagt hij en ik knik. Dan draai ik me om en loop verder naar het lokaal. Ik heb nu echt afleiding nodig! En alsof God bestaat en mij heeft gehoord, komt Kuona.

"Waar was je?" Vraagt ze dan.

"In de tiolet." Zeg ik simpel en ze knikt. "Wat hebben we nu?" Begin ik om te veranderen van onderwerp.

"Ehmm.. Engels, en dan zijn we uit." Zegt ze en ik knik.

"Waar is Jamie?" Vroeg ik haar.

"Bij de schooldokter met Alana. Wil je er na school toe gaan?" Vraagt ze me.

"Ja hoor." Antwoord ik.

~.~.~.~.~.~.~.~.~

"Hai Jamie! Waar is Alana?" Vraag ik als ik binnenloop.

"Die is met Micheal aan het wachten op jou.. Buiten." Zegt hij.

"Owh ja! Ik ben met de auto gegaan." Zeg ik en sla een hand op mijn voorhoofd.

"Ga maar, Kuona is er nog." Zegt hij en Kuona kijkt hem aan met een 'Wie-zegt-dat-ik-hier-blijf' blik. Ik lach even en knik dan.

"Ga nou maar!" Zegt hij.

"Okay, okay, als je gevoelens voor Kuona hebt en alleen met haar wilt zijn, kun je het ook gewoon zeggen hoor." Zeg ik terug.

"WAT?!" Schreeuwen ze naar me. Ik loop snel de kamer uit en ren naar buiten. Natuurlijk zie ik Micheal en Alana daar staan.

"Ga! Stap in!" Roep ik en dat doen ze. "Rijden! Rijden! Rijden!"

"Waarom zo'n haast?" Roept Micheal terwijl hij de sleutels in het slot doet en begint te rijden. Ik kijk achter me en zie Kuona rennen en dan stopt ze opeens. Haha ze is moe! WAT? HEY! Ze steekt een middelvinger op!

"Ga je nog antwoord geven?" Vraagt Alana me.

"Kuona zat achter me aan." Zeg ik. "Bedankt nog hé. Voor bij de pauze."

"Alsjeblieft." Zegt Alana terug.

"Ik wil het niet eens weten." Mengt Micheal zich in het gesprek.

"Je hoefde het ook niet te weten." Zeg ik dan. En hoor Alana een beetje lachen.

"Moet je het moment zo nodig verpesten?" Vraagt hij dan terwijl hij de bocht om gaat.

"Ja." Zeg ik terug en begin te giechelen.

"Dan ga ik je leven verpesten." Zegt hij met een kinderlijk stemmetje.

"Mijn leven is al verpest, want ik zag jouw lelijke gezicht!"

"Je moeder!"

"Is ook jouw moeder!"

"Ugh! Ik haat het altijd als je wint!" En ik en Alana beginnen te lachen.

-

Ik druk op een deurbel van degene die naast me woont. Er doet een man open dat waarschijnlijk zijn vader is.

"Jacob! Er is een heel leuk meisje voor je!" Schreeuwt hij en laat me binnen. Ik begin te blozen. Jacob loop van de trap af en zegt dat zijn vader weg moet gaan.

"Hoi Luna." Zegt hij. Opeens komt zijn vader de hoek om lopen.

"Is dat Luna? Ze is erg mooi! Ik ben blij voor jullie dat jullie met elkaar hebben!" Zegt ze enthousiast terwijl ik naar mijn schoenen kijk en een beetje roze word. "Lieverd, heb ik iets verkeerds gedaan?" Vraagt hij me dan.

"Pap, het is uit." Hoor ik Jacob fluisteren. Ik ben er heel zeker van dat ik niet roze ben, maar rood. Ik probeer tegen de tranen in te gaan en het werkt. Gelukkig. "Kom je Luna?" Ik kijk op en zie Jacob op de trap lopen. "En doe je schoenen uit!" Hoor ik nog.

Ik trap mijn schoenen uit en loop langzaam naar boven. Als ik boven ben zie ik een lange gang me allemaal deuren. "Hello?" Roep ik dan. De deur helemaal achterin gaat open en de hoofd van een jongen die ik ooit leuk vond verschijnt erachter.

"It's me! I've been-" zong hij, maar ik onderbrak hem.

"Sst! Stop maar met je carrière. Mijn oren doen ervan pijn." Zeg ik terwijl ik verder zijn richting op loop. Hij lacht waardoor ik ook moet lachen. Nog steeds die schattige lach. Dan doet hij de deur dicht en opslot. Ik loop sneller naar die deur toe. Man, deze gang is lang!

Haha dat rijmt!

Nee?

Okay.

"DOE OPEN SPASTISCHE SPAGHETTISLIERTJE! MONGOLISCH VARKEN! MONGOLISCH VARKEN DAT LIJKT OP EEN SPASTISCH SPAGHETTI SLIERTJE!" Roep ik terwijl ik aan zijn deur bonk. Uiteindelijk geef ik het op en leun tegen de deur aan. Ik leun niet normaal. Iedereen leunt met de rug tegen iets aan. Nou ik niet, ik doe het met mijn buik en mijn wang voelt dan de lekkere koude deur.

En dan zucht ik.

Opeens word de deur opengetrokken en val ik, nee ik val niet. Iemand heeft mijn val opgevangen.

Ik lig nu recht boven op Jacob.

Nee, nee, nee, nee, nee! Waarom?