De grijze jaagster, boek 3, Legendes

Hoofdstuk 29

POV Tony
Ik staar naar de celdeur. Tigerai slaapt, net als de rest. Ik heb dus niet echt veel te doen, op voor me uit staren en nadenken na. Normaal kon is Sil ook wakker maken en gingen we samen praten of gewoon elkaar vasthouden. Nu kan dat niet, want ze is dood. Ik heb haar nooit meer terug kunnen zien, nooit afscheid kunnen nemen. Ik knipper de tranen uit mijn ogen en onderdruk een snik. Goldur begint langzaam wakker te worden en gaapt. De rest leek ook wakker te worden, dus het zal niet lang meer duren voor ik weer iemand om me te praten te hebben. Zo kan ik het verdriet even vergeten, om het daarna honderd keer zo hard terug te krijgen. Het doet gewoon zeer, al helemaal omdat ik er al een hele tijd niet aan gedacht heb en met andere dingen bezig was. Dan komt het extra hard terug, omdat ik mezelf dan verwijt dat ik het vergeten was. Maar verdriet vergeten is ook fijn, want dan ben ik even niet verdrietig. Het geklop op hout liet me uit mijn gedachten opschrikken. Het was niet een vuist tegen de deur, wat betekende dat we eten zouden krijgen, maar alsof ze iets aan het bouwen waren. Er werd op de deur geklopt. Er kwam een Isitope naar binnen en legde het brood op de enige tafel die in deze miezerige gevangenis stond. Hij had een gezicht van 'ikweetietswatjijnietweet' en dat 'iets' was erg grappig. Ik werp vlug een blik naar buiten. Er werd aan een houten podium gewerkt. De Isitope ging weer weg en sloot de deur achter zich. "En? Wat zag je?" Iedereen keek me nieuwsgierig aan. "Een podium." antwoord ik bedrukt. "Maar dag is toch goed? Misschien gaan ze een toneelstuk opvoeren." Ik wist meteen dat Jenny de sfeer wilde beteren, maar dit nieuws was juist een domper. Dat podium kon inderdaad zijn omdat ze een toneelstuk gingen opvoeren. Maar het kan ook zijn dat ze ons gaan executeren. Eigenlijk boeit het me niet zo. Als ik dood ben kan ik bij Sil zijn. Die gedachte vrolijkte me om de een of andere reden heel erg op, terwijl ik weet dat Silferina juist wilde dat ik door ging, en vocht voor mijn leven. "Denk het niet. Zag je hoe die Isitope keek? Er gaat iets gebeuren, iets wat de Isitopes leuk vinden en met ons te maken heeft." zegt Joris. Jenny gaat dicht tegen Goodur aan zitten. "Eigenlijk wisten we dit al wel een beetje." mompelt Tigerai. De rest knikt. Ik glimlach wrang. "Nouja, het is maar beter dat we het weten, niet? Dan kunnen we ons erop voorbereiden." Will schudt glimlachend zijn hoofd. "Nee Tony, op de dood kan je je nooit voorbereiden, wat je ook probeert." Het blijft weer even stil. "Nouja. Dood gaan we toch. Iemand een stuk brood?" vraagt Goldur.

POV Silferina
Ik en Amira zijn de hele middag druk bezig geweest met de voorbereiding van ons plan. Amira was een mantel gaan naaien, ik oefende nog wat met mijn boog en messen en zorgde ervoor dat ik in mijn hoofd had wat Amira zeggen moest en hoe we dit gaan doen. Ook wist ik een kaart van de stad te bemachtigen, waar ik en Amira nu overheen gebogen zaten. "Als we hierlangs gaan kunnen we daar het dak op, want dat wilde je toch?" Ik knik. Amira kruist een huis aan en maakt een lijntje naar dat huis toe. "Dat duurt ongeveer een uur voor we daar zijn. We moeten er dus voor zorgen dat de mannen ons niet gaan missen en denken dat we hier zijn, anders komen we te laat. We moeten wel wachten tot ze gaan vechten, anders heeft het geen effect." gaat ze verder. Ik knik opnieuw. "Dus moeten we ervoor zorgen dat we op het juiste moment de aandacht trekken, maar tegelijkertijd ervoor zorgen dat onze vrienden niet gedood worden." zeg ik. Amira zwijgt. Het is moeilijk, maar wel het enige en beste plan dat we hebben om te helpen. "Ik hoop dat we geen tijdnood krijgen of opgehouden zullen worden." zegt Amira. Ik knik. Als we te laat zijn zal het levens kosten, wat we juist proberen te voorkomen. Amira glimlacht naar me. "Hè, het gaat wel lukken hoor." Ik glimlach terug en knik. "Goed. Is de mantel klaar? Heb jij wat wapens om jezelf te beschermen? Dan hoeven we alleen de laatste paar dingen nog te regelen." Amira knikt. "Ik heb alles, inclusief mijn eigen boog en een paar messen om mezelf te beschermen. De mantel is af, maar ik denk dat je hem nog wel even moet passen. Straks is hij te klein." Ik grinnik. "Och jee, straks is hij te klein." Amira lacht. We zijn allebei hartstikke zenuwachtig, waardoor we giecheliger dan normaal zijn. Ik krijg een ideetje. "Hé, ik weet wat waardoor ze zullen denken dat we hier blijven. Dan moet je wel even heel goed luisteren." Amira kijkt me nieuwsgierig aan, en terwijl we de tent in lopen vertel ik haar mijn idee.

POV Tony
Will ijsbeert de hele tijd door de cel heen, Tigerai staart voor zich uit, Joris bestudeert de muur en Jenny en Goldur zitten dicht tegen elkaar aan op fluistertoon te praten. We zijn allemaal hartstikke zenuwachtig voor de executie, maar lijken het allemaal op onze eigen manier te verdragen, die spanning. Het begint al avond te worden, dus Will zei dat het waarschijnlijk morgen gebeuren zou. Ik denk niet dat een van ons nog slapen gaat deze avond. Mijn hoofd bonkt, ik ben moe en ik wil rust, maar ik ga niet slapen met het idee dat ik zo dood ga. Dat lukt me gewoon niet. Ik probeer het nu al een tijdje, maar het wil maar niet lukken. Ik kijk dus maar naar de celdeur, die er nogal troosteloos uit zag. Ik zal samen met de rest door die deur gaan als we naar onze executie gaan, dus had de deur iets troosteloos en onheilspellends. Het gaf me een ongemakkelijk gevoel. Ik draaide me om en sloot mijn ogen weer. Er is een voordeel aan dood gaan, ik zie Silferina weer. Het liefst wilde ik haar nu in mijn armen nemen, maar dat kan niet. Ze ligt ergens in de woestijn, begraven onder het zand, samen met Danser. Zal Bellado eigenlijk weten dat we dood gaan? En wat zal hij doen gaan dan? Wat gaat er met hem gebeuren? Ik zucht en draai me weer om. Ik denk dat ik me daar even niet druk om moet gaan maken en moet gaan slapen, zodat ik uitgerust ben morgen. Het idee liet me bijna lachen. Uitgerust voor mijn dood. Geweldig.