Torn

This Is Us

Hadi ama yani Taylor ve hamilelik.Hem de saatler önce bana sadece benim(!) olduğunu söylemiş Harry'den.Yani benim Harry'imden.

Odadaki herkes şok olmuş bir şekilde önce Taylor'a sonra tutuşmuş ellerine ve en son da bana bakıyorlardı.Aslında karnıma demek daha doğru.Rahatsızca yerimde kıpırdandım ve yanımda oturan Lea'nın koluna girdim.Zayn'in kulağına eğilip 'Götür beni burdan' diyebildim sadece.Uzaklaşmaya ihtiyacım vardı.Zayn hızla ayağa kalktı ve odasına ilerledi.Harry'le göz göze gelince konuşmak için ağzını açtı ama bakışlarım onu susturmaya yetmiş olmalı ki hemen ağzını kapattı ve elini Taylor'un elinden çekti.

Derin bir nefes alıp yutkundum.'Ne güzel Taylor,sizin(!) adınıza çok sevindim.Biliyorsundur benim de hamile olduğumu.dediğimde gözlerini pörtletti ve 'Aaa babası kim?' diye gülümsedi dişlerini göstererek.

İçimden tam yanında oturuyor seni sürtük demeyi geçirsemde ben bir şey diyemeden Harry lafa atladı.'B-benim' dedi.Odadaki büyük sessizliği Taylor'un bağırışı böldü.'NASIL YANİ SEN BENİMLE DALGA MI GEÇİYORSUN?!?' 

Zayn tam o sırada odaya geldi ve beni Taylor'un aptal bağırışlarından kurtardı.Ona minnetle gülümsediğimde 'Hadi kızlar bebişe alışveriş yapmalıyız.' dedi.Gülümsemem sırıtışa dönerken dalgınca telefonuma baktım.Bu gün kontrolümün olduğu tamamen aklımdan çıkmıştı.'Önce doktora gitmeliyiz Zayn'dedim.Zayn anlayışla kafasını sallarken Harry hızla ayağa kalktı ve sinirle söylendi.'Ben de geliyorum.'

'Sen kesinlikle gelmiyorsun Harry'diye kızgınlıkla ona döndüm.

'O benim de bebeğim ben de geliyorum Bell'dedi.

Kafamı olumsuz anlamda salladım.'Sen kendine yeni bir aile(!) kurmuşsun.Artık bizden uzak dur!' diye bağırdığımda aile kelimesini duyduğu an gözleri ışıldayan Taylor'u göz ardı ettim.Zayn'i kolundan tuttum ve kapıya sürükledim.Lea hızla koluma girdi ve arabaya doğru ilerledik.

Sıra beklerken nedensizce gerildim.Doktorlardan hoşlanmadığımı söylememe gerek yok sanırım.Daha doğrusu hastaneler beni fazlasıyla geriyor.

'Bayan Abigail doktor sizi bekliyor.' dediklerinde yavaşça ayağa kalktım.Lea ve Zayn'de benimle bir kalktılar ve yavaşça kapıyı tıklattım.Derin bir nefes alıp içeri girdim.Yüzüme ışıltılı bir gülümseme yerleştirmeyi es geçmedim.

'Merhaba Doktor Bey'

'Görüşmeyeli nasılsınız Bayan Abigail.'dedi yüzündeki büyük gülümsemeyle.Doktorumun acayip yakışıklı olmasını es geçemeyeceğim doğrusu.Zayn kaşlarını çattı ve 'Daha rahat edeceksen ben çıkabilirim Bell.'dedi.Ona sorun olmadığını anlamasını sağlayacak şekilde gülümsedim.

Ultrasona girdiğimde heyecandan yerimde duramıyordum.Bebeğimin tam 7 haftalık olması garip bir duygu aslında.Bu gün onu görebilecekmişim.14. haftada da kalp atışlarını dinleyebilecekmişim.Aman Tanrım! Teknolojiye bayılıyorum.

Bebeğimi ilk kez görmek bende fazla duygusallık yarattı ve ultrasonun ortasında ağlamaya başladım.Hemşire bu duruma çok alışmış olmalı ki gözlerini devirdi ve bana bir paket mendil uzattı.

Doktor üç hafta sonraya randevu verdi.Herhangi bir şey olursa diye cep telefonunu (!) da verdi.Zayn doktordan çıkarken 'Doktorun seninle bu kadar ilgili olması ne hoş'dedi ve kıkırdamaya başladı.

'Saçmalama Zayn,Michael sadece yardım ediyor.'dedim gözlerimi devirerek.Ağzını açtı ama bir şey diyemeden kahkaha atmaya başladı en son Lea,Zayn ve ben karnımız ağrıyana kadar güldük.Hem de sokak ortasında.Derin bir nefes aldım ve gülümsememi bastırmaya çalıştım.Ama Zayn'in 'Hem de adı Doktor Beyden Michael'e terfi etti.'dedi ve daha çok gülmeye başladık.