He's The Boss

HTB: 45

Jesy's POV

"Girl! Kain ka na. Makakasama sa baby kapag hindi ka kumain." Nagising ako sa pagyugyog ni Kurt.

"S-salamat." Kinuha ko yung pagkain sa kanya at tinignan si Lolo. Hanggang ngayon wala pa ring malay si Lolo. Inatake siya sa puso kagabi. Ni hindi ko alam na may sakit siya sa puso.

"Lo, wake-up! M-maaga na! A-ang ganda ng a-araw oh! Wake-up please." Wala na akong magawa kundi ang umiyak. Buti nga ay nakatulog ako kahit papano.

"Shhhh! Girl, tahan na. Kumain ka na!" Sinunod ko na lang si Kurt. Tahimik lang kaming kumakain.

"Magiging maayos din ang lahat. Malakas yata yang si Lolo!" Ang dami ko ng utang kay Kurt.

"Sorry. Pati ikaw ay naabala. Hindi no naman kailangang gawin 'to eh. Umuwi ka na at magpahinga."

"Ay! Nahiya pa siya. Okay lang ako. Baka kung anong pang mangyari sayo." Bigla kong naalala si Jake! Kinuha ko yung phone ko at di ko inaasahan na napakarami ng texts galing kayla Shane at Lance.

"Jesy, where are you?"

"Nasaan ka na?"

"7:30 na! Where are you?"

"He's still waiting for you."

"Jesy, please. Pumunta ka na."

"Jesy, umuulan na! Ayaw pa rin niyang umalis."

"Jesy? Where are you?"

Nabitawan ko yung phone ko at nagsimula na namang umiyak.

"Hey! Why? Anong problema?" Nag-aalalang tanong ni Kurt.

"K-kurt, h-hindi k-ko n-napuntahan si J-jake!" Lalo akong napaiyak. Niyakap na lang ako ni Kurt. "N-naghintay siya. H-hindi a-ako p-pumunta." Patuloy lang ako sa pag-iyak hanggang sa may nagsalita.

"P-puntahan m-mo n-na s-siya..."

"Lo! How are you? May masakit ba? Tatawag lang ako ng doctor."

"N-no n-need. S-sige na."

"Pero... H-how a-about y-you?"

"N-nandyan n-naman y-yung mga k-kasambahay n-natin. S-sige na."

"Tara na Girl!"

"Okay. Thank you po. Just call me, okay? Pagaling ka, lo. I love you." Humalik muna ako sa noo niya bago umalis.

Pagkarating agad namin sa bahay namin ni Jake, bumaba na ako ng sasakyan kahit hindi pa napapatay ni Kurt.

"Jake! Babe!" Sigaw ko. Dumiretso ako sa kwarto namin pero wala ng tao. Kinabahan ako bigla.

"Babe!" Inisa-isa ko yung kwarto pero walang tao. Napaiyak na rin ako.

"Babe!" Sigaw ko. Laking gulat ko na lang nang makarating ako sa garden. Naghanda siya pero nagulo at nabasa lang ng ulan.

"Hey?! Tama na! Makakasama sayo at sa baby. Tara na."

"No! Let's go sa bahay ng parents niya. Baka nandoon siya. Tara na Kurt."

Ganon din ang ginawa ko nang makarating kami sa bahay ng parents niya. Nagmamadaling lumabas sa kotse.

Hindi na rin ako nag-abalang kumatok pa.

"Si Jake po!" Tanong ko habang umiiyak.

"Jesy?!" Gulat na tanong ni Daddy Peter. Nagulat ako ng makita ko sila Shane at Lance dito.

"Shane, Lance? Where he is?"

"Bakit ngayon ka lang?" Tanong ni Lance.

"Huh?! Nasaan siya?"

"Wala na siya. Umalis na siya. Pupunta na siyang Texas." Na-estatwa ako sa sinabi ni Shane.

"Baka mahabol niyo pa siya. May isang oras pa bago ang flight niya." Sabi ni Mommy Anna. Niyakap ko sila sabay alis.

"Lance, Shane... Pakitext naman si Jake. Tadtarin niyo na." Utos ko bago sumakay ng kotse.

"Kurt, faster!"

"Ano ba?! Baka madisgrasya tayo! Binibilisan ko na. Relax!" Nakasunod din sa amin sila Lance.

Alam kong binibilisan na ni Kurt pero hindi kami nakalusot sa traffic. Umaasa na lang ako na mababasa ni Jake yung mga text namin.

Muntik na kaming hindi papasukin sa airport buti na lang kilala ni Lance yung guard kaya nakapasok kami.

Wala na akong pakealam kung mukhang tanga na ako sa kasisigaw.

"Jake! Where are you?" Patuloy lang kami sa paghahanap sa kanya. Tuluyan na akong nanghina at napaupo sa sinabi ni Shane.

"Wala na. Hindi na natin naabutan. Nakaalis na raw yung plane na papuntang Texas. I'm sorry."

Wala na akong nagawa kundi ang umiyak nang umiyak hanggang sa...

Mag-aya na akong umuwi.

----
Owww... Hindi sila nag-abot.
Epilogue na po next.

Sorry if my typos.

Follow Vote.