Guns And Roses | Book 1 | ✓

6. Πιστόλια στο σπίτι της.

6. Πιστόλια στο σπίτι της

Jack's POV

Η ώρα ήταν οχτώ και σαράντα πέντε. Εδώ και τρία λεπτά είμαι έξω από την δημόσια βιβλιοθήκη. Η Jane δεν έχει εμφανιστεί ακόμα, και δεν νομίζω να είναι μέσα. Δεδομένου πως εγώ ο ίδιος είχα αργήσει περίπου κανά δεκάλεπτο, η Jane δεν περίμενα να αργήσει. Καθόλου.

Σύντομα άρχισα να κάνω βόλτες πάνω στο πεζοδρόμιο μπροστά από την είσοδο της βιβλιοθήκης. Τα λόγια της Stephanie γυρνούσαν στο μυαλό μου. "Υπήρχε και τέταρτο μέλος στην παρέα, ο Adrian Reynolds."

Αυτό το όνομα θα με στοιχειώνει για πάντα. Μόλις το ξεστόμισε η  Stephanie, κατευθείαν άρχισα να ψάχνω στο μυαλό μου που το άκουσα. Είναι γνωστό όνομα, θα υπήρξε σε κάποια από τις φήμες που άκουσα από τη στιγμή που μπήκα στο σχολείο για πρώτη φορά.

Αυτό θα είναι σίγουρα.

Όχι, είμαι σίγουρος πως θα το θυμόμουν.

Σύντομα το κινητό μου ακούστηκε και ο ήχος μηνύματος έφτασε στα αφτιά μου. Ήταν η Jane.

"Σορρυ αλλά δεν προλαβαίνω να έρθω. Πέρνα από το σπίτι μου. Σου στέλνω τη διεύθυνση."

Σε δεύτερα ένα δεύτερο μήνυμα εμφανίστηκε με την διεύθυνση. Πάλι καλά που ξέρω πού είναι, δεν είναι πολύ μακριά από εδώ.

"Σε δέκα θα είμαι εκεί." έστειλα.

_______________________________________

Όντως σε δέκα λεπτά ήμουν έξω από το σπίτι της. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Κοίταξα πάλι την διεύθυνση και ήμουν αρκετά σίγουρος πως αυτό ήταν το σωστό σπίτι. Γιατί αμφιβάλλω; Γιατί αυτό το σπίτι, είναι κάτι μικρότερο από βίλα. 

Ντυμένο με τούβλα και λευκούς τοίχους, είναι αυτό που λέμε ένα σύγχρονο σπίτι. Κατά μήκος του μπροστινού μεγάλου τοίχου, ένα τεράστιο παράθυρο έδινε μια ιδέα από το εσωτερικό του σπιτιού. Ο κήπος ήταν καλά περιποιημένος. Ένα μεγάλο δέντρο -αμυγδαλιά- στόλιζε υπέροχα το μπροστινό μέρος. Όσο περισσότερο προχωρούσα, μπορούσα να διακρίνω τη μικρή πισίνα προς το πίσω μέρος του σπιτιού. Αν και βράδυ, το σκοτάδι δεν χάλασε όλη εικόνα του σπιτιού.

Γύρω γύρω είχε μικρά λαμπάκια, υποθέτω για να βλέπεις που πατάς. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως δεν υπήρχε κανένα αυτοκίνητο εκεί γύρω. Ήταν μια αραιοκατοικημένη περιοχή, δύο σπίτια μόνο γύρω, αλλά περίμενα να είχε κάποια ένδειξη ζωής. 

Χτύπησα τη πόρτα. Ήταν από ξύλο, τουλάχιστον έτσι μύριζε. Μέσα από το παράθυρο, διέκρινα την Jane να κατεβαίνει τις σκάλες. Σε δεύτερα η πόρτα άνοιξε και μου έκανε νόημα να μπω. Χωρίς να πούμε καμία κουβέντα μπήκα μέσα, κλείνοντας τη πόρτα πίσω μου