Guns And Roses | Book 1 | ✓

28. Care to share ? / Special

28. Care to share? / Special.

Stephanie's POV.

31 Μαρτίου 2014

Το σχολείο είχε γεμίσει με παιδιά. Τα περισσότερα ήταν μεθυσμένα και η ώρα ήταν περασμένες δώδεκα. Είναι λογικό να κάνουν πάρτι : η ομάδα του μπάσκετ μόλις προκρίθηκε στους τελικούς του πρωταθλήματος. Ο Adrian οδήγησε την ομάδα εκεί που δεν την οδήγησε κανείς : είναι ο νεότερος και καλύτερος αρχηγός που θα μπορούσε να έχει η ομάδα του μπάσκετ.

Προσπαθούσα να ξεφύγω από τον πολύ κόσμο. Παίζει να είμαι το πιο αντικοινωνικό άτομο. Παρ'όλα αυτά, ήξερα κάποια δημοφιλή παιδιά. Πρώτη και καλύτερη, η Jane Avery.

Όλοι λένε πως είναι το "κακό κορίτσι" του σχολείου. Στην επιφάνεια, έτσι φαίνεται. Με το μαύρο -και άλλα χρώματα- δερμάτινό της, τις μπλούζες ροκ συγκροτημάτων, τις μπαντάνες στα χέρια και στα μαλλιά της, και την σαρκαστική συμπεριφορά της, μοιάζει σαν να φοβάται το τίποτα, αλλά να την φοβούνται κάπως όλοι. Η Jane είναι το κορίτσι του Adrian. Είναι κολλητοί από τότε που γεννήθηκαν, και ακόμα και τώρα, κάποιοι δεν λένε να χωνέψουν το γεγονός ότι είναι μαζί. Ίσως φταίει που ο Adrian είναι το χρυσό αγόρι, και εκείνη η σατανική κόρη του διαβόλου.

Αν όμως γνωρίσεις την Jane, αυτές οι ειρωνείες και οι σαρκασμοί που πετάει από'δω και από'κει, μπορούν να μετατραπούν στο καλύτερο αστείο του αιώνα. Είναι από τους ανθρώπους που χαίρονται τη ζωή. Της αρέσει να πίνει, να καπνίζει και όλα τα σχετικά, μα η καρδιά της χτυπά σαν ταύρος.

Ή τουλάχιστον αυτό νομίζουμε όλοι.

Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν στο νοσοκομείο. Φρόντισε να μη το μάθει κανείς, αλλά η μαμά μου την είδε. Κάτι σαν μηνιαίο check-up, αλλά είμαι σίγουρη πως πήγε λόγω της κατάρρευσης της στη γυμναστική.

Ή και κάνω λάθος. Τέλος πά-

Άουτς!

Μέσα στις σκέψεις μου σκόνταψα πάνω σε κάτι. Ήταν κάπως σκληρό. Το χέρι μου άρχισε να το χαϊδεύει και τότε κατάλαβα πως ήταν κάποιος.

Σήκωσα το κεφάλι μου και απομακρύνθηκα ντροπιασμένη από τον αθώο άνθρωπο. Θα μπορούσα να τον είχα σκοτώσει ή κάτι τέτοιο, τόσο αδέξια που είμαι.

"Συγνώμη." μουρμούρισα και πήγα να φύγω.

Όμως μου έπιασε το χέρι και με σταμάτησε. "Εγώ συγνώμη. Ήμουν απορροφημένος."

Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο κινητό του. Μια πίστα από το Fruit Ninja έπαιζε ακόμη μέχρι που...έχασε. Άρχισα να γελάω. Μπορεί ο Jason Balard να μην ήταν και τόσο δημοφιλής ακόμα, αλλά κατάλαβα γιατί ήταν αξιαγάπητος σε όλους.