Guns And Roses | Book 1 | ✓

Ravens | Bonus Chapter

Ο λόγος αποφοίτησης από τη Janette Marie Avery.

   Όταν ήμουν μικρή, εγώ και η μαμά μου, Katherene Williams, συνηθίζαμε να πηγαίνουμε βόλτα στο λιμάνι της πόλης. Εκεί βλέπαμε το βράδυ να έρχονται και να φεύγουν τα καράβια, να ταξιδεύουν στην άβυσσο που αποκαλούμε θάλασσα, κάποιες φορές να μην επιστέφουν ποτέ. Άνοιγαν τα πανιά τους για νέες εξορμήσεις, νέες περιπέτειες, για μια ζωή γεμάτη εκπλήξεις. 

  Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου τα πέρασα με μια ερώτηση στο μυαλό μου. Ποια είμαι; Και δεν εννοώ ποια είμαι, προφανώς είμαι η Jane Avery. Εννοώ ποια πραγματικά είμαι. Άραγε η Janie που έμαθαν όλοι να μισούν ήταν ο πραγματικός μου εαυτός, ή η Jane που έμαθαν όλοι να αγαπούν αποτελεί την ταυτότητά μου; Με τον καιρό κατάλαβα πολλά πράγματα. Και κράτησα μυστικά ακόμη περισσότερα.

   Αυτή η Janie που μάθατε όλοι να αγαπάτε, σύμφωνα με τα λεγόμενα πολλών πολλών είναι η πραγματική μου ταυτότητα. Θα αναρωτιέστε πώς μια κοπέλα με τον τέλειο βαθμό σε όλη την τάξη λέει κάτι τέτοιο. Ναι, η Janie ήταν αυτό που αποκαλούμε όλοι σκύλα, σκρόφα, διάολος μεταμορφωμένος με υπέροχες μπούκλες, αλλά η Janie είναι κάτι παραπάνω. Μέσα σε αυτόν τον κακό εαυτό μου έμαθα να αγαπώ, να νοιάζομαι και να νιώθω πράγματα, ίσως περισσότερα από όσα νιώθω ως Jane. Η Jane είναι το τέλειο άτομο, μα η Janie είναι η τέλεια ατέλεια. Ως Janie έχασα τη ζωή μου, και ως εκείνη έκανα το βήμα μπροστά.

   Το θέμα δεν είναι αυτό όμως. Ναι είμαι θεά, αλλά μου αρέσει να μου δίνουν οι άλλοι κομπλιμέντα, όχι ο ίδιος ο εαυτός μου.

   Τα τελευταία χρόνια της ζωής μας ως έφηβοι καθορίζουν αυτό που θα είμαστε στο μέλλον. Αυτή τη περίοδο χτίζουμε χαρακτήρα, μαθαίνουμε τις αδυναμίες μας και αρχίζουμε να βρίσκουμε τον εαυτό μας. Ναι είμαστε μικροί, ναι έχουμε όλο το μέλλον μπροστά μας, αλλά για να πάμε σε αυτό το μέλλον, πρέπει να καταλάβουμε το παρόν και να ξεχάσουμε το παρελθόν.

   Μέχρι τα δεκαοχτώ μας χρόνια, ο κόσμος μας ζητά να αποφασίσουμε ποιο προσωπείο θα φορέσουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας, όσο μικρή ή μεγάλη είναι. Ποιο άτομο θα είμαστε, τι είδους πολίτες θα γίνουμε. Ποιος όμως μπορεί να το αποφασίσει αυτό; Πώς μπορεί ένας δεκαοχτάχρονος γεμάτος ορμόνες να αποφασίσει τι θα είναι στο μέλλον του, όταν στο τώρα δεν έχει ζήσει τη ζωή του; Είμαστε νέοι, είμαστε παιδιά όσο σκληροί και αν το παίζουμε. Είμαστε ακόμη εκείνα τα παιδιά που έβλεπαν τα πλοία στο λιμάνι να φεύγουν. Σε λίγο θα είμαστε αυτά τα πλοία, θα ανοίξουμε τα δικά μας φτερά για μια ζωή που δεν ξέρουμε τι μας προφυλάσσει.