Guns And Roses | Book 1 | ✓

12. Πιστόλια στην αγκαλιά του.

12. Πιστόλια στην αγκαλιά του.

Jack's POV

Ήταν τόσο κοντά μου. Ήρθε στο παιχνίδι, όπως ακριβώς ήθελα. Όταν ο αδερφός της με χτύπησε στο κεφάλι και με έριξε εδώ μέσα, ήθελα να τον σκοτώσω. Πώς τόλμησε; Μετά όμως είπε κάτι που με σταμάτησε από τη δολοφονία του.

"Φίλα την. Είμαι σίγουρος πως το θέλει και εκείνη."

Ευχαριστώ φίλε.

Και τώρα, η Jane ήταν εδώ. Όλα ήταν σχέδιο αυτής της Katherene που προσέχει τη λουλουδένια. Ο Lucas είπε ήταν για να ξαναγίνει η Jane ευτυχισμένη. Με χαρά δέχτηκα.

"Εσύ το έστισες όλο αυτό;" ρώτησε η λουλουδένια.

"Όχι." ήταν το μόνο που είπα. Δεν είχε γυρίσει ακόμα προς εμένα. "Ήταν σχέδιο του αδερφού σου με τη γυναίκα που σε προσέχει."

Την άκουσα να γελάει σιγανά. Ήταν το γέλιο του τρελού. "Θα πεθάνουν."

"Γιατί;" ρώτησα. "Δεν το θες αυτό;"

"Όχι." ξεροκατάπιε. "Θέλω μόνο να πάω σπίτι."

Πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά της, απαλά. "Ο αδερφός σου μας κλείδωσε. Δεν μπορούμε να βγούμε."

Άρχισε να βρίζει. Το λεξιλόγιό της ήταν πολύ...ευχάριστο. Και χρωματιστό. Κυρίως. Όταν επιτέλους σταμάτησε να βρίζει, ακούμπησε το κεφάλι της στην πόρτα. "Είμαι ηλίθια."

"Έχεις δίκιο." πετάχτηκα εγώ.

"Σταμάτα να πειράζεις τα μαλλιά μου! Τα λαδώνεις." παραπονέθηκε.

Η λουλουδένια ίσως τελικά όντως είναι ανεμοστρόβιλοι και καταστροφές και μπαμ μπουμ.

Έγειρα προς εκείνη. "Ηρέμησε λουλουδένια. Δεν θέλω να μου πάθεις καμιά κρίση πανικού."

Δεν μίλησε. Δεν είχε κάτι να πει. Ήξερα πως ήθελε να με χτυπήσει, να φωνάξει, να κάνει έστω κάτι. Αλλά δεν αντέδρασε. Δεν είπε τίποτα. Γαμώτο, κάνε κάτι!

Έπεσε σιγή ανάμεσά μας. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό. Ήθελα να κάνει κάτι, να πει κάτι. Αλλά και εγώ ως μαλάκας δεν έκανα τίποτα. Σκέψου κάτι Jack! Κανε την να σε φιλήσει!

Έφυγα μακριά της. Παίζει να το ένιωσε. Δεν πήγα και πολύ μακριά της, εξάλλου δεν είχε χώρο. Ίσα ίσα μπόρεσα να κάνω ένα και κάτι βήμα πίσω. Ακούμπησα τη πλάτη μου σε κάτι ράφια και σταύρωσα τα χέρια μου. 

Έτσι μείναμε για αρκετή ώρα. Κανά δεκάλεπτο σίγουρα σύμφωνα με το κινητό μου. Το έβαλα πάλι στη τσέπη του παντελονιού μου και περίμενα. Σήμερα δεν θα τη φιλούσα. ήταν σίγουρο. Οπότε, όλο αυτό ήταν άσκοπο και θα περιμένουμε να μας ανοίξει ο επιστάτης.