Guns And Roses | Book 1 | ✓

He, the brother | Bonus Chapter

Μόλις είχαν τελειώσει οι εξετάσεις. Οι περισσότεροι έφηβοι της Αμερικής ήταν έξω, να γιορτάζουν την ελευθερία τους. Όχι άλλο σχολείο, απλά καλοκαίρι.

Όχι όλοι όμως.

Στη μικρή πόλη του Seattle, πολλοί έφηβοι απλά αίρονταν που δεν θα ξαναπατούσαν σε ένα συγκεκριμένο σχολείο. Πολλές αναμνήσεις, άλλες χαρούμενες, άλλες όχι. Πολλά μυστικά, που κανείς, δεν γνώριζε.

Και να τώρα, μέσα στο σκοτάδι, ένας έφηβος. Το δερμάτινο μπουφάν του έκανε μεγάλη αντίθεση σε σχέση με τα ξανθά μαλλιά του. Περπατούσε, όπως κάθε άλλη μέρα για τον προηγούμενο μήνα, μόνος. Να στοχάζεται τη ζωή του και τα προβλήματα που του έκρυβε η μοίρα. Δεν υπήρχε χαμόγελο, παρά μόνο μια σοβαρή έκφραση.

Η πόρτα άνοιξε και δύο φύλακες με αστυνομικές τον άφησαν να μπει. Πλέον είχε μάθει απέξω και ανακατωτά τη διαδρομή. Δεξιά, αριστερά, μετά τη κουζίνα, μέσα στο ασανσέρ, στον πρώτο όροφο. Εκεί βρίσκονταν όλοι όσοι ήθελε να δει.

Περπάτησε μέσα, και ένας αστυνομικός πίσω από το μικρό τραπέζι τον έψαξε για τίποτα ύποπτο. Εκείνος έδωσε τη κάρτα που είχε βγάλει, και ο αστυνομικός τη πέρασε από ένα μηχάνημα.

"Καλησπέρα κύριε Balard." είπε ο αστυνομικός. "Ο κρατούμενος θα είναι εδώ σε λίγα λεπτά."

Ο ξανθός μπελάς μουρμούρισε ένα ευχαριστώ, και ένας άλλος φύλακας τον οδήγησε στο τραπέζι που έπρεπε. Το δωμάτιο επισκέψεων ήταν σχεδόν άδειο. Υπήρχε μόνο μια οικογένεια που επισκεπτόταν έναν κρατούμενο. Ο Jason Balard τον αναγνώρισε ως αυτός που είχε κλέψει από το εστιατόριο κοντά στη γειτονιά του.

Ο Jason έκατσε σε μια από τις καρέκλες του τραπεζιού, και έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα. Περίμενε. Έβγαλε το μπουφάν του, και κοίταξε κάτω στα χέρια του. Ήρθε εδώ για να μάθει, αλλά δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε τελικά να μάθει.

Κάποιες φορές, απλά ήθελε να μην ήξερε τίποτα.

Ένας ηλεκτρονικός ήχος ακούστηκε και κάποια πόρτα άνοιξε. Ο Jason δεν σήκωσε το κεφάλι του. Μπορούσε όμως άνετα να καταλάβει ποιος ήταν. Ο κρατούμενος , ντυμένος στα πορτοκαλί, κάθισε απέναντί του. Τα χέρια του ελευθερώθηκαν από τις χειροπέδες, και μπορούσες να δεις την ανακούφιση στο πρόσωπό του.

Τώρα ο Jason σήκωσε όμως το κεφάλι του. Τα μάτια του είδαν τα μαύρα του κρατουμένου και κάτι τσιτώθηκε μέσα του. Όπως πάντα, κανείς δεν μίλησε για λίγο. Μέχρι που κατάλαβαν πως δεν είχαν και όλο το χρόνο του κόσμου.