Guns And Roses | Book 1 | ✓

13. Λουλούδια στο αντίο σου.

13. Λουλούδια στο αντίο σου.

Jane's POV

Είχε ζέστη. Ένιωθα τις καυτές αναπνοές κάποιου λίγο πιο πιάνω από τον λαιμό μου. Ένα χέρι ήταν περασμένο στη μέση μου, ενώ το άλλο, κάτω από τον λαιμό μου κρατούσε το δικό μου.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να με παίρνει ο ύπνος στην πλάτη του Jack.Και τώρα ξυπνάω στην αγκαλιά του.

Ασυναίσθητα ένα μικρό χαμόγελο δημιουργήθηκε στο πρόσωπό μου. Γύρισα απαλά προς το μέρος του, χωρίς να θέλω να τον ξυπνήσω, και τον αγκάλιασα. Έβαλα το κεφάλι μου κάτω από το δικό του, και ένιωσα το χέρι του να με σφίγγει στην αγκαλιά του περισσότερο.

Ήταν ωραία αίσθηση. Ένιωθα σαν να αγκάλιαζα τον μεγαλόσωμο αρκούδο μου. Μόνο που αυτός ήταν γυμνασμένος, και δεν φορούσε μπλούζα.

Δεν φορούσε μπλούζα.

Αμέσως μια πονηρή σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Μικρή ανώμαλη Jane!

Τότε κατάλαβα πως δεν φορούσα τα ρούχα μου. Αντίθετα, φορούσα μια μπλούζα, που μου καθόταν για φόρεμα, προφανώς του Jack, και τα εσώρουχά μου. Μάλλον πέρασε μια πονηρή σκέψη και από το μυαλό του Jack χθες βράδυ.

Ίσως και δύο. Ίσως και τρεις.

Μια κουβέρτα μας σκέπαζε και τους δύο. Είχε λίγο σκοτάδι στο δωμάτιο, αλλά ήταν μέρα έξω. Θα ήταν μια γλυκιά μέρα.

Σκεπάστηκα καλύτερα και έκλεισα τα μάτια μου μέσα στην αγκαλιά του Jack. Σήμερα είναι η μέρα Jane. 

Ναι το ξέρω.

Είσαι ευτυχισμένη;

Προς το παρόν.

Ζήσε το πριν τα διαλύσεις όλα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Σφίχτηκα περισσότερο πάνω στον Jack. Δεν ήθελα να το χάσω αυτό. Ότι και να ήταν.

Αναμνήσεις από τις μέρες που ήμουν με τον Adrian έρχονταν στο μυαλό μου. Το πρώτο πράγμα που μου είπε όταν ήταν πέντε χρονών. "Είσαι κοντή.", ευχαριστώ πολύ Adrian. Μετά από λίγο εμφανίστηκε το πρώτο μας φιλί στη πρώτη λυκείου. Στο πρώτο έτος μας της υπόλοιπης τετραετίας.

Άλλες φορές θα έλεγα "Γιατί έφυγε;" ή κάτι τέτοιο, μα τώρα μου έρχεται να πω "Καλά έκανες. Σώθηκες από την καταστροφή."

Βε΄βαια, αυτός είχε φέρει τη καταστροφή.

Όταν πέθανε, δεν ήταν λίγες οι κρίσεις πανικού, ή οι τάσεις αυτοκτονίας. Οι ψυχολόγοι και οι νοσοκόμοι, με έβλεπαν κάθε δέκα λεπτά, έρχονταν στο δωμάτιό μου κάθε τρεις και λίγο, για να ελέγξουν αν κρεμάστηκα ή όχι.