Ölümle 7 Gün #wattys2019

15ﻬl

"Cüneyt..." Merve'nin konuşmakla konuşmamak arasındaki tereddütlü sesi odayı doldurdu. "Saatler oldu ama gelmiyorlar... Korkuyorum."

"Onlara adresimizi verdim." Cüneyt kararsızdı. Kararsızlığının nedenini çözmek ister gibi ona baktım.

Merve'yi iyice göğsüme bastırıp örterken, "Burası çok soğuk," diye mırıldandım.

Ada yavaşça oturduğu yerden kalktı. Bize nefretle bakarak, "Sorun ciddi. Umarım helikopterle geldiklerinde yanlarında silahlı adamlar da olur," dedi.

"Burada bir şeyler olduğunu biliyoruz," diye mırıldandım tekrar kısık bir sesle. O sırada Cüneyt kimsenin sorma cesaretini gösteremediği o soruyu sordu:

"Burhan nerede?"

"Kime sorman gerektiğini biliyorsun." Ada'nın sesi sertti. Herkes bana bakmaya başlayınca Merve bana iyice sarılarak başını boynuma gömdü. "Melissa'yı o peşimizdeki adamla bir tutamazsın, Ada."

"Tutmuyorum zaten. Ya o, ya da onu tanıyan birisi."

"Ben Melissa'ya güveniyorum. O bize asla bunu yapmaz.

"Bakın," diyerek araya girmeye çalıştım. Ada lafımı kesti. "Açıklama istemiyorum. Bu hayattaki en yakınımın cesedi şu anda ormanın ortasında bir yerde. Onu hayvanlar yiyor olabilir ve ben burada oturuyorum."

"Başka seçeneğimiz mi var?" dedim gözlerimi ona dikerek.

"Canınız cehenneme," dedikten sonra ani bir hamleyle çıkıp gitti. Merve'ye daha çok sarıldım.

Bir süre sessizliğin ardından Cüneyt bir anda kalkıp kapıya yürüdü. Giderken son kez dönüp bize baktı.
"Belki yapabileceğimiz en iyi şey feda etmektir... Ben... Yaşamayı hak etmiyorum." Ardından çekip gitti.

"Her şey düzelecek değil mi?" Merve'nin yumuşak sesi kendimi daha iyi hissetmemi sağlamıştı. Gözlerinin içine baktım.

"Söz veriyorum günün sonunda ikimiz de mutlu mesut yaşayacağız."

"Midemi bulandırıyorsunuz, ben gidiyorum," diyen Cem ile gözlerimi Merve'nin gözlerinden alarak Cem'e diktim.

"Herkes teker teker ölürken yapabileceğimiz en iyi şey bu, Cem."
Arka bahçeden tuhaf bir bağırma sesi geldiği zaman Merve'yi göğsüme daha çok bastırdım.