Ölümle 7 Gün #wattys2019

16ﻬo

Cem Cüneyt'i sırtlayıp koltuğa yatırdı.

"Neler oluyor?"

"Bacağını baltayla kesmiş kanı durduramıyorum," dedi Cem bana bakarak. Merve koşarak Cüneyt'in yanına gitti ve yanağını tuttu. Cüneyt boş gözlerle Merve'ye baktı. "Bunu neden yaptın Cüneyt? Kurtulabilirdik... Yardım yolda."

"Yardım... Gelmeyecek."

"Ne?

"Bunun bir haftalık bir tatil olması lazımdı. Bir korku filmi klişesi değil," dedi Cem. Ona bağırarak çenesini kapatmasını söyledim. Cüneyt iyice kısılmış ses ile konuşmaya devam ediyordu. "Sadece..." Öksürdü. "Size umut vermek istedim. Onlara tam adresi veremedim, hat kesildi ve sesimizi alamadılar."

"SEN MANYAK MISIN?" Öfkeli sesimin hedefi bu sefer Cüneyt'ti.

Cem beni hafifçe ittirerek Cüneyt'in yanına oturdu. "Kanı durdurmak için bir şeylerle bacağını sarmalıyız, ölebilir."

"Bırak ölsün bir işe yaramıyordu zaten." Az öncekine oranla daha sakindim, hatta sesimden duygusuzluk akıyordu.

Merve dik dik bana baktı. "Melissa! İnsanlığın nerede senin? O senin arkadaşındı..."

Kafamı geriye yasladım, kalp atışımı duyabiliyordum. Merve ağlayarak Cüneyt'in gömleğini çıkartıp bacağına sararken onlara bakmıyordum bile.

ﻬ

Saatler Sonra

"Cüneyt'i kaybetmemiz bizim suçumuz değildi, Merve. Onun psikolojik sorunları vardı ve ileri düzeyde ilaçlar alıyordu."

Cem uzakta bir yere bakarak konuştu. "Şinda onun destek kaynağı idi, biliyorum..."

Eve ölüm sessizliği çöktü. Ada hala gelmemişti. Kalbimin acısını bastırmaya çalıştım. Ağzımdan kelimeler döküldüğünde ben bile ne diyeceğimi bilmiyordum. "Bazen ne kadar canavar olduğuma ben bile inanamıyorum... Sadece canım yanıyor..."

Merve kafasını omzuma yasladı."Benim de." Gözlerime dikilmiş cam gibi gözleri içimi gıdıklarken dayanamayıp başımı farklı yöne çevirdim. Cem kafasını yavaşça geriye doğru yaslayarak konuştu:

"Ada nerede?"

"Bilmiyorum," diye mırıldandım.

Merve bana daha da sokuldu. "En son Burhan'ı aramaya gitmişti..."

"Ormanda bir hayvan yok demiştin?" dedi Cem bana sorarcasına bakarak.

"Yırtıcı hayvanlar yok..." Cem ayağa kalktığında kafamı kaldırıp devam ettim. "Hadi ama Cem şu anda dağılıp aramanın sırası değil. Hem o koskocaman kız, kendi başının çaresine bakar."

Cem gözlerime uzun uzun bakıp soğuk bir sesle, "Öyle mi dersin?" dedi. Ses tonumu korumaya çalışarak "Evet öyle derim, Cem," dedim. Kafamı Merve'ye çevirdiğimde uyuya kaldığımı fark ettim.

"Şu an saat kaç bilmiyorum ama geç oldu," diyerek konuyu bitirmeyi umdum.

"Ada dışardayken uyumak istemiyorum."

"O senin tanıdığın kızlara benzemez Cem."

Cem hafif bir sırıtmayla cevap verdi. "Ona bakarsak seni de tanıyorum." Kendime hakim olamadım ve Merve'yi kucağıma alırken en ciddi ses tonumla ona cevap verdim. "Sen beni daha tanımıyorsun, sadece tanıdığını sanıyorsun. Ve bu çaban beni güldürüyor. Şimdi Merve'yi yatırmaya götürüyorum, sana iyi geceler." Arkamı bile dönmeden Merve'ye yardımcı olarak odama çıktım.